แทนชนม์มองตามร่างบางที่เดินจากไปจนลับตา พยายามรวบรวมแรงกายให้ขยับขาวิ่งตามไปรั้งเธอเอาไว้ในอ้อมกอด แต่พอคิดถึงว่าเธอเองก็เคยเจ็บช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่เราผิดใจกัน คิดถึงน้ำตาที่นองหน้าของเธอ ได้ยินเสียงสะอื้นเจียนขาดใจของเธอ ความรู้สึกผิดที่เกาะกุมใจก็กัดกินจนปวดร้าวไปหมด แรงใจของเขาพลอยเหือดหายไม่มีเหลือ ไม่กล้าแม้แต่จะภาวนาขอให้เธอเหลียวหลังกลับมา
ชายหนุ่มเงยหน้าปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า เก็บซ่อนความปวดร้าวไม่ยอมเผยให้ใครได้เห็น มือทั้งสองกำหมัดแน่น ในหัวเอาแต่เฝ้าครุ่นคิดไม่ตกว่า
ต้องทำอย่างไรเขาถึงจะได้เธอคืนมา?
เพราะเขาทำพลาด เรื่องของเราจึงเดินมาถึงทางตันแล้วหรือ ทุกอย่างจบลงแค่นี้ เดินต่อไปไม่ได้ ถึงจะดันทุรังผ่าทางตันก็ไม่มีทางให้เดินต่อ
หมดหวังแล้ว... ไม่มีวิธีแล้ว...
หรือเขาควรจะปล่อยเธอไปอย่างที่ต้องการ?
รัญชนามองเศษซากความรักที่พังทลายด้วยความสะใจ คิดไม่ถึงว่าหล่อนยั
