กอหญ้าขับรถกลับคอนโดไปเงียบๆ โดยมีคริสต์นั่งเคียงข้างอยู่ เขายอมทำตามที่เธอบอกว่า “เราควรกลับได้แล้วค่ะ” คริสต์ไม่ได้ขับรถมา นั้นเป็นสิ่งที่ดีที่คริสต์ควรปฎิบัติ เมื่อสภาวะจิตของเขายังไม่ได้รับการรับรองจากแพทย์ว่าเขาเป็นปกติแล้ว กอหญ้าไม่ได้กลัวเขา แต่ห้าวันที่เขาและเธอต้องห่างกันโดยมีปัจจัยเหตุผลที่ต่างรู้ดี มาขวางกั้นเธอกับเขาไว้
คริสต์ที่ถึงแม้จะนั่งเงียบๆ แต่คริสต์รู้สึกไม่พอใจที่กอหญ้าปฎิบัติกับเขาเหมือนกับว่าเขาป่วย เป็นพวกจิตไม่ปกติ โดยที่คริสต์หลงลืมไปว่าตัวเองเป็นฝ่ายสร้างกำแพงขวางกั้นกอหญ้าก่อนต่างหาก
“พี่คาดว่าจะเจออันโต”
“พ่อกลับมิลานแล้วเมื่อเช้านี้”
“ระวังตัวจังเลยนะ” คริสต์เหน็บแนมกอหญ้า เมื่อเขากับเธอยืนห่างกันหลายเมตรในห้องชุดคอนโดชั้นยี่สิบห้า
“ไม่ช้าไปหน่อยเหรอค่ะ ถ้าหญ้าจะทำแบบนั้นกับพี่”
“ก็จริง” คริสต์พูดพร้อมขยับเดินมานั่งที่โซฟา “ทำอะไรให้กินหน่อย ตั้งแต่เที่
