รอคอยมาปีกว่าจนถึงวันเข้าหอ ฉู่เอี้ยนไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว การรอคอยช่างทรมานเหลือเกิน กว่าจะได้ครอบครองนางก็แทบสิ้นชีพตายไปเสียก่อน
ชินหวางอ๋องจ้องมองเจ้าสาวผ่านผ้าคลุมหน้า มองมงกุฎวันอภิเษกบนศีรษะนาง ภาคภูมิใจนักที่เสด็จแม่เอ็นดูลูกสะใภ้ถึงกับให้เพชรประจำตระกูลฝั่งมารดามาทำมงกุฎให้ซูลี่
“เก็บรักษามงกุฎนี้ไว้ให้ดี พระมารดาประทานเพชรประจำตระกูลเป็นเพชรยอดมงกุฎให้กับเจ้า”
“ข้าจะเก็บไว้อย่างดีเจ้าค่ะ ข้าซาบซึ้งอย่างที่สุด”
ซูลี่บีบมือเข้าหากัน ใจเต้นโครมครามไม่แพ้ชินหวางอ๋อง ท่านอ๋องคีบอาหารใส่ในถ้วยชายาเอก นางเริ่มลงมือกินอาหารมงคลในถ้วยคีบเข้าปาก
“เหตุใดไม่เปิดผ้าคลุมหน้า” เขาเอ่ยเย้า เห็นนางคีบตะเกียบกินโดยสอดเข้าใต้ผ้าคลุมหน้า
“สามีต้องเปิดผ้าคลุมหน้าให้ใช่หรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยคำธรรมดา เคี้ยวหมูชิ้นโตในปากตุ้ย ๆ
ฉู่เอี้ยนหยิบคันช่างมาเปิดผ้า เมื่อเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก ได้เห็นใ
