“นี่!” แอลเอื้อมมือมากระชากข้อมือฉันให้ลุกขึ้นจากตักคินและจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“พอทั้งคู่” เมื่อเห็นว่าเรื่องเริ่มบานปลาย คินก็รีบห้ามฉันกับแอลทันที ฉันว่าเขาไม่ได้เป็นห่วงฉันหรอก แต่เป็นห่วงยายแอลมากกว่า อาราย ๆ นี่ต่อหน้าต่อตาฉันเลยนะ
“ก็ดูคนของคินสิ คำพูดคำจาต่ำ! ซะไม่มี บ่งบอกสันดานได้เลย”
“สูงเหลือเกิน ยายเปรต” ฉันพูดใส่แอลพร้อมกับสะบัดข้อมือออกจากมือเธอและกอดอกใส่อย่างไม่ใส่ใจ
“แกว่าใคร”
“สาบานว่าไม่รู้ โง่อะไรขนาดนี้”
“โซอย่าแรง” คินพยายามห้ามฉันที่เริ่มทำตัวแรงไม่ไว้หน้าใคร โอ๊ะ ๆ ลืมตัว วันนี้วันเกิดยายนี่นี่ โทษ ๆ ไว้หน้าให้เจ้าของงานก็ได้ ซิ!
“เอาเป็นว่า แฮปปี้เบิดเดย์นะแอล เดี๋ยวฉันขอตัวพาโซกลับก่อน” คินหันไปบอกแอลแล้วหันกลับมาจ้องเขม่งที่ฉัน อะไรฉันยังไม่ทำอะไรเลยนะ คิดว่าตัวเองโมโหคนเดียวหรือไง
“ไม่เป็นไรค่ะคิน คินอยู่ให้กับแอลก่อนนะคะแอลขอส่วนเธอแอลไม่ว่าก็ได้ค่ะ
