บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของนางร้าย
961 Words
บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของนางร้าย
โครม!
“อึก...”
ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดร้าวไปทั้งร่าง ราวกับตกจากที่สูง ตอนนี้ร่างกายมันหนักอึ้งจนไม่สามารถขยับได้ ในขณะที่เปลือกตาของฉันมันค่อย ๆ ปิดลงโดยอัตโนมัติ ก่อนที่จะค่อย ๆ ขยับเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า พลันที่ลืมตาขึ้นแสงแดดอ่อนยามเช้าก็ส่องกระทบเข้ากับดวงตาคู่สวยของฉัน
“ที่นี่...ที่ไหน”
นี่เป็นคำถามแรกที่ผุดเข้ามาในหัว ก่อนหน้านี้ฉันจำได้ว่าตัวเองเดินข้ามถนน แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงแตรรถบีบไล่ ดังสนั่น ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นมันไฟแดง แถมฉันยังข้ามทางม้าลายอยู่ แต่มันมีรถบ้าที่ไหนไม่รู้ ผ่าไฟแดงมาชนฉัน ยังไม่ทันที่จะได้ด่า ฉันได้ยินเสียงดังโครม! แค่นั้นแหละ ทุกอย่างก็ดับวูบลง
เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันควรอยู่ที่โรงพยาบาลถูกไหม แต่ทำไมตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่ห้องนอนของตัวเองได้ล่ะเนี่ย?
ฉันได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา แล้วกำมือ แบมือสลับไปมาอยู่อย่างนั้น
“กระดูกไม่หัก ร่างกายก็ไม่เจ็บ ไม่มีแผล ไม่เสียโฉม จมูกไม่หัก ดั้งก็ยังโด่ง... นี่มันรถชนจริง ๆ หรือฉันแค่ฝันไปกัน”
นี่มันอะไรกัน ฉันงงไปหมดแล้ว...
ฉันพูดกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งกุมขมับด้วยความปวดหัว และหันไปทางขวาดูกระจกบานใหญ่ข้างเตียง เงาที่สะท้อนอยู่นั้นทำให้ฉันเบิกตาโพลง
รูปนั้น ฉันเหรอ? ฉันไม่เคยถ่ายรูปนี้นี่นา
หมับ!
มือเรียวของฉันรีบคว้ารูปนั้นมาพิจารณาดู ภาพตัดต่อใช่ไหม มีคนตัดต่อภาพ แล้วเอามาวางไว้ ตอนที่ฉันถูกรถชนใช่ไหม
“อืม...”
ในขณะที่ฉันกำลังมองรูปใบนั้น ก็มองตัวเองในกระจก นี่มันชุดบ้าอะไรเนี่ย ฉันไม่ชอบสีแดง แต่ชุดที่ใส่มันแดงแจ๋เลย แถมชุดนอนป่วยบ้านใครเขาแหวกอกกว้างขนาดนี้เนี่ย
“ฉันยังฝันอยู่ใช่ไหม”
ฉันพึมพำเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของตัวเอง อีกทั้งตอบมันไปทีนึง เพื่อดึงสติ
เพี้ยะ!
“เจ็บแฮะ เรื่องจริงไม่อิงนิยาย”
ทุกอย่างมันชัดเจนเกินไปสำหรับความฝัน
“หรือฉันต้องนอนอีกสักรอบถึงจะตื่นว่าตัวเองกำลังนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงพยาบาล”
ฉันไม่พูดเปล่า พลางเอนตัวลงนอน ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง ทว่า..
“คุณหนูลินนา”
เสียงของหญิงสาวดังขึ้นจากประตู ก่อนที่สาวใช้วัยรุ่นคนหนึ่งจะวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจ
“คุณหนูฟื้นแล้วเหรอคะ?”
ฉันขมวดคิ้วแน่น แม้ว่าฉันเป็นคุณหนูแต่ฉันไม่ได้จ้างแม่บ้านหรือคนใช้ที่หน้าตาแบบนี้
“เธอเป็นใคร?”
หญิงสาวตรงหน้าฉันทำหน้าตกใจยิ่งกว่าเดิม
“คุณหนูล้อเล่นใช่ไหมคะ? ฉันเป็นคนใช้ของคุณหนู...ชื่อกอหญ้า”
กอหญ้า? จ้างให้ฉันก็ไม่รู้จัก มิจฉาชีพไหมเนี่ย?
ฉันเริ่มระแวงพร้อมกับพยายามเรียบเรียงความคิดใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูแปลกไปหมด แต่เมื่อมองดูรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงแล้ว มันดูไม่เหมือนภาพตัดต่อ เพราะฉันเองก็เคยทำภาพตัดต่อมาหลายปี ไม่มีทางเป็นภาพตัดต่อแน่นอน
แต่ในรูป...เป็นผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนฉันทุกกระเบียดนิ้ว กำลังยืนเคียงข้างกับผู้ชายที่หล่อเหลาในชุดสูทสีดำเข้ม
“นี่มัน...”
ฉันรู้จักผู้ชายคนนี้ดี เขา “สุธา” ว่าที่คู่หมั้นของฉัน เป็นรองประธานบริษัทส่งเฟอร์นิเจอร์ เข้าออก ทั้งในประเทศและต่างประเทศ อีกเดี๋ยวเขาก็จะกลายเป็นประธานบริษัทอย่างเต็มตัวเนื่องจากคุณพ่อของเขาจะวางมือจากธุรกิจแล้ว
แต่สุธา ในภาพนี้ไม่ได้แสดงถึงความรักใคร่ฉันเลยสักนิด เขามองฉันด้วยแววตาที่เย็นชา ราวกับเต็มไปด้วยความเกลียดชังเสียมากกว่า
“คุณหนูวันนี้ต้องไปบ้านตระกูลของคุณสุธานะคะ”
“ไปบ้าน? ทำไมต้องไป ฉันไม่มีธุระอะไรนี่”
“นี่ลืมแล้วเหรอคะ วันนี้คุณหญิงนัดให้ไปทานข้าวที่บ้านของคุณสุธานะคะ คุณหนูกับคุณชายจะได้สนิทกันมากขึ้น แล้วก็คุณสุธายังมีเรื่องจะคุยกับคุณหนู หลังจากที่คุณหนู....”
กอหญ้าชะงักคำพูด เหมือนกำลังกลืนอะไรบางอย่างไว้ ฉันเองก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติทันที
“หลังจากที่ฉันอะไร?”
“หลังจากที่คุณหนูผลักคุณไอรีนตกบันไดวันก่อนค่ะ”
โอ้! ฉันตาเบิกโพลงหัวใจแทบหยุดเต้น
อะไรนะ...?
ฉันที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นมาก่อน!
แล้วไอรีน? ชื่อนี้ฟังดูคุ้น ๆ...แต่เดี๋ยว...ไอรีน ฉันรู้จัก จะใช่คนเดียวกันไหมนะ?!
เอาล่ะ! ฉันเริ่มเข้าใจแล้ว ฉันไม่ได้ทะลุมิติมา แต่หลุดเข้าร่างของ “ลินนา” ใครอีกคนที่เป็นนางร้ายของโลกนี้
และจากที่เห็นในรูป พสุธา คู่หมั้นของฉัน คงไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อฉันเลยแม้แต่น้อย
นี่...นี่ฉันกลายเป็นนางร้ายไปแล้วจริง งั้นเหรอ? ให้ตายสิ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย เดินข้ามถนนอยู่ดี ๆ ทะลุมิติมาซะงั้น แถมยังกลายเป็นแพะรับบาปให้คนอื่นอีกด้วย!!!
“ช่วยด้วย ฉันอยากกลับบ้านนนนน!”
- Writer
