บทที่ 3 ลืมแล้วลืมเลย3/2
990 Words
เขาจะชอบหรือไม่ชอบเธอก็ไม่สำคัญอีกแล้ว ผู้ชายที่กล้านอกใจทิ้งภรรยาไปหาผู้หญิงอื่นไม่คู่ควรที่เธอจะต้องไปสนใจ เขาอยากจะไปไหนหรืออยู่กับใครก็เชิญตามสบาย เพราะอีกหน่อยผู้ชายคนนี้ก็จะเป็นแค่ ‘อดีต’ ที่ไม่น่าจดจำ
อ้อ...ไม่สิ ตอนนี้เธอก็ลืมเขาไปแล้วนี่นะ เพราะฉะนั้นยิ่งไม่ต้องไปใส่ใจให้เสียเวลา
“รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย” เธอตัดบทฉับแล้วเดินนำหน้าไปทันที โดยไม่ทันมองสีหน้ามืดมนและแววตาเศร้าสลดที่มองตามหลังมา
แทนชนม์กระแทกลมหายใจหนักๆ ระบายความขุ่นข้อง อารมณ์ดีๆ ของเขาถูกแม่ตัวร้ายทำลายไปหมดแล้วตั้งแต่เธออ้าปาก
นี่แหละคือแสนคะนึงในตอนนี้!
ผู้หญิงที่กินดินปืนเข้าไปและพร้อมจะระเบิดได้ทุกที่ทุกเวลา โดยไม่เลือกหน้าหรือสถานที่ ส่วนเขาก็คือกระสอบทรายที่เธอเอาไว้ระบายโทสะครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไรละ
ชายหนุ่มเดินตามเธอมาขึ้นรถ เหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างแทนที่จะสนใจเขาแล้วก็ยิ่งโมโหระคนน้อยใจ เมื่อก่อนเธอจะชอบมาออดอ้อนคลอเคลียกับเขา แค่ได้นั่งรถไปคันเดียวกัน แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ แสนคะนึงก็ดีใจกอดแขนเขาไม่ยอมปล่อยเลย ตอนนี้ไม่เพียงไม่มอง แต่ดูเหมือนเธอจะรำคาญจนไม่อยากมองให้เสียสายตามากกว่าด้วยซ้ำ
แสนคะนึงเปลี่ยนไป... แค่ช่วงสั้นๆ หลังจากเกิดอุบัติเหตุ เธอก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ทำเอาเขาใจหายไปทั้งดวง
ในห้องโดยสารที่เงียบเชียบยิ่งเงียบสงัดคล้ายกับอยู่ในป่าช้า ไม่มีเสียงผู้คนเล็ดลอดให้ได้ยิน แม้แต่คนขับรถยังไม่กล้ากลืนน้ำลายสักอึก เกรงจะทำให้ผู้เป็นนายทั้งสองขุ่นเคือง ได้แต่ลอบมองกระจกส่องหลังด้วยความอึดอัดที่สองคนนั่งเชิดหน้านิ่งๆ ใส่กัน เหมือนกำลังเล่นสงครามประสาทว่าถ้าเธอไม่พูดกับฉัน ฉันก็จะไม่พูดกับเธออย่างนั้นแหละ
พลขับหนุ่มเหยียบคันเร่งทำความเร็วให้ถึงโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะขาดอากาศตาย ทันทีที่รถหยุดลงหน้าลานจอดก็ลอบถอนใจโล่งอก เมื่อหมอและพยาบาลรับช่วงความอึดอัดต่อจากเขาแล้ว สองสามีภรรยาถูกเชิญไปยังห้องตรวจที่มีนายแพทย์ผู้ชำนาญการด้านสมองรออยู่แล้ว หลังทำการตรวจเช็กอาการคนไข้อย่างถ้วนถี่ก็เอ่ยยิ้มแย้มว่า
“ผลการตรวจเป็นปกติดีครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ส่วนผล MRI ก็ไม่พบว่ามีเลือดคลั่งหรือสมองได้รับการกระทบกระเทือนที่รุนแรงจนเป็นอันตราย”
“แล้วเรื่องที่ภรรยาของผมความจำขาดหายไปล่ะครับ” แทนชนม์ถามเสียงเรียบ ทว่าภายสีหน้าที่เฉยชาไม่มีใครรู้ว่าเขาร้อนใจขนาดไหน
“เรื่องนั้นน่าจะเป็นผลกระทบข้างเคียงจากอุบัติเหตุครับ แต่ไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ ผมลองสอบถามคนไข้ดูแล้วคิดว่าไม่น่าจะมีผลกระทบกับการใช้ชีวิตประจำวันของคนไข้ เพราะเธอยังจดจำรายละเอียดส่วนใหญ่ทั้งหมดได้ดี ไม่มีอาการเจ็บปวด คลื่นไส้วิงเวียน หน้ามืดหรืออาเจียน จะมีก็แค่ลืมเรื่องบางเรื่องหรือบางคนไปเท่านั้นเอง”
ก็นั่นแหละที่สำคัญ...แสนคะนึงเล่นจำได้ทุกคนทุกเรื่อง แต่กลับลืมเรื่องที่เกี่ยวกับเขาซึ่งเป็น ‘สามี’ ของเธอทั้งหมดเนี่ยนะ
เขาไม่ยอม!
“มีวิธีรักษาเธอให้หายมั้ยครับ”
“ตอบยากครับ บางเคสความจำคืนกลับมาเร็วและจำได้ทั้งหมด บางเคสก็คืนกลับมาช้าและจำได้เป็นบางเรื่องบางคน บางเคสอาจจะลืมไปตลอดชีวิตเลยก็มี ขึ้นอยู่กับว่าคนไข้อยากจะจดจำเรื่องนั้นหรือไม่ ทั้งนี้ทั้งนั้นสภาพร่างกายของคนเราจะมีระบบปกป้องตัวเองอยู่ครับ บางทีการที่คนไข้เลือกจะลืมบางเรื่องหรือบางคนเป็นผลมาจากประสบการณ์โดยตรงที่ได้รับ
ในกรณีที่ได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เป็นไปได้มากว่าสมองจะสั่งให้ร่างกายปิดระบบการรับรู้และจดจำ ก็เหมือนกับเราปิดสวิตซ์ไฟยังงั้นแหละครับ สมองก็จะสั่งให้เราลืมเพื่อป้องกันความเจ็บปวด เป็นรูปแบบของการปกป้องตัวเองแบบหนึ่ง และเป็นเรื่องที่สามารถพบเจอได้ในทางการแพทย์ ซึ่งในกรณีนี้ไม่มีผลเสียอะไรกับการใช้ชีวิตประจำวันของคนไข้ครับ”
เสียสิ...เป็นผลเสียสุดๆ เขานี่แหละที่เป็นฝ่ายเสียกับเสีย!
โดนเมียลืมไปทั้งคน ใครจะทนรับได้
“ผมต้องการให้ภรรยาของผมหาย ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไรหรือเสียเงินมากแค่ไหนก็ตาม” แทนชนม์เอ่ยเสียงกร้าว
“ไม่จำเป็น ลืมแล้วก็ลืมไป ไม่ได้สำคัญอะไร ถึงความจำเสื่อมฉันก็อยู่ได้ แถมยังสบายใจมากกว่าเดิมซะอีก” แสนคะนึงขัดเขาทันควัน
“คุณน่ะเงียบไปเลย!” แทนชนม์บีบหัวไหล่กลมมนแน่น ขบกรามพยายามข่มโทสะที่ลุกโชนสุดกำลัง
แสนคะนึงพูดแบบนี้ได้ยังไง?
เธอไม่แคร์เขาเลยหรือ ไม่คิดถึงใจคนฟังบ้างเลยรึไง?
บอกจะลืม... ก็ลืมกันง่ายๆ
เธอไม่รักเขาแล้ว ลืมเรื่องระหว่างเราหมดแล้ว ลืมร่องรอยความรักของสองเรา ไม่เสียดายวันเวลาที่เราเคยมีกัน เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันพร้อมรอยยิ้มและน้ำตา ลืมรอยจูบและตัวตนอันเร่าร้อนที่สลักลึกฝังอยู่ในกายเธอทุกค่ำคืน ไม่เหลือแม้กระทั่งเยื่อใยให้เขาแล้ว...
เธอลบเขาคนนี้...คนที่เธอรักไปจนหมดใจแล้วจริงๆ หรือ?
- Writer
