“คนอื่นอาจมองว่าปกติ แต่กูดูออกว่าไม่ใช่” เป็นเพื่อนกันมายี่สิบปี มองตาก็รู้ใจ ไม่ใช่สิ รู้สันดานก็ว่าได้ “มีไรวะ”
“แค่เบื่อๆ เซ็งๆ ไม่อยากแต่งงาน” อัมรินทร์รู้ เป็นเขาก็คงมีสีหน้าและอาการไม่ต่างกัน
“ทำไงได้ล่ะ บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระนี่หว่า แล้วมึงก็คือคนที่ต้องทดแทนบุญคุณ จบ” อัมรินทร์ไม่มีคำปลอบ นอกจากความจริง “นอกจากว่า มึงจะหาเมียเอง ไม่ใช่เพียงแค่หานะ ต้องทำลูกให้ได้ด้วย จะได้มีข้ออ้างไม่แต่งงาน สำคัญคือคุณพ่อคุณแม่มึงอยากมีหลานมาก ไม่งั้นคงไม่บังคับให้นายแต่งงานหรอก ประมาณว่า ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”
“วิธีของมึงยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ถ้าถูกใจผู้หญิงคนไหนจริง คงไม่ถูกบังคับให้แต่งงานหรอก”
“มึงเลือกมากนี่หว่า คนที่เข้ามาในชีวิตมึงมีแต่สวยๆ โปรไฟล์ดีทั้งนั้น มึงไม่เลือกเอง เอาแต่เล่นๆ”
“แค่ถูกใจ ไม่ถึงกับรักนี่หว่า” ขณะตอบประโยคนี้ ใจเพทายกระหวัดถึงสาวน้อยคนหนึ่งขึ้นมา “วุ้ย
