กอหญ้าน้ำตาคลอ เมื่อภาพที่ตกแต่งในห้องชุดนี้ไม่ได้มีเฉพาะภาพวาดของเธอ แต่มีภาพของเธอในอิริยาบถต่างๆ และภาพเธอตอนแบเบาะ
“คุณกิ๊กส่งมาให้พี่ ตามที่พี่ขอไว้กับอันโต...” คริสต์ตอบคำถามของ กอหญ้าที่หันมามองเขาด้วยสายตา
“พี่คริสต์โรแมนติคกว่าที่หญ้าคิดไว้...”
“พี่ถือว่าเป็นคำชม...”
“หญ้าอยากเห็นห้องนอน...” คริสต์ยิ้มและจูงมือเธอเข้าไปในห้องนอน
‘สี่สิบแปดชั่วโมงต่อมา’
“คริสต์ คริสต์ ลูกแม่...” คุณหญิงศศิธรที่พึ่งลงจากเครื่อง เธอให้เขมิกาพามาที่ห้องชุดคอนโดของคริสต์ที่คริสต์ขังตัวเองไว้ในห้องนี้มากว่าสิบแปดชั่วโมงแล้ว คุณหญิงศศิธรเข้ากอดคริสต์ที่นั่งอยู่กลางห้อง น้ำตานองหน้าเขาไม่ได้นอนมากว่าสองวัน
“แม่!…หญ้า!!!…หญ้าไม่ได้ทิ้งผมไปใช่มั้ยครับ” คริสต์กอดตอบคุณหญิงศศิธรไว้แน่น
“คริสต์ฟังแม่นะ...หนูกอหญ้าปลอดภัยแล้ว” เขมิกามองแม่ที่กอดประโลมลูก ใครก็ตามที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กชา
