หวนคืนสู่โลกใหม่ ฉันนี่มัน นางร้ายชัด ๆ

บทที่ 3 ทานข้าวร่วมโต๊ะ

บทที่ 3 ทานข้าวร่วมโต๊ะ

ฉันนั่งตัวตรงอยู่ที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ที่จัดไว้อย่างหรูหรา บรรยากาศในห้องเงียบกริบจนน่าอึดอัด มีเพียงเสียงของช้อนส้อมกระทบจานที่ดังเป็นระยะเท่านั้น

สุธานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉัน ข้าง ๆ เขามีคุณหญิงศรีสุดานั่งคุมเชิงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่สายตาของเธอยังคงมองฉันอย่างไม่ค่อยไว้วางใจนัก ส่วนฉัน…พยายามทำตัวสงบที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปอย่างราบรื่น (ถึงจะมีบรรยากาศเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากสุธาก็เถอะ) แต่แล้ว…

แกร๊ก!

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้น พร้อมกับร่างของหญิงสาวในชุดเดรสลูกไม้สีขาวสะอาดตาที่เดินเข้ามาอย่างสง่างาม

เธอเป็นผู้หญิงที่สวย หวาน และมีเสน่ห์ ดูบอบบางราวกับเจ้าหญิงที่ทุกคนต้องคอยปกป้อง

และเธอ…น่าจะเป็น “ไอรีน” คนที่ลินนาเคยผลักตกบันได

โอ้ ให้ตายสิ…สถานการณ์ยิ่งแย่เข้าไปอีกแล้ว!

“ขอโทษนะคะที่มาช้า” เสียงของไอรีนหวานนุ่มชวนฟัง ก่อนที่เธอจะเดินไปหยุดข้าง ๆ สุธา “ฉันไม่คิดว่าคุณหญิงจะเชิญฉันมาทานข้าวด้วยกันจริง ๆ”

“ทำไมจะไม่เชิญล่ะจ๊ะ” คุณหญิงศรีสุดายิ้มบาง ๆ “เธอเองก็เหมือนคนในครอบครัวอยู่แล้วนี่”

ฉันกระพริบตาปริบ ๆ

เดี๋ยวนะ… เหมือนคนในครอบครัว?

ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรต่อ ไอรีนก็หันมายิ้มให้ฉัน เป็นรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรแต่กลับให้ความรู้สึกแปลก ๆ

“คุณลินนา ไม่เจอกันแค่วันเดียว คุณดูสดใสขึ้นนะคะ”

ฉันยิ้มตอบกลับไปแบบขอไปที “เหรอคะ?”

“ค่ะ เมื่อวานคุณยัง…” ไอรีนเว้นวรรคเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ดูหงุดหงิดอยู่เลย”

โอ้โห… นี่แอบจิกฉันตั้งแต่ยังไม่ทันได้ตักข้าวเข้าปากเลยเหรอ?

ฉันยังไม่ทันจะตอบอะไร สุธาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา

“เธอไม่ต้องฝืนยิ้มให้คนที่เกลียดเธอก็ได้ไอรีน”

ฉันชะงักไปนิดหน่อย แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

โอเค… นายเกลียดฉันมาก ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ต้องย้ำก็ได้!

ฉันตักซุปเข้าปากอย่างใจเย็น พยายามไม่สนใจสายตาของทุกคนที่จ้องมาที่ฉัน โดยเฉพาะไอรีนที่ยังคงส่งรอยยิ้มหวานมาให้

“จริงสิคะคุณสุธา” ไอรีนหันไปพูดกับเขาเสียงอ่อนเสียงหวาน “ฉันอยากจะขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบากใจเรื่องวันก่อน”

“มันไม่ใช่ความผิดของเธอ” สุธาตอบทันที “คนที่ควรจะขอโทษคือคนที่ทำเรื่องนั้น”

ดวงตาคมของเขามองตรงมาที่ฉันโดยตรง

โอ้โห… ยกทุกความผิดมาให้ฉันเลยสินะ

ฉันวางช้อนลงช้า ๆ แล้วเช็ดปากด้วยผ้าอย่างสงบ

“ขอโทษนะคะที่ต้องขัดจังหวะ” ฉันพูดขึ้นเสียงเรียบ “แต่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”

ทุกคนเงียบไป ไอรีนกระพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสา ส่วนสุธาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“อะไร?” เขาถามเสียงห้วน

ฉันเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่ไอรีน

“ฉันแค่สงสัยค่ะ” ฉันเอียงคอเล็กน้อย “ตอนที่ตกบันได คุณจำได้ไหมคะว่าเห็นฉันยืนอยู่ตรงไหน?”

ไอรีนดูเหมือนจะชะงักไปแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“ก็ตรงบันไดค่ะ… คุณมายืนตรงนั้นก่อนที่ฉันจะล้มลง”

“อ้อ…” ฉันพยักหน้าช้า ๆ “แล้วคุณมั่นใจเหรอคะว่าเป็นฉันที่ผลัก?”

ไอรีนกัดริมฝีปากแน่นเล็กน้อย

สุธาเองก็ดูเหมือนจะไม่ชอบคำถามของฉันสักเท่าไหร่ “นี่เธอกำลังพยายามปฏิเสธความผิดของตัวเองเหรอ?”

ฉันหันไปยิ้มให้เขา

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันก็แค่คิดว่าถ้าจะกล่าวหาฉัน ก็ขอหลักฐานให้ชัดเจนหน่อย” ฉันยิ้มบาง ๆ “ไม่อย่างนั้นจะดูเหมือนฉันโดนใส่ร้ายไปหน่อยนะคะ”

ไอรีนเผลอกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ส่วนคุณหญิงศรีสุดาก็หรี่ตามองฉันเหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่าง

บรรยากาศในห้องอาหารเริ่มอึมครึมขึ้นมาทันที…

ให้ตายเถอะ นี่มันแค่ทานข้าวมื้อเดียวนะ! ทำไมฉันต้องมานั่งโดนไต่สวนด้วยเนี่ย!?

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังคงมาคุอย่างต่อเนื่อง หลังจากที่ฉันตั้งคำถามออกไป ทุกคนก็เงียบกันไปชั่วขณะ

ไอรีนกำมือแน่น แต่ยังคงพยายามรักษารอยยิ้มหวานบนใบหน้าไว้ ส่วนสุธา…ฉันสังเกตเห็นว่าเขาขมวดคิ้วมองฉันด้วยแววตาสงสัย

“คุณลินนา…” ไอรีนเอ่ยขึ้นเบา ๆ “คุณกำลังจะบอกว่าฉันโกหกเหรอคะ?”

โอ้โห นี่ใช้เทคนิคกลับคำพูดให้ฉันดูเป็นตัวร้ายเลยเหรอ?

ฉันกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อยค่ะ” ฉันตอบเสียงเรียบ “ฉันก็แค่ถามว่าคุณมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ไหมว่าเป็นฉันที่ผลักคุณ”

ไอรีนเม้มริมฝีปากนิด ๆ ก่อนจะหันไปมองสุธาเหมือนต้องการให้เขาพูดอะไรสักอย่าง

และแน่นอน… สุธาไม่ทำให้ผิดหวัง

“เธอจะมาปฏิเสธอะไรตอนนี้ มันก็สายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” เขาพูดเสียงเย็น “ไอรีนได้รับบาดเจ็บ คนที่อยู่ตรงนั้นก็คือเธอ แล้วเธอยังจะมาเล่นลิ้นอะไรอีก?”

ฉันถอนหายใจเบา ๆ แล้ววางช้อนลง

“คุณสุธา…” ฉันเรียกชื่อเขาเต็ม ๆ บ้าง และได้ผลทันที เพราะเขาตวัดสายตามามองฉันทันทีที่ฉันพูดจบ

“อะไร?” น้ำเสียงห้วนและไม่พอใจมากกว่าก่อนหน้านี้อีก

ฉันประสานมือไว้บนตักแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขา “คุณเชื่อเรื่องการไต่สวนในศาลไหมคะ?”

“หมายความว่ายังไง?”

“ก็หมายความว่า…” ฉันเอนตัวเล็กน้อย “ต่อให้คนทั้งโลกคิดว่าฉันผิด แต่ถ้าไม่มีหลักฐานยืนยันที่ชัดเจนว่าฉันเป็นคนผลักไอรีนจริง ๆ ก็นับว่าเป็นเพียง ‘ข้อกล่าวหา’ เท่านั้น”

ฉันจงใจเน้นคำว่า ข้อกล่าวหา แล้วมองไปทางไอรีนเล็กน้อย

ดวงตาของไอรีนสั่นไหว แต่เธอก็ยังคงรักษาท่าทีสงบนิ่งไว้ได้อย่างดี

“แต่ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วว่าคุณไม่ชอบฉัน…” ไอรีนพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร “คุณเองก็เคยพูดว่าฉันเป็นคนน่ารำคาญ”

โอ้โห… ฉันพูดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ? หรือเธอกำลังดึงเอาความทรงจำของลินนาตัวจริงมาใช้กับฉันกันแน่?

ฉันแสร้งถอนหายใจออกมา “แล้วแค่นั้นมันหมายความว่าฉันต้องผลักคุณตกบันไดเหรอคะ?”

ไอรีนเงียบไปทันที

สุธาเองก็ดูเหมือนจะเริ่มไม่พอใจมากขึ้นไปอีก “เธอกำลังพยายามเล่นลิ้นให้ตัวเองพ้นผิดอยู่สินะ?”

“เปล่าค่ะ” ฉันหันไปยิ้มให้เขา “ฉันก็แค่ไม่อยากถูกกล่าวหาโดยที่ไม่มีหลักฐานก็เท่านั้น”

“แล้วเธอจะเอาหลักฐานมาจากไหน? คิดว่าเรื่องมันผ่านมาแล้วจะหาหลักฐานมาพิสูจน์ได้หรือไง?”

“อืม…” ฉันแตะคางตัวเองเหมือนกำลังครุ่นคิด ก่อนจะมองไปที่คุณหญิงศรีสุดา “ในบ้านของคุณสุธามีกล้องวงจรปิดไหมคะ?”

แวบหนึ่งฉันเห็นสีหน้าของไอรีนซีดลง

คุณหญิงศรีสุดาหรี่ตามองฉัน “ทำไมเธอถึงถามแบบนั้น?”

“ก็แค่คิดว่าถ้าตอนนั้นมีกล้องวงจรปิด อาจจะทำให้เรื่องนี้กระจ่างขึ้นได้นะคะ” ฉันพูดยิ้ม ๆ “ถ้าฉันผิดจริง ฉันก็ยอมรับ แต่ถ้าฉันไม่ได้ทำล่ะคะ?”

ไอรีนกัดริมฝีปากแน่น ขณะที่สุธาเริ่มหันไปมองเธอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความลังเล

“เรื่องกล้องวงจรปิด…” คุณหญิงศรีสุดาพูดช้า ๆ “บังเอิญว่าตรงจุดนั้นไม่มีติดเอาไว้”

“อ้อ แย่จังเลยนะคะ” ฉันยิ้มบาง ๆ “แสดงว่าคดีนี้… ไม่มีหลักฐานจริง ๆ น่ะสิ”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบลงอีกครั้ง

ฉันยกแก้วน้ำขึ้นจิบพลางมองไอรีนที่พยายามฝืนยิ้ม และสุธาที่เริ่มมีท่าทางครุ่นคิด

ให้ตายสิ…มื้อนี้มันหนักหนากว่าที่คิดอีกนะเนี่ย!

บรรยากาศในห้องอาหารยังคงตึงเครียด เหมือนมีอากาศเย็นจัดแผ่กระจายไปทั่ว ทุกคนมองมาที่ฉัน ราวกับทุกคำพูดที่ฉันพูดออกไปกำลังทำให้สิ่งต่าง ๆ เริ่มพังทลายลง

แต่ฉันไม่ยอมแพ้

“ถ้าคุณไม่คิดจะติดกล้องวงจรปิด ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะคะ” ฉันพูดเสียงเรียบ ขอโทษที่ต้องทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิง แต่เรื่องนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลยจริง ๆ

ไอรีนมองฉันด้วยสายตาที่เหมือนจะอ่านไม่ออก แล้วหันไปมองสุธาอีกครั้งอย่างที่เคยทำบ่อยๆ ในช่วงที่ก่อนหน้านี้

สุธายังคงเงียบ ไม่พูดอะไรต่อ เพียงแค่ยกช้อนขึ้นตักข้าวเข้าปากเหมือนพยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้

คุณหญิงศรีสุดานั่งนิ่ง เธอมองมายังฉันด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่พูดอะไร

“คุณลินนา…” ไอรีนพูดขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอยังพยายามทำให้มันดูเหมือนเป็นการพูดคุยที่ไม่มีความขัดแย้ง แต่ฉันไม่เชื่อหรอก “คุณต้องการอะไรจากฉันเหรอคะ? หรือคุณจะทำตัวเป็นเหยื่อไปจนกว่าจะได้รับการพิสูจน์?”

“เหยื่อ?” ฉันถามเสียงเย็นๆ ไม่รู้จะหัวเราะดีหรือจะเคืองดี

“ใช่ค่ะ” ไอรีนยิ้มบาง “คุณหนูกำลังทำให้ทุกคนดูเหมือนคนเลวใช่ไหม?”

ฉันนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างมั่นคง “ฉันไม่ได้ทำให้ใครดูเลวหรอกค่ะ ถ้าใครไม่ทำผิด ก็ไม่มีใครจะมองว่าเป็นคนเลวได้”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สุธาก็วางช้อนลงอย่างช้าๆ ก่อนจะหันไปมองฉันด้วยแววตาที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจะถูกแผดเผา

“ลินนา…” เขาพูดเบาๆ “อย่าทำให้เรื่องนี้ซับซ้อนเลย เรารู้กันอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”

เขาไม่ได้พูดคำไหนที่ชัดเจน แต่ก็ทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังบอกให้ฉันยอมรับในสิ่งที่เขาเชื่อ

“สุธา” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงต่ำ “ถ้าคุณคิดว่าฉันทำจริง ๆ ก็ขอให้มีหลักฐานมาสนับสนุนก็แล้วกัน”

สุธาเงียบไป ครู่หนึ่งก่อนจะหลุบตามองจานอาหารของตัวเอง

“พอเถอะ” เขาพูดเสียงต่ำ “ไม่ว่าจะเป็นยังไง เราก็ต้องไปข้างหน้าให้ได้”

ไอรีนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สุธายิ้มหวานอย่างพยายามทำให้บรรยากาศดูดีขึ้น แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันแค่เพิ่มความตึงเครียดเข้าไปอีก

ฉันไม่ตอบอะไรกลับไป แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่มีที่ยืนในครอบครัวนี้จริง ๆ ฉันรู้ว่ามันจะต้องมีการหักเหในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ตอนนี้ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้ฉันกลายเป็นผู้ร้ายทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด

การทานข้าวในวันนี้กลายเป็นการเผชิญหน้าที่ทุกคนในห้องจะไม่มีวันลืม และฉันก็แน่ใจว่า มันยังคงไม่จบแค่นี้

ฉันยังต้องสู้ต่อไป…