“ทำไม? เรื่องสำคัญขนาดนี้พี่คริสต์ไม่บอกกอหญ้าสักคำ...หญ้าขอโทษนะคะที่เป็นสาเหตุให้พี่คริสต์เครียด...พี่คริสต์เลิกเครียดนะคะ...วันอาทิตย์นี้เราสองคนจะหมั้นกันนะคะ...” ดวงตาสี่คู่ของเหล่าบุรุษหันไปมองกอหญ้า แต่มีเพียงหนึ่งคู่ที่หันไปสบตากับเธอตรงๆ
“หญ้าพูดจริงๆนะ...ไม่หลอกให้พี่แค่ดีใจเล่น...หรือแค่หญ้าสนใจแต่อาการป่วยของพี่ แต่แท้จริงแล้วหญ้าไม่อยากหมั้นกับพี่” หมอพีระมองหน้าเพื่อนและคิดในใจ มันช่างคิดได้นะไอ้เพื่อนรัก...
“ขอถามอีกนิดได้มั้ยคะ?...” กอหญ้าเอ่ยหันไปถามหมอพีระ เลี่ยงที่จะตอบคำถามของคริสต์
“ถามผม?...อะไรเหรอครับ”
“คือเรื่องอาการป่วยของพี่คริสต์...คุณหมอพีระมั่นใจได้อย่างไรค่ะ...ว่าเนื้องอกจะไม่เป็นเนื้อร้าย...” สายตาของคริสต์หันไปมองหมอพีระ “เหตุผลดีๆนะโว้ย!” คริสต์คิดในใจ
“งานนี้มีสองทาง...ถ้าไอ้คริสต์ไม่ได้แผล...ก็คงได้เมียเป็นตัวเป็นตน” เอกรัตน์หันไปกระซิบกับนายกัณฑ
