นวดีรู้สึกปวดหลังเหมือนนอนไม่สบายตัวมาทั้งคืน ข้างหูได้ยินเสียงเหมือนยุงบินว่อนทั้งฝูง ที่แขนก็คันยุบยิบจนน่ารำคาญ นอกนั้นก็ยังมีเสียงคนขยับไปมา เธอฝืนลืมตาขึ้นมาจากความง่วงที่ครอบงำ เมื่อเปลือกตาเปิดสิ่งแรกที่เห็นคือท้องฟ้าสีส้มอ่อนจากหลังคาซันรูฟที่ถูกเปิดทิ้งไว้
ความมืดและดาวเดือนระยับฟ้าที่พวกเธอนอนมองระหว่างรอนีนนีราหายสาบสูญเหลือเพียงแสงตะวันเข้ามาแทนที่
"เฮ้ย มันเช้าได้ไงเนี่ย" นวดีผุดลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ ด้วยความมึนงง เสียงของเธอปลุกนัทนันท์และวรมนให้ตื่นด้วยเช่นกัน
"เช้าแล้วเหรอ" นัทนันท์พึมพำแล้วบิดขี้เกียจ
"แดดแยงตาขนาดนี้เช้าแน่นอน แล้วนีราล่ะ มันกลับมาหรือยัง" วรมนหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมกดโทรหาเพื่อนอย่างลนลาน
"เมื่อคืนฉันหลับเป็นคนสุดท้ายเพราะรอไม่ไหว กะว่านีรามันหย่ากับผัวเสร็จคงมาเคาะเรียกเอง แต่ทั้งคืนจนเช้าก็ไม่เห็นมันมาเลยว่ะ" นัทนันท์เกาหัว
โทรศัพท์ดังตู้ดๆ อย
