ฉันนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิดเงียบ ๆ โดนที่ไม่แตะต้องอาหารบนโต๊ะเลยสักนิด เจ้าชายขอตัวพาพวกเด็ก ๆ ไปที่ห้องพักก่อน ที่เหลือก็มีแต่ฉัน อลิสแล้วก็ซันเดียที่ยังคงนั่งหน้ามึนอยู่กับที่ไม่ไปไหน
ครืด!
ฉันเด้งตัวลุกออกจากเก้าอี้และทำท่าจะเดินออกจากห้องอาหารแต่ก็โดนมืออลิสมาดึงไว้ก่อน
“จะไปไหน”
“ไปคุยกับหมอนั่นน่ะสิ รอไม่ไหวแล้ว”
“เป็นครั้งแรกนะที่แกแคร์คนอื่นด้วย” คำพูดของอลิสทำเอาฉันหยุดนิ่งลงทันที
“ไม่แคร์ได้ไง ถ้าพี่คินไม่เอาเธอ ก็ไม่มีใครเอาแล้วละ” พออลิสพูดจบ ก็ตามด้วยเสียงเห่าเสียงของซันเดียที่ตามมาทันที เมื่อไรเธอจะกลายเป็นอากาศไปสักที รำคาญจริง ๆ
ปึง!
ฉันหยิบถาดใส่กระดูกของพวกเด็ก ๆ ที่กินเหลือไว้ กระแทกวางลงตรงหน้าของซันเดียอย่างแรง จนเธอสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉัน
“ถ้าปากมันว่างมาก ก็เอาไปคาบนะ จะได้เลิกเห่าสักที หรือเอาจะเอาเพดดีกรีดีล่ะ จะได้หามายัดใส่ปากให้”
“ค
