โชคดีที่ตอนเธอมาถึง เธอไม่ได้เจอพนักงานชุดก่อนหน้า ซึ่งพนักพวกนี้อาจจะยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เลยไม่มีใครสนใจสภาพของเธอ
เมื่อเช็คอินเสร็จ พนักงานก็พาเธอขึ้นไปห้องพัก ดูเหมือนเวลาแห่งการพักผ่อนของเธอมาถึงเสียที เมื่อพนักงานกลับไปแล้ว เธอก็พาตัวเองไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มและผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียทันที
วันต่อมา
ครืด! ครืด!
เสียงสั่นของโทรศัพท์ปลุกหญิงสาวร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงนุ่ม เพราะความอ่อนเพลียที่เจอมาตลอดทั้งวัน ทำให้เธอหลับเพลินจนถึงช่วงบ่ายของอีกวัน
ครืด! ครืด!
มือเล็กเอื้อมหยิบโทรศัพท์มาจากโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะกดรับสายและกรอกเสียงงัวเงียของตัวเองไปทันที
"ฮัลโหล"
(อีเฟิร์น มึงอยู่ไหน?)
คนตัวเล็กผุดตัวลุกขึ้นนั่งทันที แค่ได้ยินเสียงของเพื่อนสนิท เธอก็รีบหันมองนาฬิกาที่ข้างฝาผนังที่บอกเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว
"อีแป้ง ทำไงดี ฮือ"
(มึงตั้งสติก่อน แล้วบอกกูมาว่ามึ
