ตกหลุมรักแม่สื่อตัวร้าย

บทที่9

หนิงเฉิงจึงไปหายน้ำดื่มมารับรองผู้นำหมู่บ้าน ทั้งสองจึงเล่าเรื่องที่พวกตนพบสมุนไพรได้ราคาที่ดี และยังบอกที่พบให้ท่านผู้นำหมู่บ้านด้วย หลังจากนั้นท่านผู้นำหมู่บ้านจะจัดการเช่นไรพวกนางก็ไม่สนใจแล้ว

"ท่านปู่ชุย พวกข้าสองพี่น้องจะเข้าไปอยู่ในเมืองเจ้าค่ะ" นางเล่าเรื่องที่หมอโยวเมตตาขายเรือนให้พวกนางในราคาถูก และนางอยากจะให้หนิงเฉิงได้ร่ำเรียนอีกด้วย

"ดีดีดี พวกเจ้ายังช่วยเหลือชาวบ้านอีกด้วย" จือลู่กับหนิงเฉิงอาสาพาทั้งหมดเดินขึ้นไปเก็บหญ้าหนอนในครั้งแรก เพราะต้องสอนวิธีเก็บด้วย

"ท่านปู่ชุย ข้าว่าท่านไปพูดคุยเรื่องราคากับท่านหมอโยวเสียก่อน เพราะหากมีอีกมาก ข้าไม่รู้ว่าราคาจะเป็นเช่นไร" นางแนะนำ หากราคาไม่ดีเช่นตอนที่นางขายชาวบ้านจะมาต่อว่าพวกนางได้

"พรุ่งนี้ขึ้นเขาไปดูเสียก่อนว่ายังมีอีกหรือไม่ แล้วข้าค่อยเข้าเมืองไปคุยกับท่านหมอโยว" ท่านผู้นำจึงได้ขอตัวกลับไปเรียกชาวบ้านมารวมตัวเพื่อจะแจ้งเรื่องที่พาขึ้นเขาหาหญ้าหนอน

"พวกเจ้าสองพี่น้องนับว่ามีบุญคุณช่วยให้ชาวบ้านผ่านหน้าหนาวนี้ไปได้แล้ว" เพราะชาวบ้านได้แต่ทำไร่ และหาผักป่าไปขาย ในช่วงหน้าหนาวผู้เฒ่าและเด็กเล็กจึงมักเสียชีวิตลง

ก่อนฟ้าจะสว่างจือลู่และลู่เสียนก็เตรียมตัวพร้อมอยู่ที่หน้าเรือน แต่ชาวบ้านมารวมตัวกันเร็วกว่าสองพี่น้องเสียอีก

"ท่านลุง ท่านป้าทั้งหลายเจ้าคะ ข้าขอพูดกับพวกท่านเสียก่อน" จือลู่กล่าวด้วยเสียงอันดัง

จือลู่นางบอกเรื่องที่อาจจะมีหญ้าหนอนไม่มาก และนางอยากให้ทุกคนช่วยกันเก็บแล้วขายเพื่อนำเงินมาแบ่งกัน เพราะจะได้ไม่เกิดปัญหาการแย่งชิง

"ข้าและเฉิงเออร์หวังว่าพวกท่านจะไม่ต่อว่าข้าสองคนพี่น้องหากพบน้อยหรือไม่พบเลย" ทั้งคู่ก้มศีรษะลงเพื่อขอโทษทุกคนล่วงหน้า จากนั้นทั้งหมดก็เดินขึ้นเขาไปอย่างมีความหวัง เสียงด่าทอพึมพำของนางกงซื่อที่ต่อว่าสองพี่สองก็ได้ยิน

"นางกงซื่อหากเจ้ายังไม่หยุดพูดก็กลับเรือนไปเสีย" ผู้นำหมู่บ้านตวาดนางกงซื่อ ชาวบ้านก็ส่งเสียงต่อว่าจนนางกงซื่อต้องสงบปากสงบคำของตนเอง แต่ก็ยังส่งสายตาอาฆาตมาทางสองพี่น้องอยู่เนื่องๆ

เมื่อถึงบริเวณที่จือลู่และหนิงเฉิงขุดไว้ ก็ชี้ให้ชาวบ้านช่วยถางใบไม้บริเวณนั้นออก

"ค่อยๆนะเจ้าค่ะ" เพราะหญ้าหนอนจะโผล่พ้นดินขึ้นมานางจึงให้ทุกคนใช้ความระมัดระวัง

"ทุกคนมาดูตรงนี้เจ้าค่ะ" เมื่อถางใบไม้ออกก็พบหญ้าหนอนที่โผล่พ้นดินขึ้นมา จือลู่และหนิงเฉิงจึงแยกกันสอนชาวบ้านให้ขุด เมื่อเห็นว่าทุกคนทำได้แล้วก็ให้กระจายกันออกไปตามหา โดยมีบุรุษหนุ่มคอยช่วยดูสัตว์ป่าอย่างเสือและหมีที่อาจจะเกิดอันตรายด้วย

เพียงไม่นานทั้งหมดก็ขุดเสร็จ เพราะมีจำนวนไม่เยอะแล้ว นางกงซื่อที่แอบเก็บใส่ถุงข้างเอวก็ถูกชาวบ้านที่อยู่ใกล้จับได้ นางจึงถูกต่อว่า ผู้ใหญ่บ้านจึงให้ค้นตัวทุกคน แต่ไม่มีใครทำเช่นนางกงซื่อสักคน

เพราะหญ้าหนอนมีเพียงตะกร้าเดียว แต่ก็ไม่มีใครต่อว่าสองพี่น้องเลยสักคนมีแต่จะขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเขาครั้งนี้

ระหว่างทางที่กลับหมู่บ้าน จือลู่ก็พบต้นนุ่น อาจจะเป็นเพราะทุกครั้งตอนที่นางกับหนิงเฉิงลงจากเขา พวกนางมุ่งมั่นที่จะกลับอย่างเดียวจึงไม่มองรอบข้าง จือลู่แทบจะกรีดร้องขึ้นมาเพราะนางอยากได้หมอนที่นิ่มๆมานอนแทนหมอนไม้ที่ใช้หนุน

"เป็นอันใดไปลู่เออร์" ท่านย่าชุยภรรยาท่านผู้นำเอ่ยเรียกนางเมื่อเห็นนางมองต้นงิ้วอย่างดีใจ

"ท่านย่าข้าอยากได้ฝักแก่ของมันเจ้าค่ะ" จือลู่ชี้ไปที่ฝักนุ่นสีน้ำตาล

"เจ้าจะนำไปทำอันใด ขนของมันติดเสื้อผ้าน่ารำคาญนัก" นางพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

จือลู่จึงบอกว่าขนสีขาวด้านในจะช่วยให้ทุกคนในหมู่บ้านผ่านหน้าหนาวไปได้ หากนำมันมายัดใส่เสื้อผ้าหรือผ้าห่ม ผู้นำหมู่บ้านที่เดินมาดูทั้งคู่ที่หยุดมองที่ต้นงิ้วได้ยินพอดี จึงเชื่อในคำของจือลู่ และสั่งให้บุรุษในหมู่บ้านช่วยกันตีฝักแก่ลงมา

สตรีที่นำตะกร้าขึ้นมาด้วยต่างก็ช่วยกันเก็บจนเต็ม และพากันลงเขาไป เมื่อถึงลานกลางหมู่บ้านหนิงเฉิงก็พาผู้นำหมู่บ้านไปล้างทำความสะอาดถังเช่า จือลู่ก็นำสตรีทั้งหมดมาแกะฝักนุ่น เด็กในหมู่บ้านก็ช่วยกันตีนุ่นที่แกะออกมาจากฝักเพื่อให้เม็ดหลุดออกมา

เมื่อเหลือแต่เส้นใยสีขาวนางก็นำไปตากไว้ก่อน และนัดแนะทุกคนว่าพรุ่งนี้จะมาตีเส้นใยอีกรอบ และให้ทุกคนเตรียมผ้าห่ม เสื้อกันหนาวไว้เพื่อจะยัดนุ่นที่ได้มาใส่เข้าไป

วันที่สองนางก็เริ่มพาสตรีในหมู่บ้านมาตีเส้นใยให้ฟูก่อนจะตากแดดอีกครั้ง หนิงเฉิงเข้าไปในเมืองกับผู้นำหมู่บ้านและบุรุษอีกสองสามคนเพื่อนำหญ้าหนอนไปขายที่ร้านหมอโยว หมอโยวให้ราคาเท่ากับที่สองพี่น้องนำมาขาย

แต่ครั้งนี้มีเพียงสองชั่งเท่านั้น ผู้นำหมู่บ้านรับเงินจากท่านหมอโยวด้วยมือที่สั่นเทา เพราะนึกไม่ถึงว่าจะได้เงินมากถึงหกพันตำลึงทอง เขาขอเป็นตั๋วเงินใบละหนึ่งร้อยตำลึงเงิน เพื่อไปแบ่งให้ทุกคนในหมู่บ้าน

หากแบ่งให้ทุกครัวเรือนที่ไปช่วยหาก็จะตกที่ครัวเรือนละสี่สิบตำลึงทองก็นับว่ามากมายอยู่ดี ชาวบ้านในหมู่บ้านไม่มีทางหาเงินได้มากถึงเพียงนี้ แม้แต่ผู้นำหมู่บ้านเองก็ด้วย