ไม่เคยรังเกียจ
1638 Words
ตะวัน...
เราขับรถวนหาห้องเช่าที่อยู่ใกล้มหาลัยหลายที่มากซึ่งแต่ละที่ที่พอสมันพาฉันเข้าไปดูราคาก็แพงเอาเรื่องทั้งนั้นเลยเพราะแต่ละที่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมมันบอกว่าสิ่งแรกที่ต้องคำนึงถึงก็คือความปลอดภัย
"กุว่าที่นี่ก็ดีนะหรือมึงว่าไง"
"แต่รามามันแพงมากเลยนะเกือบหมื่นแน่ะ กูสงสารพ่ออ่ะไม่อยากให้พ่อต้องมาจ่ายค่าเช่าห้องราคาแพงๆแบบนี้"
"เดี๋ยวกูออกให้เองก็ได้"
"เห้ยไม่เอาไม่ได้เกรงใจ"
"จะมาเกรงใจอะไรกูเพื่อน"
"ก็เพราะเป็นเพื่อนกันนั่นแล่ะ กูเลยไม่อยากรบกวนมึง"
"แล้วมึงจะอยู่กี่เดือน"
"ก็น่าจะแค่หกเดือนอ่ะเพราะเหลือแค่เทอมเดียวกูก็จบแล้วกูก็จะกลับบ้าน"
"เอางี้มั้ยล่พ กูจะออกค่าห้องให้มึงก่อนพอมึงเรียนจบมีงานทำมึงค่อยคืนให้กูก็ได้"
"เอางั้นเหรอ"
"อืมเอางี้แล่ะ กูจะได้ไม่ต้องคอยเป็นห่วงว่ามึงจะอยู่ห้องปลอดภัยไหม พอ่กำนันแม่ต่ายก็จะได้สบายใจ"
"อืมมม เอางั้นก็ได้ ขอบใจมึงมากเลยนะพอส"
"เปลี่ยนคำขอบใจเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ" คำพูดพร้อมสายตาที่แฝงด้วยอะไรบางอย่างทำให้ฉันคิดไปไกล
"เอ่อ แล้วมึงจะเอาอะไรล่ะ" ฉันถามมันเสียงเบาเพราะกลัวว่ามันจะพูดอะไรออกมา
"มึงพากูไปเลี้ยงข้าวหน่อยดิกูหิวข้าวขับรถมาตั้งกะเช้าเพิ่งกินกาแฟไปแค่แก้วเดียว" เห้อออฉันโล่งอกเพราะคิดว่ามันจะ...
"อื้มได้ดิกูมีร้านก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าอร่อยอยู่ร้านนึงกูชอบมานั่งกินกับ..." ฉันหยุดคำพูดของตัวเองกอ่นจะเอ่ยชื่อใครบางคนออกมา
"กับใคร กับไอ้ซัน??"
"ก็...อืมม"
"ป่ะงั้นเราก็ไปกินกัน"
"แต่กูไม่อยากไปกินที่ร้านนั้นแล้วอ่ะเดี๋ยวกูพาไปกินอย่างอื่นดีกว่า" ฉันไม่อยากไปที่ร้านนั้นจริงๆถึงมันจะเป็นร้านโปรดของฉันก็ตามเพราะฉันไม่อยากกินไปคิดถึงมันไป
"ไปเหอะ มึงชอบกินร้านนั้นไม่ใช่เหรอ มึงจะเลิกกินเพียงเพราะไอ้ซันกูว่าไม่ยุติธรรมกับเจ้าของร้านเลยว่ะที่ต้องเสียลูกค้าอย่างมึงเพียงเพราะมึงเลิกกับผัวเก่า"
"....."
"แล้วต่อไปมึงก็ต้องกล้าไปนั่งกินที่ร้านนั้นให้ได้คนเดียวเข้าใจไหมอย่าให้ไอ้ซันมันทำให้ชีวิตมึงลำบากแม้กระทั่งเรื่องกิน"
"แต่ว่า..."
"ไปเหอะกูหิว" มันลากฉันขึ้นรถมาจนได้ สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแต่มันจะไม่รู้สึกแย่มากไปกว่าที่เป็นเลยถ้าโต๊ะที่เรานั่งมันคือโต๊ะประจำของฉันกับไอ้ซัน
"เป็นอะไรอีก"
"เปล่า มึงจะสั่งอะไรก็สั่ง"
"แล้วปกติมึงชอบสั่งอะไร"
"กูเหรอ เล็กน้ำตกหมูไม่กระเทียมเจียวไม่ผักชี"
"กูเพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้มึงไม่ชอบกินผักชีกระเทียมเจียวเหมือนไอ้ซัน"
"เอ่อ..."
"ไอ้ซันมันไม่ชอบผักชีไม่ชอบกระเทียมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่เหรอ"
"อื้มมม คือทุกครั้งที่มากูก็สั่งแบบนี้ตลอดมันชินปากอ่ะ"
"เดี๋ยวกูสั่งให้มึงเอง" พูดจบมันก็ลุกไปสั่งก๋วยเตี๋ยวกับเฮียเจ้าของร้าน สักพักเฮียแกก็เอาก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟพร้อมกับเอ่ยทักฉันเสียงดังฟังชัด
"อ้าวนังหนูไม่เจอกันตั้งนานลื้อเปลี่ยนผัวใหม่แล้วเหรอวะ5555เออหล่อดีเหมือนกันนะคนนี้ดูเป็นคนดี" ตำพูดของเฮียเจ้าของร้านทำเอาคนทั้งร้านมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวจนฉันแทบอยากจะมุดหัวเข้าใต้โต๊ะ
"เอ่อคือเราเป็นเพื่อนกันครับเฮียไม่ใช่แฟนหรอก....แต่อนาคตก็ไม่แน่ครับ^^"
"ไอ้พอสแกพูดอะไร" มันยิ้มขำก่อนจะยื่นช้อนกับตะเกียบมาให้ฉันจากนั้นมันก็ก้มหน้าก้มตาปรุงก๋วยเตี๋ยวของมัน ฉันมองชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองมันคือบะหมี่เหลืองลูกชิ้นหมูสับใส่กากหมูกระเทียมเจียวผักชีจนแทบจะล้นชาม
"มึง..ยังจำได้อยู่เหรอว่ากูชอบหมี่เหลือง"
"อืมจำได้ดิอะไรที่เป็นมึงกูจำได้หมดแล่ะมีแต่มึงที่ลืมตัวเองว่าเคยชอบอะไรไม่ชอบอะไร" ฉันพูดไม่ออกอีกแล้วก็เลยทำได้แค่ก้มหน้าก้มตากิน
"อ้าวมึงไม่ปรุงเหรอ" พอมันทักฉันก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ปรุงแต่พอฉันจะปรุงไอ้พอสมันก็จัดการให้แทน
"มานี่เดี๋ยวปรุงให้ ของมึง อืมมม น้ำตาลสอง พริกหนึ่ง น้ำส้มหนึ่ง น้ำปลาสามหยด อ่ะปรุงให้แล้วก็กิน" มันจัดการให้ฉันพร้อมเสร็จฉันมีหน้าที่ตักเข้าปากอย่างเดียว แต่ยังไม่ทันที่จะเอาก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก....
"ไอ้พอส" เสียงใครไม่ต้องเดาเพราะนี่มันกรุงเทพไม่มีใครรู้จักไอ้พอสหรอกนอกจากฉันกับ...ไอ้ซัน
"ไอ้ซัน" ไอ้พอสทักมันแต่ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันหรอกนะฉันก็ก้มหน้ากินของฉันไปทำเหมือนไม่มีมันอยู่ตรงนี้
"อืมกูเอง กูขอนั่งด้วยดิ"
"ก็นั่งดิร้านไม่ใช่ร้านกูซะหน่อยอยากนั่งตรงไหนมึงก็นั่ง" แล้วมันก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆฉันเพราะตอนนี้ฉันกับไอ้พอสนั่งตรงข้ามกันทำให้ที่นั่งข้างฉันกับไอ้พอสมันว่างแต่ไอ้ซันมันไม่นั่งตรงนั้นมันมานั่งข้างฉันแทน ฉันอยากจะขยับหนีนะแต่ฉันนั่งด้านในติดกำแพงเลยลุกย้ายลำบากก็เลยทนนั่งอยู่อย่างนั้นอย่างอึดอัด
"มึงเรียนจบกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"หลายเดือนแล้วว่ะ"
"อืม ว่าแต่มึงมากินข้าวกับตะวันมันได้ไง"
"ตะวันมันกลับบ้านที่เชียงใหม่กูก็เลยอสาพามาส่ง"
"อ่อ"
"ตะวันมึงอิ่มแล้วเหรอ" ฉันที่กำลังนั่งกินไปไม่กี่คำก็ต้องหยุดกินเมื่อได้ยินคำพูดของไอ้พอส พอเงยหน้ามองมันก็ทำให้รู้ว่าอยากให้ฉันลุก มันคงรู้ว่าฉันอึดอัดที่ต้องนั่งตรงนี้
"อื้มกูอิ่มพอดีเลยงั้นเรากลับกันเถอะ" พูดจบฉันก็ลุกขึ้นแต่ลุกไม่ได้เพราะมือของฉันถูกไอ้ซันมันดึงเอาไว้
"ปล่อย"
"กูมีเรื่องจะคุยกับมึง"
"แต่กูไม่มี"
"มึงจะคุยกับกูดีๆหรือจะให้กูอุ้มมึงไปคุยกันบนรถ"
"ไอ้ซันมึงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับตะวันนะเว้ย"
"แล้วมึงมีสิทธิ์อะไร ผัวเมียเค้าจะคุยกัน"
เพี๊ยะ!!!! ฉันตบหน้าไอ้ซันอย่างเหลืออดที่มันมาพูดจาแบบนี้ทำให้คนทั้งร้านหันมามองที่โต๊ะอีกรอบ
"ใครเมียมึง เมียมึงก็น้องทับทิมโน่นไง ส่วนกูกับมึงก็เป็นแต่เพียงเพื่อนร่วมโลกกันเท่านั้น"
"ตะวันกู..."
ฉันไม่อยากฟังมันพูดอะไรอีกก็เลยเดินออกมาจากร้านทันที
"มึงจะไปไหน"
"มันเรื่องของกูไม่เกี่ยวกับมึง"
"กูว่ามึงอย่าทำให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้เลยไอ้ซันถือว่ากูขอร้องในฐานะเพื่อน ในเมื่อมึงเลือกที่จะทิ้งตะวันไปหาผู้หญิงคนให่มที่มึงว่าเขาดีกว่าตะวันแล้วมึงจะมายุ่งวุ่นวายกับตะวันมันอีกทำไมวะ" ไอ้พอสพูด
"ทำไมหรือมึงรอต่อคิวจากกู หึใช่สิมึงแอบชอบตะวันมันมานานแล้วนี่แต่มึงก็ต้องผิดหวังเพราะมันไม่ไ่ด้ชอบมึงตะวันมันชอบกู"
"แต่ตอนนี้ตะวันก็รู้แล้วว่าคิดผิดที่ไปชอบคนอย่างมึง เพราะฉะนั้นต่อไปนี้กูจะเป็นคนดูแลตะวันเองส่วนมึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับแฟนกู"
"มึงหมายความว่าไง ใครคือแฟนมึง"
"ต่อไปนี้ตะวันคือแฟนกู กูจะทำให้ตะวันรักกูให้ได้ เพราะฉะนั้นมึงอย่ามายุ่งกับแฟนของกูเป็นอันขาด"
"หึ แฟนใหม่มึงแต่เมียเก่ากู"
"ไอ้ซัน ในเมื่อมึงพูดเองว่ากูเป็นเมียเก่ามึง นั่นก็หมายความว่าตอนนี้กูก็ไม่ได้เมียมึงแล้วเพราะฉะนั้นมึงอย่ามายุ่งกับกูอีกเพราะกูกำลังจะมีผัวใหม่ ผัวใหม่ที่ดีกว่ามึง"
"........" คำพูดของฉันทำเอามันเงียบและอึ้งไป
"ไอ้พอสมึงยังชอบกูอยู่ใช่ไหม" ฉันหันไปถามไอ้พอสที่ยืนอยู่ข้างๆ
"เอ่อ..อืมมมกูยังชอบมึงอยู่" มันพยักหน้ายอมรับทำให้ฉันคิดที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อให้ไอ้ซันมันจะได้ไม่มาวุ่นวายกับฉันอีก ฉันเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าไอ้พอสแล้วเอามือโอบรอบคอโน้มใบหน้ามันลงมา ฉันหลับตาลงก่อนจะใช้ริมฝีปากของฉันประกบริมฝีปากของไอ้พอส ฉันจูบมันก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาแล้วพูดในสิ่งที่ฉันคิด
"ตอนนี้กูพร้อมจะเป็นเมียมึงแล้วถ้ามึงไม่รังเกียจ"
"กูไม่เคยรังเกียจมึง" พูดจบมันก็ดึงฉันเข้าไปจูบ จูบต่อหน้าไอ้ซัน ฉันจูบตอบไอ้พอส จูบทั้งน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลออกมาเพราะอะไรดีใจหรือเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป
โอ่ยยย เอาไงต่อดีช่วยคิดหน่อย55555
- Writer
