หมับ!! ฉันเอื้อมมือไปบีบคางของแพรี่อีกครั้ง
“แต่เขาคงไม่โง่มากกว่านี้ที่จะไปคว้าเอาของเหลือของคนอื่นมาใช้ต่อหรอก เก็บปากแล้วออกไปไกล ๆ ฉันได้แล้ว” มือบางที่บีบคางของแพรี่ไว้อย่างแรงสะบัดเหวี่ยงหน้าเธอจนเซไปด้านหลัง
“กรี๊ด!” เสียงกรีดดังออกมาเป็นระลอก
“จะขอส่วนบุญจากฉันหรือไง เอาอีกสักแก้วมั้ย!”
“อึก!” ยายแพรี่รีบหุบปากลงทันทีที่เห็นฉันหยิบแก้วกาแฟอีกใบขึ้นมาถือไว้มือ
“แกมันนางร้าย อีโซยู! ตอแหลว่าเป็นคนดีต่อหน้าคุณภาคินหรือไง เขาถึงไม่รู้นิสัยของแกแบบนี้!” นางร้ายงั้นเหรอ?
“เขารู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นคนแบบนี้ เพราะเขาเลือกผู้หญิงที่มีคุณค่าไม่ได้เลือกพวกสัมภเวสีอย่างพวกแก!”
“อี...! ตอนนี้พูดได้ก็รีบพูดไปเหอะ เดี๋ยวเขาก็ถีบหัวแกทิ้งแล้ว ตอนนี้คุณภาคินก็คงทานข้าวกับคุณมายาเสร็จแล้ว และเขาก็ไปต่อกันที่ห้องในโรงแรมสักห้อง อีโง่!” งั้นเหรอ นี่ฉันต้องร้องกรี๊ด ๆ ด้วยหรือเปล่า ฉันต้องหึงมั้ย
