ลงทุนรัก

บทที่ 1 หนี้ที่ไม่ได้ก่อ เสียงโวยวายดังลั่นเมื่อเปิดไพ่ออกมาแล้วพบว่าบอด เขาทิ้งไพ่ลงอย่างอารมณ์เสียเมื่อกี้ก็เกือบจะได้อยู่แล้วเชียวหากไม่จั่วได้ห้าโพธิ์ดำอีกใบ "พวกมึงโกงกูเปล่าวะ! ไอ้ฉิบหาย ได้อยู่คนเดียว"ชายวัยกลางคนเริ่มหัวร้อนเมื่อวันนี้เขาเสียพนันมากมายหลายหมื่นบาท ชิดชัยเดินกระแทกไหล่ดีเลอร์ผู้ทำหน้าที่แจกไพ่อย่างหงุดหงิด ทว่าแขนของเขากลับถูกคว้าไว้จากด้านหลัง "คิดจะหนีไปง่าย ๆ อย่างนี้เหรอ"เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ชายฉกรรจ์กว่าห้าคนเดินเข้ามาล้อมเขาไว้จนหมดทางหนี "อะไรของพวกมึงเนี่ย!"คนยิ่งอารมณ์เสียพาลให้หงุดหงิด ชิดชัยมองหน้าอย่างเอาเรื่อง "วอนนักนะมึง เอาตัวมันไป!" "ปล่อยโว้ย! หมาหมู่เหรอ! ปล่อยสิวะ!"ชายฉกรรจ์ลากชิดชัยออกไปท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย ร่างท้วมหนาถูกลากมายังห้องห้องหนึ่งที่อยู่ชั้นบนสุดของคลับแห่งนี้ "โอ้ย! เบา ๆ สิวะ"เขาหันไปแห้วใส่ชายชุดดำเมื่อถูกโยนเข้ามาในห้องอย่างแรงจนใบหน้ากระแทกพื้น ชิดชัยเหลือบมองปลายเท้าที่ขัดมันจนเงาวับไล่ขึ้นไปยังใบหน้าอวบอูมของเจ้าสัว "หึ มึงอีกแล้วเหรอ?..หนี้ที่ค้างกูเมื่อไหร่จะจ่าย"เจ้าสัวสุเชษฐ์เอ่ยถามเสียงนิ่ง ในมือเช็ดถูปืนจนเงาวับ ชิดชัยเหงื่อแตกพลั่กด้วยความกลัว "โธ่ เจ้าสัวครับ ผมยังไม่มีตอนนี้หรอก ผมไม่หนีหรอกน่า"ชิดชัยเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน เขาเป็นขาประจำที่นี่มานานนับปีสุเชษฐ์ไม่ทำอะไรเขาแน่นอน "เหรอ?..ถ้ามึงจ่ายดอกกูบ้าง กูก็คงจะไม่ว่าอะไร"สุเชษฐ์ขัดด้ามปืนด้วยท่าทางสบาย ๆ แม้ในใจจะรุ่มร้อนแค่ไหนก็ตาม "ก..ก็ผมบอกว่าผมยังไม่มี แต่ถ้าเจ้าสัวให้ผมเพิ่มอีกสักหมื่นผมอาจจะมีมาคืนเจ้าสัวก็ได้"ชิดชัยเอ่ยอย่างคนโลภมาก สายตาเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ปึก! ฝ่าเท้าพุ่งถีบเข้ากลางอกของชิดชัยอย่างเต็มแรงจนร่างท้วมกลิ้งลงไปกับพื้น ชิดชัยกุมที่อกด้วยความจุก "โอ้ย เจ้าสัวถีบผมทำไม" "คนอย่างมึงมันตอแหล! คิดว่ากูจะเชื่อคนอย่างมึงงั้นเหรอ!"สุเชษฐ์เอ่ยด้วยความโมโห ของเก่าไม่เคยจ่ายสักบาทริอาจอยากได้ของใหม่ "ผมพูดจริง ๆ นะครับ ถ้าผมมีผมคงเอามาคืนแล้ว" "ชาตินี้ทั้งชาติมึงก็ไม่มีวันหามาคืนกูได้หรอก..เซ็นซะ!"เอกสารถูกยื่นมาตรงหน้า ชิดชัยรับมาด้วยความมึนงง สายตาไล่อ่านทีละบรรทัดก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ "สองแสน! นี่มันอะไรกันครับเจ้าสัว ผมติดหนี้เจ้าสัวแค่เจ็ดหมื่นเองนะ"ชิดชัยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ จะมายัดเยียดหนี้ที่เขาไม่ได้ก่อได้อย่างไร แล้วยังข้อตกลงบ้า ๆ นั่นอีก "มึงไม่เคยจ่ายดอกมันก็ต้องเพิ่มเป็นธรรมดา..เอาลูกสาวมึงมาเป็นเมียกูแล้วกูจะยกหนี้ให้" "ไม่มีทาง! ผมจะแจ้งตำรวจ!"ดอกมหาโหดขนาดนี้เรื่องอะไรเขาต้องยอม ชิดชัยหยัดกายลุกขึ้นทว่าถูกชายฉกรรจ์ล้อมไว้เสียก่อน พลั่ก! ชายชุดดำเตะอัดไปที่ท้องของเขาอย่างแรง ร่างท้วมล้มลงไปกับพื้นก่อนจะถูกอัดเข้าไปอีกหลายที ใบหน้าถูกต่อยเสียจนฟกช้ำดำเขียว เลือดไหลทะลักออกจากปาก "พอก่อน!"สุเชษฐ์ร้องห้ามก่อนที่จะโดนอัดตายไปเสียก่อน ร่างอ้วนกลมของเจ้าสัวเดินเข้ามาหาเขาช้า ๆ ในมือถือมีดปังตอพร้อมสับเขาให้เละ ชิดชัยถอยกรูดด้วยความหวาดกลัว "ย..อย่า เจ้าสัว อึก~"มือเขาถูกจับตรึงไว้ที่พื้นพร้อมกับล็อกตัวไว้อย่างแน่นหนา น้ำตาไหลพรากด้วยความกลัวสุดขีด "มึงไม่เซ็นใช่ไหม?..กูจะได้ตัดนิ้วมึงให้ทำมาหากินไม่ได้"สุเชษฐ์เหยียดยิ้มอย่างโรคจิต ยกมือขึ้นพร้อมจะสับนิ้วอย่างเต็มที่ "อย่า!..อึก อย่าทำ ผมยอมแล้ว ๆ "ชิดชัยเอ่ยอย่างไม่มีทางเลือก แม้ต้องสูญเสียทั้งบ้านและลูกสาวในยามนี้เขาก็ต้องยอม ดีกว่าเป็นคนพิการทั้งชีวิต "แล้วมึงกลับไปบอกว่าที่เมียกูด้วยนะ ว่าเดี๋ยวกูไปรับมาอยู่ด้วย..ว่าที่พ่อตา"สุเชษฐ์ตบที่หน้าชิดชัยเบา ๆ พลางแสยะยิ้มชั่วร้ายแล้วหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ยามดึกเช่นนี้ใครหลายคนก็คงหลับใหลไปหมดแล้ว แต่ไม่ใช่กับยี่หวา หญิงร่างเล็กที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำแทบทุกวันจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ชุดเด็กเสริฟสีดำเข้มไม่ได้ทำให้ความสวยเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย ดวงตาที่ลึกโบ๋และใบหน้าซูบโทรมของเจ้าหล่อนยังคงมีเค้าความสวยอยู่มากทีเดียว ผิวพรรณไม่สดใสดั่งเช่นหญิงสาวทั่วไปเนื่องจากเธอไม่เคยบำรุงและดูแลรักษามันเลยทำให้ผิวแลดูแห้งกร้าน ยี่หวายกเหล้าไปเสริฟให้กับลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่นั่งรออยู่ ชายวัยรุ่นสามคนที่ดูเหมือนจะเมาได้ที่แล้วมองเธอด้วยสายตาอ่านกิน "รับอะไรเพิ่มไหมคะ"ยี่หวาถามด้วยความสุภาพ พยายามยืนให้ห่างจากลูกค้าประเภทนี้ เธอทำงานที่ผับนี้มานานพอสมควรจึงรู้ว่าควรทำเช่นไร "มานั่งคุยกันหน่อยสิจ้ะน้องสาว"ชายวัยรุ่นในกลุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับดึงรั้งมือเธอให้มาแนบชิด ยี่หวาพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ต่อยลูกค้าในตอนนี้ "ขอโทษนะคะ ฉันต้องไปทำงานต่อ"เธอดึงมือออกจากการเกาะกุมแต่ก็ไร้ผลเมื่อมือนั้นเหนียวปานตุ๊กแก แกะเท่าไหร่ก็ไม่ออก เธอมองหาเพื่อนสนิทเพื่อขอความช่วยเหลือ "หื้ม~ เดี๋ยวพี่รับผิดชอบค่าแรงน้องต่อเอง แถมให้ทริปด้วย แค่น้องมานั่งเป็นเพื่อนพวกพี่ก็พอ..มามะ"ชายหนุ่มรั้งเอวเธอเข้ามากอด น้ำเสียงยานคางบ่งบอกว่าเขาเมามากแล้ว ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างเด่นชัด "ปล่อยนะ ฉันจะไปทำงาน"ยี่หวาขืนตัวไว้ ดันใบหน้าที่โน้มเข้ามาหาให้ออกห่าง กลิ่นเหล้าหึ่งจนอยากอาเจียน "ยี่หวา เกิดอะไรขึ้น"แมลงปอเอ่ยถามเพื่อนสาว เมื่อเห็นท่าทางไม่สู้ดีนัก เธอเรียกพนักงานชายให้มาช่วยดูแลลูกค้าโต๊ะนี้ต่อ "ขอโทษนะคะลูกค้า ขอยืมตัวน้องไปทำงานต่อนะคะ ลูกค้าอยากได้อะไรเพิ่มบอกปอได้เลยค่ะ"แมลงปอยิ้มเฉ่ง ดึงเพื่อนให้ลุกขึ้นมาแล้วออกหน้ารับแทน "หื้ม~จะไปแล้วเหรอ พี่ยังไม่ได้คุยเลย"เสียงทุ้มเอ่ยอย่างงอแงเหมือนถูกขัดใจ แมลงปอและยี่หวายิ้มรับก่อนจะส่งซิกให้พนักงานชายช่วยจัดการ ยี่หวาถูกกุมมือให้เดินเข้ามาหลังบาร์ แมลงปอดีดหน้าผากเพื่อนสาวไปหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว "โอ้ย เค้าเจ็บนะ"ยี่หวาหน้างอพลางลูบหน้าผากป้อย ๆ "แล้วใครใช้ให้ตัวไม่ระวังล่ะ ก็รู้ว่าลูกค้าเมาแล้วชอบสันดานแบบนี้ ถ้าเค้าไม่มาช่วยคงถูกพวกมันลวนลามไปแล้วมั้ง" "เค้าขอโทษ ทีหลังจะระวังกว่านี้นะ" "อือ ไปทำงานต่อเถอะ อีกชั่วโมงเดียวก็ได้เลิกงานแล้ว"แมลงปอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือบ่งบอกเวลาตีสามกว่าแล้ว กว่าจะเก็บของเสร็จก็ตีห้าพอดี