เมื่อได้เห็นใบหน้าตนเองหลังจากที่จือลู่แต่งให้ เว่ยหยางก็อดที่จะตกใจไม่ได้ ถึงว่าทำไมสายตาที่นางมองชื่นชมผลงานอย่างพอใจและสายตาที่คนในงานมองเขาอย่างเห็นใจเพราะนางแต่งให้เขาแทบเหมือนคนใกล้ตายมากเพียงนี้
"หลานคงพักผ่อนน้อยเกินไปขอรับ" เขาจะพูดออกมาได้อย่างไรว่าเขาให้จือลู่แต่งให้ออกมาเป็นเช่นนี้เองเพื่อไม่ให้งานดูตัวเป็นไปตามแผนของท่านป้า
"เช่นนั้นเจ้าก็ไปพักเสียเถิด" ฮูหยินท่านเจ้าเมืองจำต้องปล่อยหลานชายไปพักโดยง่าย เพราะไม่อาจต่อว่าเขาที่ไม่สบายได้
เมื่อเว่ยหยางกลับถึงเรือนก็นึกถึงใบหน้าจือลู่ที่เขยิบตาให้เขาก่อนเดินออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด แม้จะเป็นไปตามที่นางบอกเรื่องคุณหนูสวีไม่ต้องตาตน แต่พรุ่งนี้ชาวบ้านเป่ยหานคงได้ลือว่าหลานชายฮูหยินท่านเจ้าเมืองที่มาจากเมืองหลวงป่วยหนักใกล้ตาย
ตัวตนเรื่องที่ไม่รู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในจวนท่านเจ้าเมือง ตอนนี้กำลังนอนเล่นบนเตียงอย่างสบายใจ ร
