“งั้นเหรอ” เธอดูน่าสงสารจัง
“นั่น คุณคินมาแล้วค่ะคุณโซยู” พลอยพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน และชี้ไปทางที่คินเดินมา เขาเดินคุยโทรศัพท์เข้ามาจนถึงฉัน และกดวางสายลง
“พลอย ฉันจะไม่เข้าบริษัทแล้วนะ ฝากจัดการเรื่องที่เหลือด้วย”
“ได้ค่ะ พลอยไปก่อนนะคะคุณโซยู”
“ค่ะ” เธอบอกลาฉัน และเดินออกไปที่ลิฟต์ทันที
คินเดินเข้ามาเข็นวีลแชร์ไปยังลิฟต์เพื่อไปยังที่จอดรถ ฉันนั่งเงียบไปตลอดทางจนถึงรถของเขา ร่างบางถูกช้อนอุ้มโดนไร้แรงขัดขืน และเขาก็เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ เมื่อเข้ามานั่งในรถได้แล้วเขาก็สตาร์ตรถและขับออกไปอย่างเงียบ ๆ
“หมอว่ายังไงบ้าง” คินเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาหลังจากที่เงียบอยู่นาน
“หื้อ หมอบอกว่าอย่าให้แผลโดนน้ำ แล้วก็ให้ล้างแผลทุกเย็น” แล้วทั้งรถก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง
“ฉัน...ขอโทษ” ตาที่กำลังปรือด้วยความง่วงต้องสะดุ้งตื่น เพราะเหมือนจะได้ยินคำว่าขอโทษมาจากเขา
“อะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน” ที่
