พ่อแฟนดุดัน

ฉันโดนสวมเขา

อานนท์ไม่ปลื้มพ่อเอาเสียเลย ทั้งบ่นทั้งด่าให้ฉันฟังจนถึงหน้าอพาร์ตเม้นต์นั่นล่ะ เรื่องที่พ่อเป็นคนเจ้าชู้ไก่แจ้ ทำแม่เสียใจจนป่วยตรอมใจตาย เขาล่ะเกลียดพ่อสุดๆ หากเป็นไปได้ก็ไม่อยากเจอหน้าให้รำคาญใจ

แต่ข่าวร้ายก็คือ “พ่อได้งานที่นี่แหละ เป็นหัวหน้า รปภ. จะมาเริ่มงานสัปดาห์หน้า”

อานนท์ถึงกับอารมณ์เสีย ฟึดฟัดขัดใจ “ทำไมต้องที่นี่ หรือว่ามาติดสาวแถวนี้”

“นนท์” ฉันปรามแฟน

พ่อเมฆยิ้มขำ ไม่ใช่ว่าแกไม่รู้ว่าลูกชายคนเดียวของแกโกรธแกขนาดไหน “พ่อแค่อยากมาอยู่ใกล้ๆ กับลูกชาย ไม่ได้รึไงวะ เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ”

อานนท์ส่ายหน้าระอาใจกับความกะล่อนลื่นไหลของพ่อ เขาเดาว่าพ่อน่าจะมาติดนักศึกษาแถวนี้แหละ แต่ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากยุ่งด้วย “เออๆๆๆ เรื่องของพ่อแล้วกัน ยังไงเราก็ต่างคนต่างอยู่อยู่แล้ว”

พูดจบอานนท์เดินฟึดฟัดเข้าห้องน้ำไป ส่วนฉันแกะถุงอาหารใส่ถ้วยชาม เตรียมกินมื้อเย็นด้วยกัน

“พ่อไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวเจ้านนท์มันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้” พ่อเมฆพูดขึ้น ด้วยสีหน้าขบขัน ไม่ถือสาหาความลูกชาย ชินชากับการโดนเมินใส่ไปแล้ว

“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิคะ หนูซื้อมาเยอะเลยค่ะ”

“อย่าดีกว่า เดี๋ยวแฟนหนูมันกินข้าวไม่ลง”

พอแกยืนยันเสียงแข็ง ฉันจึงไม่คะยั้นคะยอ พ่อเมฆกลับไปก่อนที่อานนท์จะออกจากห้องน้ำ พอรู้ว่าพ่อกลับไปแล้ว ตานั่นถึงกับถอนหายใจโล่งอก

“นึกว่าจะขอค้างด้วยซะอีก ไปซะได้ก็ดี”

“นนท์ ทำไมใจร้ายจัง นั่นพ่อตัวเองนะ”

“พ่อแล้วไง เคยทำหน้าที่ที่ไหนล่ะ ดีอยู่อย่างเดียว ส่งเงินให้ใช้ไม่เคยขาด พฤติกรรมที่เหลืออย่าให้พูด”

นั่นคือวันแรกที่เราเจอกัน และหลังจากวันนั้น.. เวลาที่ฉันกับพ่อแฟนเจอกันโดยบังเอิญตามอพาร์ตเม้นต์ หรือเวลาที่ฉันเดินผ่านป้อมยาม เราจะส่งยิ้มให้กัน ทักทายกันตามปกติ ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากไปกว่านี้

กระทั่งเมื่อสามวันก่อนนี่เอง...ก่อนที่จะเกิดเรื่องเร่าร้อนในวันนี้นั่นแหละ เวลาประมาณหนึ่งทุ่มเห็นจะได้ ฉันโทรบอกแฟนว่าจะอยู่ทำรายงานที่ห้องเพื่อนซึ่งพักอยู่หอพักในซอยใกล้ๆ กัน แต่ปรากฎว่าเพื่อนติดธุระ เลยขอเลื่อนไปอีกวัน ฉันก็เลยเดินกลับมาที่อพาร์ตเม้นต์ โดยไม่ได้โทรบอกแฟนก่อน

ตอนจะเดินไปขึ้นลิฟต์นั่นเอง ฉันชะงักด้วยความตกใจ เพราะดันเห็นแฟนยืนอยู่กับสาววิศวะร่วมรุ่นตรงหน้าลิฟต์ ทั้งคู่ควงแขนพะเน้าพะนอก่อนจะเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน

วินาทีนั้นฉันหน้าร้อนวูบ ใจเต้นเร็ว รีบวิ่งไปกดลิฟต์อีกลิฟต์แล้วรีบกดขึ้นชั้นเจ็ดทันที พอลิฟต์เปิดออก ฉันก้าวออกจากลิฟต์ ทันได้เห็นสองคนนั้นเปิดประตูเข้าห้องพอดี

“แม่ง..ไอ้นนท์!! สวมเขากูเหรอ??”