อย่าร้างไกล

บทที่ 4 เป็นแค่ของเล่น4/2

เพราะ ‘รัก’ เธอถึงต้องเจ็บมากขนาดนี้!

ถ้า ‘เลิก’ รักก็คงไม่เจ็บปวดแล้วใช่ไหม...?

แสนคะนึงตื่นเต็มตา แสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาแยงตา ทำให้เธอกะพริบตาถี่ๆ หลายครั้งเพื่อปรับสภาพ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงศีรษะกับหัวเตียง มือที่ควรจะยกบังแสงแดดกลับกุมอกซ้ายที่ปวดหนึบแน่น รู้สึกคล้ายยังคงเจ็บปวดคั่งค้างมาจากในความฝันอันแสนเศร้า

“ฝันบ้าอะไรก็ไม่รู้” เธอสบถเบาๆ แต่ถอนหายใจหนักๆ

“คุณฝันอะไร?”

เสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยข้างหูทำให้แสนคะนึงสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองแทนชนม์ที่บุกมาถึงห้องนอนของเธอตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ยังมานอนกอดเธอหน้าตาเฉยอีกต่างหาก

หญิงสาวดีดตัวลุกนั่งผลักอกเขา พลางกระเถิบออกห่าง ขมวดคิ้วเอ่ยถามด้วยความสงสัยกึ่งไม่พอใจ

“คุณเข้ามาได้ยังไง” เธอเปลี่ยนรหัสเครื่องสแกนประตูบ้านตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันในโรงพยาบาล และเขาเข้าข้างคนของเขานั่นแหละ

“คิดว่าเปลี่ยนรหัสแล้วผมจะไม่รู้รึไง” แทนชนม์ยิ้มน้อยๆ อย่างรู้ทัน “นอกจากวันเกิดที่คุณชอบตั้งเป็นรหัสแล้ว ก็มีแค่เลขตัวท้ายของเบอร์โทรศัพท์นี่แหละที่คุณชอบใช้ ผมรู้จักคุณดีมากกว่าที่คุณรู้จักตัวเองซะอีกนะหนึ่ง”

แสนคะนึงเถียงไม่ออก เธอกระแทกลมหายใจแล้วเปลี่ยนเรื่องถาม

“คุณมีธุระอะไร?”

“ผัวมาหาเมียต้องมีธุระด้วยเหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม

“อีกหน่อยก็ไม่ใช่แล้วค่ะ”

แทนชนม์มือหนาตะปบลงบนหัวไหล่มนตรึงการขัดขืน อีกมือบีบคางเธอแน่นให้เงยหน้าสบดวงตาวาวโรจน์ของเขาชัดๆ

“แต่ตอนนี้ยังไม่หย่า คุณก็ยังเมียผม!”

แสนคะนึงเชิดหน้าขึ้น อดทนต่อความปวดร้าวจากแรงบีบ สวนกลับอย่างไม่ยอมลดลา

“คุณก็รีบๆ ทำให้มันจบซะสิ จะมัวรออะไร”

“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม” เขาเค้นเสียงลอดไรฟัน สีหน้ามืดคล้ำแทบดูไม่ได้ “จะหย่าเมื่อไหร่ ผมจะเป็นคนตัดสินใจเอง”

“เฮอะ! คุณไม่ได้รักฉัน ฉันเองก็ไม่รักคุณ อยู่กันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณจะยื้อไว้ทำไมอีก ยิ่งหย่ากันเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีกับพวกเราทั้งสองฝ่าย ฉันจะได้ไปตามทางของฉัน ส่วนคุณก็จะได้กลับไปหาคนรักและรับ...” ผิดชอบลูกในท้องของหล่อน

แสนคะนึงยั้งปากไว้ทัน ไม่กล้าพูดเรื่องที่รัญชนาท้องออกไป เพราะเป็นเพียงเรื่องในความฝันของเธอเท่านั้น เกิดไม่ใช่เรื่องจริงจะเป็นตัวเธอเองที่หน้าแตก อีกอย่างเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ปล่อยให้พวกเขาไปตกลงกันเองจะดีกว่า ขืนพูดมากจะกลายเป็นว่าเธอแส่ไม่เข้าเรื่อง

‘ไม่รัก!’

แทนชนม์หน้ามืดตามัว ในหูได้ยินแต่คำที่ว่าเธอไม่เขาวิ่งวนดังสะท้อนก้องอยู่ในหัว คำพูดของแสนคะนึงเหมือนคมมีดที่สะบั้นเยื่อใยต่อกัน ทำให้เขาเจ็บปวดราวกับถูกเธอบีบหัวใจแล้วกระชากมากระทืบทิ้งอย่างไม่ปรานี เจ็บลึกลงไปถึงขนาดที่ร่างสูงใหญ่แทบหมดเรี่ยวแรง พยายามเท่าไรก็ไม่อาจยืนหยัดได้อย่างสง่าผ่าเผยเหมือนเคย

เขาจำทั้งภาพและคำพูดวันนั้นของเธอได้ติดหูติดตา...

“จะหย่ากับฉันเหรอคะ?” แสนคะนึงคลี่ยิ้มอ่อนหวานปะปนไปด้วยความขื่นขม “งั้นรอให้ฉันตายก่อนก็แล้วกัน”

เพราะอุบัติเหตุทำให้เธอสูญเสียความทรงจำ เรื่องของเราจึงกลายเป็นศูนย์เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าราวกับไม่เคยเกิดขึ้น แสนคะนึงลืมเขาไปจากใจแล้ว แววตาที่มองเขาในตอนนี้ก็ช่างห่างเหินหมางเมินเหลือเกิน ว่างโหวงจนน่าปวดใจ อย่าพูดถึงความรักที่เคยมีเลย กระทั่งเศษเสี้ยวของความรู้สึกดีๆ ก็เกรงว่าจะไม่มีให้เขา

เพราะอย่างนี้ใช่ไหม...เธอจึงพูดอย่างเต็มปากว่าไม่รักเขาแล้ว?

เธอลืมเขาไปแล้ว... เธอปล่อยมือจากเขาแล้ว...

“ไม่หย่า!” แทนชนม์กัดฟันพ่นสองคำห้วนกระด้างกระแทกใส่หน้าเธอเต็มๆ พลางกดไหล่จับร่างเล็กๆ ของภรรยานอนหงาย แล้วขึ้นคร่อมกักขังตัวเธอไว้ใต้ร่างแข็งแกร่งกำยำ ดวงตาคู่คมพลุ่งพล่านวับวาว ความโกรธแล่นทะลุจุดเดือด

“อย่าฝันว่าคุณจะหนีไปจากผมได้”