อย่าร้างไกล

บทที่ 1 เธอน่ะหรือเมียบอส!? 1/4

“ผมไม่สนว่าคุณคิดจะเล่นลูกไม้อะไร แต่คุณทำผิด คุณทำร้ายรัญชน์ คุณต้องขอโทษเธอเดี๋ยวนี้!”

แสนคะนึงยังคงไม่เชื่อว่าตัวเองจะเป็นคนเลวร้ายอย่างที่ถูกพวกเขารุมสับและยัดข้อกล่าวหา เธอมองไปยังคนเจ็บที่นั่งเอนกายอย่างสบายอารมณ์ ท่าทางของหล่อนเป็นปกติดีทุกอย่าง ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนผิวขาวๆ สวยๆ เลยสักรอย ต่างกับเธอที่หัวแตก แถมร่างกายก็ฟกช้ำดำเขียวไปหมด

“พวกคุณบอกว่าฉันทำร้ายเธอ แต่ดูที่หัวและตามเนื้อตามตัวของฉันสิคะ มีแต่แผลสะบักสะบอม บนหน้าก็เพิ่งจะโดนผู้หญิงคนนี้ตบมาหยกๆ” หญิงสาวทัดผมยื่นหน้าให้ทุกคนเห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าแดงริ้วชัดๆ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่รัญชนา “ส่วนเธอไม่เป็นอะไรเลยสักนิด ถ้าบอกว่าเธอทำร้ายฉันยังน่าเชื่อซะมากกว่า”

“นี่แกยังกล้าใส่ร้ายลูกสาวของฉันอีกเหรอ นังหน้าด้าน!”

แทนชนม์ตวัดตามองระรินทิพย์ทันที ทำเอาหล่อนชะงักกึกหยุดเท้าที่จะพุ่งเข้าไปทำร้ายเมียเขา ถ้าทำได้เขาคงหักคอหล่อนคามือไปนานแล้ว แต่เพราะเนื้อทองแม่ของเขาเป็นเพื่อนรักกับระรินทิพย์ สองครอบครัวสนิทชิดเชื้อราวกับพี่น้องถึงขั้นเคยเกือบดองกันผ่านเขากับรัญชนา ก่อนจะเลิกรากันไป ถึงจะไม่เกรงใจหล่อนก็ต้องเกรงใจแม่เขาบ้าง แทนชนม์เลยต้องยับยั้งชั่งใจอย่างหนัก ไม่ให้เผลอขาดสติลงมือกับคนที่ทำร้ายแสนคะนึงอย่างโหดเหี้ยม

รัญชนาเห็นสีหน้าคนรักเก่าก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่หล่อนหาได้เกรง เพราะตอนนี้หล่อนเป็นฝ่ายได้เปรียบเมียเขาอยู่มาก แทนชนม์ต้องยอมหล่อนทุกอย่างเพื่อแลกกับความปลอดภัยของแสนคะนึง และข้อนี้แหละที่เป็นโอกาสที่หล่อนจะใช้สร้างความร้าวฉานให้สองผัวเมียแตกหักกันได้ง่ายขึ้น หล่อนจะทำให้นังแสนคะนึงยอมหย่ากับเขาให้ได้

แทนชนม์จะต้องกลับมาหาหล่อน เป็นของหล่อนอีกครั้ง!

“แทนคะ...ดูท่าเมียคุณจะไม่สำนึกหรือรู้สึกผิดเลยนะคะ รัญชน์พยายามอดทนแล้ว แต่ครั้งนี้มันรุนแรงเกินไปมาก ครอบครัวของรัญชน์คงจะยอมเพราะเห็นแก่คุณไม่ได้อีกแล้ว” ความหมายนั้นชัดเจนว่าถ้าแสนคะนึงไม่ก้มหัวขอโทษหล่อน มันจะต้องเข้าไปนอนร้องไห้อยู่ในคุกอย่างแน่นอน

รัญชนามองมารหัวใจแล้วยิ้มยั่ว หล่อนมั่นใจว่าหัวเด็ดตีนขาดอย่างไร คนหัวแข็งดื้อรั้นจนเข้ากระดูกอย่างแม่นี่ก็ไม่มีวันยอม!

“หนึ่ง...ขอโทษเดี๋ยวนี้!” แทนชนม์ประกาศกร้าว ในใจร้อนรนกลัวรัญชนาจะเอาเรื่องขึ้นมาจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาเองก็จนปัญญาจะช่วยเธอได้ ครั้งนี้แสนคะนึงทำผิดร้ายแรงเกินไปและชัดเจนเกินไป เกินกว่าที่เขาจะสามารถกลบเกลื่อนช่วยกลับดำให้เป็นขาวได้

แสนคะนึงใบหน้าซีดเผือดถอดสี แต่เธอกลับเชิดหน้าไม่ยินยอม เธอจะรู้ตัวไหมว่ากำลังทำให้เรื่องเล็กๆ มันยุ่งยากไม่เข้าท่า

“ขอโทษรัญชน์ซะ! ไม่อย่างนั้นคุณกับผม...เราหย่ากัน!!!”

แค่คำพูดเดียวที่ยื่นคำขาดกับเธอ ตอบข้อสงสัยภายในใจของแสนคะนึงได้อย่างชัดเจนว่า คนพวกนี้เป็นอะไรกับเธอ โดยเฉพาะผู้ชายตรงหน้าที่ตรึงสายตาของเธอได้ คนที่ทำให้ใจเธอปวดแปลบๆ จนน่าหงุดหงิด

ที่แท้เขาก็เป็น ‘สามี’ ห่วยๆ ที่เห็นกิ๊กดีกว่าเมียอย่างเธอนี่เอง!

“ตกลง เราหย่ากัน” แสนคะนึงจ้องตาเขา เอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยวไม่มีลังเลหรืออาวรณ์เลยสักนิด

แทนชนม์ตะลึงงัน ไม่คาดคิดว่าผลลัพธ์จะกลับตาลปัตรอย่างนี้ เขายังจำภาพที่แสนคะนึงกลิ้งตกบันไดได้ติดตา หัวใจเขาหยุดเต้นในวินาทีนั้น สมองช็อตรวน ร่างกายแข็งทื่อจนก้าวขาไม่ออก ได้แต่เบิกตาโพลงมองเธอที่ความตายกำลังจะพรากจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเจ็บปวด

ตอนนั้นเธอยอม ‘ตาย’ ก็ไม่ยอม ‘หย่า!’

ถึงขั้นข่มขู่เขาด้วยการทำร้ายตัวเองจนตกบันไดลงมาโดยไม่กลัวอันตราย แล้วทำไมตอนนี้ถึงยอมหย่าง่ายๆ ทำไมถึงยอมปล่อยมือจากเขาโดยไม่แคร์กันเลย

มองภรรยาที่เชิดหน้าสู้สายตาเขาอย่างแข็งกร้าว แทนชนม์เลียริมฝีปากที่แห้งผากอย่างทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองเธอหันหลังเดินตามตำรวจสองนายที่เข้ามากุมตัวไป ทิ้งหัวใจเขาให้จมดิ่งอยู่ในความมืดมน ดวงตาสีน้ำหมึกหลุบต่ำ พยายามสะกดกลั้นความขุ่นข้องหมองเศร้าที่ตีรวนเสียดแน่นอยู่ในอก เหนี่ยวรั้งตัวเองอย่างยากเย็นไม่ให้เผลอเดินตามไปฉุดตัวแสนคะนึงมากกกอดแนบอก แล้วปลุกปลอบบอกกับเธอว่ามันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

แทนชนม์ขบกราม สะกดใจสั่งตัวเองให้ใจแข็งเหมือนกับคนหัวแข็ง พยายามบอกปัดตัวเองว่า...

ช่างมัน!

ในเมื่อแสนคะนึงอวดดื้อถือดีไม่ยอมลดลาวาศอกให้เขาสักนิด เขาคงต้องดัดนิสัยให้บทเรียนกับเธอบ้าง...

เธออยากจะลำบากนัก ก็ปล่อยให้ลำบากเสียให้เข็ด!

พอเห็นว่าเขาไม่ง้อ เดี๋ยวแสนคะนึงก็คงคิดได้ บางทีครั้งนี้เธออาจจะสำนึกจริงๆ ทำตัวดีขึ้นบ้าง แล้วก็เลิกงี่เง่าไปเองนั่นแหละ