สองวันต่อมา...
“แกหมายความว่ายังไงยัยสอง”
เขมจิราลุกพรึบขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งฉับไว เมื่อได้รับรู้เรื่องราวจากปากของสรัลชนา ซึ่งเข้ามาแจ้งเรื่องแต่เช้าถึงที่ทำงาน
“ภามพาแม่นั่นไปเรียนรู้งานที่บริษัทค่ะ”
คนตอบก้มหน้าเพราะรู้ดีว่าจะได้เห็นความเกรี้ยวกราดของคนที่ชุบเลี้ยงเธอมา และมันก็จริง เพราะได้ยินเสียงตวาดแว้ด เธอรู้ว่าท่านรักเธอมากแต่เวลาท่านโกรธท่านก็น่ากลัวไม่ใช่น้อย
“ทำไมแกไม่ห้าม” ใบหน้านั้นบึ้งตึงและตวัดตามองคนของหล่อนอย่างเอาเรื่อง
“สอง…”
เจ้าหล่อนพูดไม่ออกเพราะหาคำตอบไม่ได้ และมีความกลัวจับใจ เนื่องจากเคยเห็นท่านเกรี้ยวกราดมาแล้ว แต่ตอนนั้นหล่อนไม่รู้เหตุผล มันน่าจะประมาณสองสามปีก่อน ตอนนั้นเธอเดินผ่านไปเห็นและได้ยินท่านว่าคน ๆ หนึ่งว่าทำงานผิดพลาด น้ำเสียงของท่านดูเกรี้ยวกราดอย่างน่ากลัว จนเธอยังขนลุกซู่
“ไม่ได้เรื่อง” สองมือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเพราะความโม
