แม่นมหยุนเตรียมเสื้อผ้าเครื่องประดับมากมายให้จือลู่นำไปด้วย เพราะนางรู้ดีว่าเมืองหลวงเป็นเช่นใด แต่เพราะนางที่อายุมากแล้วจึงมิอาจนั่งรถม้าเป็นระยะทางที่ไกลได้ จึงกำชับป้าจูเสียมากมายให้ดูแลเรื่องของจือลู่ให้ดี สำหรับหนิงเฉิงนางไม่กังวลเท่าใดนัก เพราะความสามารถที่มากอยู่แล้วใครก็มิอาจดูแคลนได้
"แม่นม ท่านกล่าวเช่นนี้ ข้าเขลากว่าเฉิงเออร์ใช่หรือไม่" จือลู่เย้าแม่นม ที่ตอนนี้นางรีบแก้ตัวอยู่
ห้าวันต่อมาขบวนเดินทางก็พร้อมออกเดินทาง เว่ยหยางที่หน้าบูดก็ควบม้ามาใกล้รถม้าของจือลู่ เมื่อจือลู่เห็นว่าเป็นเว่ยหยางจึงเปิดผ้าม่านขึ้นเพื่อพูดคุยกับเขา
"ลู่ลู่ เจ้าใส่หมวกคลุมหน้าไว้ตลอดเสีย"
"ข้าอยู่ในรถม้าก็ต้องใส่ด้วยหรือ" นางถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
"ใช่" แล้วเขาก็ปรายตาไปมองด้านหลัง ก็เห็นหนานฝูตงเปิดม่านออกมองด้านนอกอยู่บ่อยครั้ง จื้อลู่จึงจะยืนหัวออกไปเพื่อมองตามสายตาของเว่ยหยาง แต่ก็ถูกเขาดัน
