“เห้ย...เดี๋ยวสิวะไอ้นุ อะไรของมันเนี่ย!?!”
ชายหนุ่มร้องเรียก แต่ไม่ทันเสียแล้ว
“แหม…ดูเหมือนว่า คุณจะไม่อยากรับหน้าที่ดูแลฉันเลยนะคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามเขา น้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมกับส่งสายตามองอ่อย
ซึ่งถ้าเป็นหนุ่ม ๆ หลาย ๆ คน คงจะอ่อนระทวยกันไปหมดแล้ว แต่สำหรับ ฉัตรตรา นั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ ได้ดีกว่าคนอื่นเล็กน้อยอย่างดี เขาก็ยังไม่แสดงความหื่นเจ้าชู้ ออกมาจนขั้นน่าหมั่นไส้เหมือนวิษนุ
ซึ่งนั่น มันก็ทำให้ลัลดารู้สึกถูกใจ และยิ่งอยากได้อยากเอาชนะเข้าไปใหญ่
“เอ่อ...เปล่าครับ! ผมแค่ยังไม่ทันตั้งตัวน่ะ...งั้นถ้าคุณจะดื่มอะไรเพิ่ม เดี๋ยวผมจัดการให้นะครับ คุณ...”
“ดาด้าค่ะ เอ๊ะ! ขอโทษนะคะ ชื่อคุณนี่…
ใช่ฉัตรตรา หรือเปล่าคะ?”
“ใช่ครับ...คุณดาด้า ผมฉัตรตราครับ”
ทั้งสองจ้องหน้ากัน
“งั้นก็น่าจะใช่...คนเดียวกัน ถึงว่าหละ! คุ้นหน้าเขามาก”
ตอนนี้ ลัลดาเริ่มแน่ใจแล้วว่า ผู้ชายคนนี้ ที่อยู่ตรงหน้าเธอ คือสามีของ จามรี เพื่อนสมัยเรียน
ห้องเดียวกัน ตอนมัธยมปลายนั่นเอง ซึ่งลัลดาก็ได้เห็นเพื่อนสาว โพสอวดความหล่อของเขาอยู่บ่อย ๆ ในเฟสบุ๊คส่วนตัวของหล่อนด้วย
อันที่จริงแล้ว จามรีได้ส่งการ์ดเชิญงานแต่งของหล่อนกับฉัตรตรา ผ่านเพื่อน ๆ มาให้กับเธอด้วยเหมือนกัน
แต่ครั้งนั้น ลัลดาติดงาน เลยไม่ได้ไปร่วม เพียงแต่แสดงความยินดีใส่ซองไปให้ ก็เท่านั้น
หญิงสาวได้แต่คิดอยู่ในใจเงียบ ๆ ว่าจะบอกเรื่องนี้ กับฉัตรตราดีไหม ว่าเธอคือเพื่อนสมัยเรียนของจามรี ภรรยาของเขา
“เอ่อ...นี่คุณด้ารู้จักผมเหรอครับ? เอ๊ะ...แต่ผมเองก็รู้สึกเหมือนเคยเจอคุณ ที่ไหนเหมือนกันนะ แค่นึกไม่ออก”
ฉัตรตราตอบพลางสบตาเธอเนิ่นนาน ก่อนที่ความรู้สึกภายในจะร้อนวาบขึ้นมา อย่างไม่ต้องสงสัย
มันก็แหงอยู่หรอก มีสาวสวยหุ่นดีเซ็กซี่ขยี้ใจ กำลังนั่งทำหน้ายั่วอ้อนใส่แบบนี้ ใครมันจะไม่หวั่นไหวได้หละ
แต่ชายหนุ่มก็ต้องพยายามตั้งสติ และควบคุมจิตใจไว้ให้ได้ เพราะไม่อยากจะมีปัญหากับเมียที่บ้านน่ะสิ
ที่จริงแล้ว ฉัตรตราเพิ่งจะแต่งงานกับสาวสวยรุ่นน้องอย่างจามรี ที่พ่อแม่แนะนำให้ ได้เพียงสามเดือนเท่านั้น
แม้เขาจะไม่ได้รักเธอมากนัก เพราะเจ้าหล่อนแสนจะอ่อนหวาน จืดชืดไร้เสน่ห์ ไร้ความเผ็ดร้อนแบบที่ชายหนุ่มชอบ