“สวัสดีค่ะลุงชาตรี”
เธอไหว้เขาตามมารยาทก็เท่านั้น ไหว้เพราะแก่กว่า ไหว้เพราะกลัวโดนดุ แต่ไม่ได้เคารพอะไรเลยสักนิด นั่นเพราะแอบไม่พอใจที่เขามักจะโทรชวนพ่อออกไปก๊งเหล้านอกบ้านบ่อยๆ พอออกไปสังสรรค์กันทีไร แม่ก็จะเริ่มบ่น เริ่มหงุดหงิด เริ่มไม่พอใจทุกสิ่งทุกอย่าง และสุดท้ายก็กระฟัดกระเฟียดโมโหใส่ลูกสาวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย..ไงล่ะ
“หนูรินโตขึ้นเยอะเลย จำแทบไม่ได้” เขาหันไปพูดกับพ่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กๆ “รู้สึกเหมือนเพิ่งอุ้มไปเอง เวลาผ่านไป17ปีแล้วเหรอวะ ทำไมเร็วอย่างนี้ ตุ๊กตาตัวน้อยกลายเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ซะแล้ว”
สิรินดาแอบอึ้ง ท้องไส้ปั่นป่วน เมื่อรู้ว่าลุงชาตรีเคยอุ้มเธอด้วย!
“แต่ตอนนี้คงอุ้มไม่ไหวละ เกือบจะเป็นหมูแล้ว ไม่ใช่ตุ๊กตาบาร์บี้หรอก ตุ๊กตาหมูต่างหากล่ะ”
“พ่อ!” เธอตวาดเหวด้วยความอาย...
"ฮึฮึ" ลุงชาตรีหลุดขำ เธอตวัดสายตาดุไปมองเขาทันที เพื่อบอกให้เขารู้ว่าเธอไม่พอใจ
