มาเฟียเลี้ยงรัก

9. เจ้าแผนการ

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาอีกหนึ่งอาทิตย์แล้ว และเวลาที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็คือ หนึ่งเดือนกับหนึ่งอาทิตย์ แต่คิมหันต์ก็ยังไม่สามารถจะผ่านเข้าไปอยู่ในใจของคนตัวเล็กได้เลย แม้จะพยายามเข้าหามากเพียงใด

“วันนี้คุณคิมหันต์จะมารับแกหรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ” นิลินตอบไปอย่างที่คิด เพราะเมื่อเช้าเจอกันเขาก็ไม่ทักเธอเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่ไปสิงคโปร์กลับมาเขาก็ดูนิ่งไปจนเธอเองก็แอบน้อยใจ

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมแกดูซึมๆ เวลาพูดถึงผัว”

“เลิกเรียกเขาแบบนั้นเถอะ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เหลือเวลาอีกไม่นานทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว ปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้นเถอะนะ” เสียงหวานปนเศร้าดังขึ้นก่อนจะปิดจอโน๊ตบุ๊คลง

ดวงตาสวยเหม่อมองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดลงที่ร่างสูงของใครบางคน ซึ่งเขาไม่น่าจะอยู่ที่นี่ในตอนนี้ เพราะเห็นกันตะบอกว่าคิมหันต์จะต้องเดินทางไปจีนต่อ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ตรงมาหากลุ่มของพวกเธอ

“นิลนั่นผัวแก” ซันนี่ร้องเสียงหลงเมื่อหันไปเจอมาเฟียหนุ่มยืนคุยอยู่กับดาวมหาลัย และท่าทางดูสนิทสนมกันมาก ทำเอาฐิสาต้องรีบปรามทันที

“เงียบนะซันนี่ นิลบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกแบบนี้ ดูเถอะขนาดต่อหน้ายังกล้า ดีแล้วที่แกไม่ใจอ่อนกับเขา”

“กลับกันเถอะ มันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาทำอยู่แล้ว พวกแกจะไปสนใจทำไม ฉันหิวแล้วแวะหาอะไรกินด้วยนะ”

นิลินเอ่ยบอกก่อนจะเก็บของแล้วเดินไปที่รถพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง ซึ่งมันต้องผ่านตรงที่มาเฟียหนุ่มยืนอยู่ แต่นิลินก็เดินผ่านไปโดยไม่เหลียวหลังสักนิด ทำเอาคนที่มองผ่านแว่นตาดำหันตาม เขายืนนิ่งเพราะไม่คิดว่าคนน้องจะเย็นชาได้ขนาดนี้ อุตส่าห์วางแผนให้เธอหึงแต่ก็ยังไม่สนใจ

“เอาไงต่อครับนาย” สินชัยพูดขึ้นด้วยเสียงกังวล เพราะถูกแฟนสาวชี้หน้าคาดโทษก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ทำเอาเขาเกิดกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ มีแค่กันตะที่ยืนนิ่งมองดูเจ้านายกับลูกน้องคู่นี้หาทางออกกันเอง

“ริต้าพร้อมแล้ว เราจะไปกันหรือยังคะ” สาวสวยดีกรีดาวมหาลัยเอ่ยขึ้นจู่ๆ บุญก็หล่นทับเธอเมื่อมาเฟียหนุ่มหล่อเดินตรงเข้ามาหา และบอกอยากชวนไปทานข้าว มีหรือที่คนอย่างเธอจะปฎิเสธ

“เชิญครับ” เขาหันกลับมาที่สาวสวยตรงหน้าก่อนจะพาเธอขึ้นรถ และคนขับก็รู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องบอกว่าจะต้องไปที่ไหน พอมาถึงห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่ง คิมหันต์ก็พาสาวสวยไปนั่งตรงข้ามกับร้านที่สามสาวเข้าไป ทำให้นิลินเห็นการกระทำของเขาได้ชัดเจน

“ตามมาถึงนี่เลยเหรอ หรือจงใจจะให้นิลเห็นหรือไง” ฐิสาพูดขึ้นเสียงดัง เพราะไม่คิดว่าสามีเพื่อนจะไม่ให้เกียรตินิลินขนาดนี้ ถึงจะไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่แต่งงานกันแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่น่าจะหยามซึ่งหน้าแบบนี้

“จะกินไหมข้าว มัวแต่สนใจคนอื่นอยู่นั่นแหละ คนเราก็ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองมีความสุขอยู่แล้วไหม แกจะไปอะไรกับคนแบบนั้นนัก รีบกินเถอะฉันต้องกลับไปทำงาน”

“เห้อ! นี่แกกลายเป็นหินไปแล้วเหรอนิล” เสียงต่อว่าจากสองสาวดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่นิลินจะยิ้มออกมา เพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงเธอเอามากๆ ถึงได้คอยสะกิดให้คล้อยตามอยู่เรื่อย แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อทุกอย่างมันใกล้จะจบลงแล้ว

“แกไม่เป็นไรแน่นะนิล” ฐิสาถามขึ้นเมื่อจอดรถตรงทางขึ้นคฤหาสน์หลังใหญ่ของสามีเพื่อน

“แกจะให้ฉันเป็นอะไรล่ะสา”

“ฉันไม่เชื่อว่าแกไม่รู้สึกอะไรกับเขา อย่าเก็บไว้คนเดียวให้ตัวเองทุกข์มากไปกว่านี้เลยนะ มีอะไรก็พูดออกมาบ้าง”

“คิดมากน่า ฉันไม่เป็นอะไรสักหน่อย” นิลินตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้ ก่อนจะโบกมือให้เพื่อนแล้วเดินขึ้นบ้าน แต่ก็ยังไปไม่ถึงบันไดด้านใน เสียงรถของคิมหันต์ก็มาถึงพอดี เสียงของผู้หญิงดังขึ้นทำให้เข้าใจได้ว่าเขาคงหิ้วกลับมาด้วยแน่ ดวงตาสวยหม่นลงก่อนจะเดินขึ้นห้องราวกลับไม่รู้สึกอะไร

“คุณนิลเขาไม่สนใจเจ้านายจริงๆ เหรอวะ ทำไมไม่หันกลับมามองเลยสักนิด”

“นั่นสิ แบบนี้ที่ทำมาก็เสียเปล่าเลย” สองเพื่อนสนิทคุยกันในขณะที่เดินตามเจ้านายไปที่เรือนหลังบ้าน ซึ่งดูท่าทางของคิมหันต์ก็เหมือนจะเป็นปกติดีตามที่เขาเคยเป็น แต่พอมาถึงและประตูปิดลงเท่านั้น ก็เดินไปยืนที่ริมหน้าต่างมองห้องของภรรยาทันที

“ไม่สนใจเฮียจริงๆ เหรอนิล ทำไมใจร้ายจัง” เขาเอ่ยตัดพ้อออกมา ก่อนที่จะมีมือเล็กสอดเข้ามากอดเอวไว้อย่างถือวิสาสะ เพราะมาเฟียหนุ่มเป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง ยังไงก็ต้องได้ทำอย่างอื่นมากกว่าทานข้าวกันแน่

“ปล่อยฉัน ถ้าอยากมากเดี๋ยวจะบอกลูกน้องให้” มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกเสียงเรียบ ทำเอาริต้าต้องรีบหดมือกลับทันที ก่อนจะส่งเสียงตัดพ้ออีกฝ่ายขึ้น

“อะไรกันคะ พามาแล้วเฉยชาใส่แบบนี้งั้นเหรอ คุณเห็นริต้าเป็นอะไร ยังไงฉันก็ลูกมีพ่อมีแม่นะ”

“ถ้ารู้ว่าตัวเองมีพ่อมีแม่ ก็ไม่ควรทำตัวแย่ๆ แบบนี้นะ ไม่กลัวเขาจะอายบ้างหรือไง ที่วิ่งตามผู้ชายมาถึงบ้าน”

เสียงเย็นของคิมหันต์ทำเอาสาวสวยถึงกับนิ่งไป ไม่คิดว่าจะเจอกับคำพูดแบบนี้จากปากคนที่ทำเหมือนจะจีบตัวเองได้ นัยน์ตาคมจ้องมองคนตรงหน้าพร้อมกับยิ้มเหยียด ใช่ว่าที่ทำแบบนี้จะเป็นเพราะนิสัยส่วนตัว

แต่ทุกอย่างมีเหตุและผลของมัน เพราะคนตรงหน้าคือผู้หญิงที่ศัตรูเขากำลังเข้าหา ที่พาเธอมาก็เพราะต้องการให้อีกฝ่ายเผยตัวเท่านั้น และอีกอย่างที่สำคัญกว่านั้นคือเขาไม่อย่างให้พวกนั้นรู้เรื่องของนิลิน แม้จะไม่แฟร์กับริต้าก็เถอะ เพราะเธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้

“คนของฉันจะไปส่งเธอ กลับไปซะ” เขาเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกจากเรือนหลังนี้ เพื่อมุ่งหน้าไปคุยกับใครบางคนให้รู้เรื่อง เพราะเขาหงุดหงิดจนทนไม่ได้แล้ว ที่เห็นนิลินเมินเฉย

ส่วนคนตัวเล็กพอเข้าห้องมาก็ใช้น้ำล้างความรู้สึกที่มีอยู่ในใจ เพราะมันว้าวุ่นจนทำเธอคิดมาก ก่อนจะเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูห่อพันตัว หลังจากที่เป่าผมจนแห้งในห้องน้ำ แต่ก็ต้องตกใจกับร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง

“นี่คุณเข้ามาได้ยังไง นี่มันห้องส่วนตัวนะ”

เธอแห้วใส่เขาในทันที

“แอร์เสีย เฮียร้อน” คิมหันต์ตอบหน้าตาย แต่สายตากลับยังคงจ้องร่างเล็กที่ดูท่าจะลืมตัวแน่ๆ ว่าเธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ถึงเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับถลึงตาใส่

“ออกไปเลยนะ ห้องก็มีเป็นสิบทำไมไม่เปิดนอนล่ะ”

“อยากนอนห้องเมียเตียงนุ่มดี” มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียง ทำให้นิลิน รีบใช้แขนดึงอีกฝ่ายขึ้นมาทันที เพราะไม่อยากให้เขายุ่มย่ามมากไปกว่านี้ แค่นี้หัวใจเธอมันก็เกินจะรับได้แล้ว

“ออกไปนะคะคุณคิม อะ! ว๊าย!” เพราะออกแรงดึงอีกฝ่ายมากไปเลยทำให้ปมผ้าที่ม้วนอยู่คลายตัว เลยทำให้มันหลุดลงในทันที ร่างเล็กของนิลินเลยฟุบลงบนอกแกร่งเพื่อปกปิดร่างกายเอาไว้ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันเป็นการกระตุ้นให้คนตัวโตนั้นเกิดอารมณ์ขึ้นมา

“ห้ามมองนะ เพราะคุณคนเดียวเลย” เสียงหวานยังคงร้องดุอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองทำเรื่อง

“ก็นิลไม่ยอมไปใส่เสื้อผ้าก่อนนี่ครับ จะมาโทษเฮียได้ไง แล้วนี่จะทับอีกนานไหม ข้างล่างเฮียแข็งแล้วนะ ทำมันตื่นต้องรับผิดชอบด้วยล่ะ”

คิมหันต์ได้ทีก็รีบต้อนคนตัวเล็ก ทำเอานิลินถึงกับนิ่งไปเพราะเธอเองก็ผิดอย่างที่เขาว่า เห็นเขานั่งอยู่ยังจะเดินเข้ามาหาอีก ดีแค่ไหนที่เขาไม่ว่าเธออ่อย

“อย่ามาพูดแบบนี้นะคะ นิลก็แค่ลืมตัวเท่านั้น” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ เพราะรู้ตัวว่าพลาดเลยไม่กล้าต่อว่าอีกฝ่ายอีก มือเล็กพยามดึงเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองเอาไว้ ทำให้ได้ยินเสียงขำเบาๆ ในลำคอของคนตัวโต

“อยู่เฉยๆ ก่อนครับ เดี๋ยวเฮียจะลุกเองนะ”

“อย่านะนิลโป๊อยู่ไม่เห็นเหรอ”

“แล้วจะนอนทั้งอย่างนี้ไหมล่ะ เฮียไม่ถือนะ”

“พอเลย! ไปหื่นกับสาวๆ ของคุณนู่น พามาด้วยไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวล่ะ”

นิลินแห้วใส่เขาอีกครั้ง ทำเอามาเฟียหนุ่มยกยิ้มออกมา ก่อนเขาจะจับที่ไหล่เนียนของคนตัวเล็ก แต่เธอก็เอาแต่กดตัวลงทาบทับจนด้านล่างเขาปวดหนึบ จนคิมหันต์ทนไม่ไหวจับร่างเล็กพลิกตัวลงด้านล่าง

เพียงเท่านั้นทั้งคู่ก็ได้สบตากัน เสียงลมหายใจหอบถี่ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อร่างแกร่งอยู่บนตัวของสาวสวย ซึ่งมันไม่มีอะไรปกปิดร่างกายแม้แต่น้อย นั่นมันยิ่งทำให้อาการลืมตัวของมาเฟียเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย เพราะมือเขาดันวางอยู่บนเนินเขาขาวอวบของคนน้องราวกับตั้งใจ

นิลินหันหนีสายตาที่อีกฝ่ายจ้องมอง จนไม่ได้นึกถึงมือที่คนตัวโตกำลังขยับบีบเล่นบนเนินเนื้อเธอเลย จนกระทั่งสัมผัสเย็นชื้นแตะลงที่เม็ดทับทิมเท่านั้นแหละ เสียงร้องท้วงก็ดังขึ้นทันที

“อ่ะ! อย่า อย่าทำแบบนี้” นิลินท้วงมาเฟียหนุ่มด้วยเสียงแหบพร่าปนกระเส่า

เพราะเกิดมายังไม่เคยต้องมือชายเลยสักครั้ง จะไม่ให้เธอทำเสียงแบบนี้ได้ยัง มันยิ่งทำให้คิมหันต์คุ้มตัวเองไม่อยู่ หรือไม่เขาก็คงจะตั้งใจนั่นแหละ

“ปล่อยนิลนะ คนใจร้ายไหนบอกไม่ชอบเด็กไง เราจะหย่ากันอยู่แล้วเห็นแก่ตัวที่สุด”

เสียงตัดพ้อดังขึ้นเรียกสติของอีกฝ่ายได้ดี ก่อนที่เขาจะหยุดการกระทำลง แล้วดึงผ้ามาห่มให้คนตัวเล็กที่นอนขดตัวสั่น เพราะเธอไม่ทันได้ตั้งตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะคิดว่าระหว่างตัวเองกับมาเฟียหนุ่ม มันจะจบลงโดยที่ไม่มีอะไรเกินเลยกันอย่างที่เขาเอ่ยเอาไว้แต่แรก ร่างสูงทรุดลงกอดคนน้องเอาไว้หลังจากที่ร่างเปลือยอยู่ใต้ผ้าแล้ว

“เฮียขอโทษนะคะ ต่อไปจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์บังคับใจนิลอีก แต่ทุกอย่างมันจะเกิดเพราะเราเต็มใจทั้งคู่” เสียงทุ้มเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มเนียน แล้วเดินออกจากห้องไป