เด็กดื้อของสิงห์ 2 | ลืมเขาได้จริง ๆ ใช่ไหม
1587 Words
วันต่อมา...
“อะไรนะ อยากจ้างพวกนางแบบมาถ่ายโพรโมต”
“ใช่”
“จะไปจ้างให้เปลืองทำไม โรงแรมเราคนก็เข้าพักไม่ขาดสายอยู่แล้ว”
“ถึงคนเข้าพักเยอะแล้วก็ต้องโพรโมตหน่อย”
“แต่นี่มันงานของฉันนะ พี่มายุ่งอะไรด้วยเนี่ย”
“ถึงเป็นงานของเธอ แต่พี่ก็มีหุ้นในโรงแรมนี้เหมือนกัน พี่มีสิทธิ์เสนอ”
“แต่ฉันอนุมัติไม่ได้”
“ทำไมถึงไม่ได้”
“พี่อย่าลืมว่าเราไม่ได้มีหุ้นกันแค่สองครอบครัวนะ ฉันไม่มีอำนาจตัดสินใจขนาดนั้น ฉันต้องเอาไปเสนอบอร์ดบริหารก่อน”
“เรื่องนั้นพี่จัดการแล้ว เขาบอกให้พี่สามารถตัดสินใจได้เลย พี่เลยมาบอกเธอเนี่ย”
“แปลก ๆ นะ ปกติพี่ไม่เคยสนใจอะไรแบบนี้”
“มันไม่มีอะไรหรอก”
“ต้องมีสิ บอกมาไม่อย่างนั้นฉันไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้”
“มันไม่มีอะไรจริง ๆ ภาสินี” เขาพูดกับหญิงสาวตรงหน้าออกไปซึ่งเธอก็คือลูกพี่ลูกน้องของเขา
“ถ้าจะจ้างนางแบบ ฉันว่าจ้างพวก influencer หรือ youtuber มารีวิวมันจะไม่ดีกว่าเหรอ แถมการตอบรับน่าจะดีกว่าอีกนะ”
พอน้องของเขาพูดออกมาแบบนั้นเขาก็แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมานิดหน่อย จนอยู่ดี ๆ คนตรงหน้าก็ยิ้มออกมา “ยิ้มอะไร”
“เปล๊า”
“ไม่ต้องมาทำเสียงสูง พี่บอกว่าเอานางแบบก็เอานางแบบสิ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันจะให้เลขาของฉันไปเช็กดูว่าตอนนี้นางแบบคนไหนมาแรงบ้าง จะได้ติดต่อเขาไป”
“พี่หามาให้แล้ว” เขาหยิบเอกสารที่ตัวเองถือติดมือมายื่นไปให้กับน้องสาว “ติดต่อเธอไปให้เร็วที่สุด ขอไม่เกินอาทิตย์หน้า”
“นางแบบคนนี้เป็นใคร ฉันไม่เคยรู้จักเลย” ภาสินีพอเปิดแฟ้มเอกสารที่พี่ชายของตัวเองเอามาให้ดูก็แสดงสีหน้าแปลกใจ
“ถ้าเธอรู้จักก็แปลกน่ะสิ เพราะเธอคนนี้เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นได้ไม่นาน”
“ทำไมรู้ดีจัง เด็กพี่เหรอ”
“…..”
“ถ้าเด็กพี่จริงฉันคงไม่อยากร่วมงานด้วย เพราะฉันเกลียดพวกเด็กเส้น”
“ไม่ใช่หรอก”
“พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยได้ไหม พูดอะไรขาด ๆ เกิน ๆ ฉันไม่เข้าใจ”
“แฟนเก่าพี่เอง”
“แฟนเก่า? คนที่คุณอาพูดถึงบ่อย ๆ น่ะเหรอ”
“อืม”
“เป็นแฟนเก่าแล้วอยากไปยุ่งกับเขาทำไม”
“ก็มันลืมไม่ได้ เลยอยากเอามาอยู่ใกล้ ๆ”
“แล้วถ้าทำงานกันไปจะไม่มีปัญหาใช่ไหม พี่ก็รู้ฉันขี้เกียจที่จะมาสะสางปัญหาให้พี่นะ”
“ก็อย่าบอกให้เธอรู้สิ ว่าพี่เป็นคนเสนอให้เอาเธอมาเป็นนางแบบ”
“…..”
“พี่ขอร้อง ช่วยให้เลขาติดต่อเธอไปหน่อย”
“ยุ่งยากจังเลยพี่ฉันเนี่ย เดี๋ยวให้เลขาติดต่อไป แต่ไม่รู้นะว่าเขาจะรับไหม”
“ยังไงเธอก็ต้องรับ”
“ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้น”
“ไม่รู้สิ แต่พี่คิดว่ายังไงเธอก็ต้องรับ”
แกรกกก
แต่ในตอนนั้นเองขณะที่เขากำลังคุยกับลูกพี่ลูกน้องของตัวเองอยู่ ประตูที่ถูกปิดอยู่ก็ถูกดันเข้ามาอย่างเสียมารยาท ซึ่งเขาก็เดาได้เลยว่าคนที่ทำแบบนี้คือใคร ซึ่งพอประตูเปิดออกก็เป็นคนที่เขานึกถึงจริง ๆ ภาสกรพี่ชายของภาสินี
“ฉันบอกพี่กี่ครั้งแล้วเนี่ยพี่กรณ์ ว่าอย่าเปิดเข้ามาอย่างพลการแบบนี้ เผื่อฉันคุยธุระกับลูกค้าอยู่มันจะเป็นการเสียมารยาท”
“ก็ฉันรู้ว่าเธออยู่กับใครไง ก่อนจะเข้ามาก็ถามเลขาหน้าห้องเธอแล้ว แล้วนี่มึงมาทำอะไรที่บริษัทกู”
“เสือก” เขาตอบมันออกไปพร้อมกับหันกลับมาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า “พี่ไปก่อนนะ ฝากจัดการด้วย” พอเขาพูดแบบนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมตัวจะเดินออกจากห้องแต่ก็โดนคนที่ยืนอยู่หน้าประตูขวางไว้ก่อน
“กูพูดกับมึงดี ๆ นะครับคุณน้องชาย”
“มีธุระคุยกับน้อง”
“ธุระอะไรทำไมต้องคุยกับน้องกู”
“กูมาเสนองานนิดหน่อย”
“เสนองานอะไร”
“มึงไม่ต้องยุ่งหรอกส่วนนี้มึงไม่ได้ดูแล มึงเอาเวลาที่มาเสือกเรื่องของกูไปดูแลเอเจนซีมึงเถอะ กูเห็นมีข่าวเสียหายให้แก้ไม่เว้นวัน” เขาพูดเสร็จก็เดินกระแทกไหล่ภาสกรเจ้าของเอเจนซีดูแลศิลปินยักษ์ใหญ่ของประเทศออกมาโดยไม่สนใจเสียงด่าทอตามหลัง
“ท่านรองจะกลับบริษัทเลยไหมครับ”
“มีงานอะไรต่อไหม”
“มีเซ็นเอกสารอนุมัตินิดหน่อยครับ แล้วก็ตอนบ่ายโมงมีไปดูรถที่เข้ามาเพิ่มครับ”
“พี่ชายฉันไม่อยู่หรือไง ส่วนตรงนี้พี่ฉันเป็นคนดูแลไม่ใช่เหรอ”
“ท่านประธานลางานหนึ่งอาทิตย์ครับ”
“ไปไหน” เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าแปลกใจ เพราะปกติแล้วพี่ของเขาไม่ใช่คนที่จะลางานแบบนี้ นอกเสียจากต้องไปง้อภรรยาสาว
“ผมได้ยินว่าพาคุณที่รักไปเยี่ยมครอบครัวที่ต่างจังหวัดครับ”
“โอเค กลับบริษัทเลย” พูดเสร็จเขาก็เดินเข้ามาในลิฟต์เพื่อจะลงไปยังชั้นล่างจะได้กลับไปที่บริษัทเพื่อทำงานต่อ
…..
“เป็นยังไงบ้างคะ เหงาไหม”
“ไม่เหงาเลยลูก เอ็งก็เห็นอยู่ว่าย่ามีเพื่อนเยอะขนาดไหน”
“ย่าอยากกลับไปอยู่บ้านไหม เดี๋ยวหนูจะหาซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ ไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”
“แล้วเอ็งจะไม่ทำงานหรือไงลูก”
“ก็ทำค่ะ”
“ถ้าเอ็งทำย่าก็ต้องอยู่คนเดียว ย่าว่าย่าอยู่ที่นี่ต่อดีกว่า”
“โอเค ไว้หนูทำงานเก็บเงินได้เยอะ ๆ หนูจะหยุดทำงานแล้วไปอยู่กับย่านะ ย่าจะได้ไม่เหงา”
“อย่าหักโหมมากนะลูก เป็นอะไรมามันไม่คุ้ม”
“ได้”
“แล้วนี้ได้เจอกับตาสิงห์บ้างหรือยัง”
“หนูจะไปเจอเขาทำไมล่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ”
“ลืมเขาได้จริง ๆ ใช่ไหม”
“ถ้าให้พูดตามความจริงมันก็ลืมไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้เราเลิกกันมาหลายปีแล้ว ป่านนี้เขาคงมีแฟนใหม่ไปแล้วมั้ง”
“ไม่มีหรอกลูก”
“ทำไมย่าถึงรู้ว่าเขาไม่มี”
“คุณกันยาบอกย่า”
“คุณแม่มาหาย่าเหรอ”
“ใช่ คุณกันมาหาย่าบ่อยมาก แต่ย่าไม่ได้บอกเอ็ง”
“คุณแม่เป็นยังไงบ้าง ท่านสบายดีไหม”
“สบายดี แถมยังบ่นคิดถึงเอ็งด้วยนะ”
“หนูก็คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ คิดถึงเค้กที่ท่านทำให้กิน”
“ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนกับลูกชายเขาแล้ว แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่ที่เราเคารพ ถ้ามีเวลาว่างก็ไปเยี่ยมพวกเขาบ้าง”
“หนูไม่กล้าสู้หน้าพวกท่านหรอก”
“ย่าแล้วแต่เอ็งลูก แล้วนี่คิดยังไงย้อมผมสีฟ้า”
ย่าของเธอพูดเสร็จก็ใช้มือมาสางผมของเธอ ซึ่งเธอก็ยิ้มให้ท่าน
“สวยไหม”
“สวย แล้วย้อมตอนไหนคุยกันครั้งก่อนยังเห็นสีน้ำตาลอยู่เลย”
“ก่อนกลับมานี่แหละ คุณแม่ชมไม่ขาดปากเลยว่าหนูย้อมสีนี้แล้วสวย มันเหมาะกับหนู”
“ก็สวยแบบที่แม่เขาบอกนั่นแหละ”
“หนูชอบมากเลย”
“ผิวขาวขึ้นมาก”
“ก็อากาศที่นู่นมันดีกว่าที่นี่ไงคะ”
“แล้วยังทำงานถ่ายแบบเหมือนเดิมไหม”
“ก็รับเหมือนเดิมค่ะ พี่ยูกิให้เริ่มงานอาทิตย์หน้า”
“เออว่าจะถาม ยูกิไม่มาด้วยเหรอ”
“ไม่มา พี่เขามีธุระต้องไปจัดการค่ะ”
“แล้วเอ็งมายังไงเนี่ย”
“ขับรถมาค่ะ หนูเพิ่งซื้อรถใหม่สีฟ้าสวยมาก”
“เอาเงินมาจากไหนไปซื้อ”
“ก็เงินเก็บที่ทำงานนี่แหละค่ะ”
“ทำไมหลานย่าเก่งแบบนี้”
“ก็หนูเป็นหลานย่าไง เลยเก่งแบบย่า” เธอยิ้มออกมาพร้อมกับขยับเข้าไปกอดท่าน “อยู่ที่นี่มีอะไรขาดเหลือไหม เดี๋ยวหนูจะได้ซื้อเอามาให้”
“ไม่เลยลูก ที่นี่สะดวกสบายมากมีครบทุกอย่างที่อยากได้”
“สนุกมากเลยสิ หน้าตาอวบอิ่มขนาดนี้”
“มันแน่อยู่แล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยย่าก็ต้องกลับไปเล่นหมากรุกกับเพื่อนแล้ว”
“อะไรกัน หลานสุดที่รักมาหาแต่ยังห่วงเล่นหมากรุกกับเพื่อน”
“ไม่น้อยใจสิลูก”
“จะไม่ให้น้อยใจได้ยังไง ย่าห่วงหมากรุกมากกว่าหนูอีก” เธอทำท่าทางแกล้งงอน ซึ่งย่าของเธอก็ไม่ง้อเลยเอาแต่ยิ้มหัวเราะ
“จะไม่ง้อเลยเหรอ”
“ไม่”
“ชิ!!”
“ไม่งอนนะลูก เดี๋ยวเอาไว้เอ็งคิดถึงย่าค่อยมาเยี่ยมใหม่ก็ได้”
“โอเค งั้นหนูไม่กวนย่าแล้ว ไปเล่นหมากรุกกับเพื่อนเถอะ หนูจะได้กลับแล้วเหมือนกัน”
“ขับรถกลับก็ระวังด้วย อย่าขับเร็วนะลูก”
“หนูรู้แล้วค่ะ รักย่านะ”
“ย่าก็รักเอง” ท่านขยับเข้ามากอดเธอ ซึ่งเธอก็กอดท่านไว้แน่นเช่นกัน
“หนูจะหาเวลาว่างมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะ”
“ได้ลูก”
- Writer
