ตราบาปมลทิน

บทที่ 4 ยังร้ายให้เธอเกลียด

เนื่องจากที่ผ่านมาก็พยายามที่จะรักเขาให้น้อยลงเพื่อที่ใจจะได้ไม่ต้องเจ็บ แต่ก็ไม่เคยที่จะทำได้เลย

บทที่ 4

ยังร้ายให้เธอเกลียด

การตัดใจต้องตัดให้เหมือนตัดบัว อย่าให้เหลือใย สุภาษิตนี้ไม่ใช่เธอหรอกที่ทำได้ แต่เป็นภามต่างหากที่ทำมันได้

เพราะนี่ก็ผ่านมาเกือบห้าวันแล้ว และเขาก็ไม่เคยจะติดต่อมาเลย หรือแม้จะโผล่มาให้เห็นหน้าก็ไม่มี ซึ่งมันก็สื่อได้เป็นอย่างดีว่าเขาก็ต้องการหย่าเช่นกัน และทั้งที่เธอเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอหย่าเอง แต่ไฉนเองกลับปวดร้าว

แม้จะบอกหนักแน่นกับตัวเองตลอดมาว่าสิ่งที่เลือกคือสิ่งถูกต้องแล้ว จะยื้อไปเพื่ออะไรในเมื่อมีแต่เจ็บและเจ็บ แม้ครั้งนี้มันอาจจะเจ็บปวดทรมานมาก แต่สุดท้ายมันก็คือจบ แต่ทำไมกลับทำไม่ได้ ต้องมาแอบมีน้ำตา ว่าแล้วมันก็เจียนไหลลงมาอีกจนกีรกานต้องยกมือขึ้นมาเช็ดมันออก เธอจะไม่มีทางร้องไห้ให้ลูกเห็นเด็ดขาด

โดยในตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งรอใครบางคนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับลูกน้อย และสักพักคนที่รอก็ขับรถเลี้ยวเข้ามาก่อนจะมาจอดตรงหน้าเธอแถมยังส่งยิ้มหวานให้

หญิงสาวส่งยิ้มกลับไปเช่นกัน เธอไม่อยากให้ชายคนนี้รู้ถึงความเศร้าและเสียใจที่มันเกาะกุมในหัวใจ เพราะรู้ดีว่าพี่ชายคนนี้รักและห่วงใยเธอมากเพียงใด

กีรกานอุ้มลูกสาวและเดินไปหาก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถเพื่อไปทำธุระบางสิ่ง

สักหนึ่งชั่วโมงต่อมาก็มีรถอีกคันแล่นเข้ามาในบ้านอีกครั้งและเจ้าของรถก็ก้าวเข้าไปข้างใน ทันทีที่เจ้าของบ้านเห็นก็ทำสีหน้าบึ้งตึงคล้ายไม่อยากจะต้อนรับ ก่อนจะร้องถามออกไป

“แกมาบ้านของฉันทำไมตาภาม”

ในใจลึก ๆ หล่อนก็หวังว่าหลานชายจะคิดได้และมาง้อภรรยาของตัวเอง แต่สี่วันที่ผ่านมากลับไม่เห็นแม้แต่เงา และหล่อนก็ไม่เข้าใจเลยว่าในวันนี้หลานชายจะมาทำไม ถ้าจะมาง้อหรือปรับความเข้าใจทำไมเพิ่งจะมา ไม่รู้สึกตัวช้าไปหน่อยหรือ

“ลูกผมอยู่ไหนหรือครับ” เสียงเข้มตอบคำถามและสอดส่ายสายตามองหา แต่ชายหนุ่มไม่ได้มองหาแค่ลูก

“แม่กั้งพาไปฉีดวัคซีน” ผู้เป็นย่าตอบและเห็นว่าหลานชายเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟา “จะรอหรือ” ท่านถามซ้ำอีกครั้ง

“ครับ”

“แกมีธุระกับแม่หรือลูก”

เอ่ยถามเพราะอยากจะรู้ว่าที่มาเพราะเหตุใด ต้องการมาตกลงเรื่องหย่าหรือเรื่องใดกันแน่และหากสุดท้ายการหย่าขาดคือเรื่องที่ดีที่สุด หล่อนก็ไม่คิดจะห้ามความสัมพันธ์ของพ่อกับลูกอยู่แล้ว

และสี่วันที่ผ่านมาคำตอบมันก็ชัดเจนสำหรับฝั่งคนของเธอว่าตัดใจไม่ขาดหรือเรียกง่าย ๆ ว่าเลิกรักหลานชายตนไม่ได้ เธอเห็นร่องรอยของน้ำตาแม้ว่ากีรกานจะเช็ดมันออกไปก็ตาม แต่ดวงตาของเธอนั้นกลับเศร้าจนปกปิดไม่อยู่

“ผมจะรอลูก” ชายหนุ่มตอบเสียงเข้ม แม้จะรู้แก่ใจว่าที่มาไม่ใช่แค่อยากจะเจอลูกก็ตาม

“ฉันว่าไม่ต้องเสียเวลารอหรอก อีกหลายชั่วโมงกว่าจะกลับมา เพราะพ่ออัคคงจะพาแม่กั้งและลูกไปเดินห้างฯ ต่อ”

ขวัญเกล้าตอบพร้อมกับมองปฏิกิริยาของภามยามที่ได้ยินชื่อของอัครัฐ แต่หล่อนก็ต้องผิดหวังเพราะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใดทางสีหน้าของหลานชายสักนิด ก่อนจะเอ่ยพูดย้ำอีกหน เพราะหวังว่ามันจะกระตุ้นได้

“เขาอาสาพาไปเอง”

“คุณย่าคิดจะใส่ตะกร้าล้างน้ำส่งต่อให้พี่อัคหรือครับ”