“ผมรักคุณนะนก รักคุณมากเหลือเกินทูนหัว” เสียงทุ้มกระซิบย้ำชิดพวงแก้มสุกปลั่ง ให้ซึมซับสู่โสตประสาทและตราตรึงไปทั้งหัวใจ ทวิชายืนนิ่งอึ้ง คล้ายกลไกในร่างกายหยุดทำงานไปชั่วขณะ จะมีก็แต่หัวใจดวงน้อยที่ยังเต้นโครมครามไม่หยุดหย่อน พูดจบเจ้าพ่อหนุ่มก็ก้มลงเม้มกลีบปากอิ่มที่เอาแต่เผยอค้าง
“คุณนี่นะรักฉัน มันจะเป็นไปได้ยังไง” หลังจากปากเป็นอิสระหญิงสาวก็เลิกคิ้วทำหน้าฉงน ท้ายประโยคพึมพำคล้ายละเมอกับตัวเองมากกว่าที่จะคาดคั้นเอาจากเขา
“ถ้าไม่รัก ผมคงไม่ทำอย่างนี้กับคุณ” ฟรานเชเซียสยกมือขึ้นลูบใบหน้าคร้ามคมที่กำลังมีความร้อนแล่นพล่าน ก่อนที่เขาจะย้ำในเจตนาอีกครั้ง เพื่อให้เธอเข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่นั่นก็ยิ่งทำให้หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความสงสัย
“อ๋อ…ไอ้ที่ฉุดกระชากลากดึง กระทำชำเรา ข่มเหงและรังแกสารพัด เขาเรียกว่าการแสดงออกเพื่อบอกให้รู้ว่ารักในแบบของคุณสินะ” ทวิชาเท้าสะเอวเหน็บแนม ทั้งที่ดีใจจนแทบจะกู
