ทะลุมิติมาเป็นเพื่อน(แนบ)สนิทของตัวร้าย

บริเวณสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ภายในอาณาเขตคฤหาสน์หลังงามของตระกูลผู้ดีเก่าแก่ถูกเนรมิตให้เป็นสถานที่จัดงานปาร์ตี้เลี้ยงฉลองการเรียนจบและการเลี้ยงส่งให้กับทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล ที่เรียนจบปริญญาตรีและกำลังจะเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ทุกคนในงานกำลังสนุกสนานครื้นเครงไปกับเสียงดนตรี อิ่มหนำสำราญไปกับอาหารเลิศรสจากเชฟมิชลินและรื่นเริงกับเครื่องดื่มราคาแพงตีตรานำเข้าจากต่างประเทศ ยกเว้นหญิงสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำที่นั่งหลบมุมเงียบๆคนเดียวอยู่ที่ม้านั่งมุมสระ ความจริงแล้วเธอไม่อยากมางานคืนนี้แต่เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอเขาจึงทำให้เธอตัดสินใจมางานเลี้ยงคืนนี้เพื่อแสดงความยินดีกับเขาที่กำลังจะเดินทางไปเรียนต่อ แต่ทว่าจนแล้วจนรอดผ่านมาค่อนคืนเธอก็ยังไม่มีโอกาสได้เผชิญหน้ากับเขาเพื่อเอ่ยคำนั้น จังหวะที่กำลังจะหันหลังเดินออกจากโต๊ะเพื่อกลับหอพักเป็นจังหวะที่เธอบังเอิญได้สบตาคมนิ่งทว่ามีเสน่ห์เหลือล้นของชายหนุ่มเจ้าของงานพอดี เธอสบตาคมที่มีแต่ความว่างเปล่าของเขาอยู่นานเพื่อสื่อความหมายบางอย่างให้เขารู้ ทั้งที่เธอเองก็รู้ดีว่าความรู้สึกของเธอที่พยายามส่งผ่านดวงตาไม่มีทางที่จะส่งถึงชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเจ้าสรรสร้างอย่างแน่นอน ต่อให้พยายามมากแค่ไหนความพยายามของเธอก็มีค่าเท่ากับศูนย์ ยังย่ำอยู่ที่เดิม ที่บอกว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นคงใช้ไม่ได้กับเธอ เพราะหลังจากนั้นไม่กี่วินาที ‘คิณณ์ณภัทร’ ก็หันกลับไปสนใจสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างกาย พูดคุยกันไม่นานก็เดินโอบกอดกันหายเข้าไปด้านในคฤหาสน์ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอเพื่อบอกลาทั้งที่ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสองคนจะได้เจอกัน หญิงสาวมองตามแผ่นหลังกว้างที่ตัวเองเคยกอดด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอก กระพริบตาถี่พร้อมกับยิ้มขมขื่นให้กับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ไม่ต้องมีใครบอกไม่ต้องเดินตามไปดูก็รู้ว่าทั้งสองคนโอบกอดกันไปทำอะไร เพราะเรื่องที่ทั้งสองคนกำลังจะเข้าไปสานต่อให้จบเธอเองก็เคยทำมันมาก่อน ต่างกันก็แค่เธอกับเขามีข้อตกลงร่วมกันชัดเจน ไม่มีสิทธิ...หึง ไม่มีสิทธิ...หวง ไม่มีสิทธิ...เรียกร้องหรือไม่พอใจ และไม่มีสิทธิแสดงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้นเพราะสถานะระหว่างเราสองคนไม่ใช่การคบกันฉันท์คนรัก... แต่เป็นสถานะเพื่อนที่สามารถนอนด้วยกันได้ เท่านั้น ‘สถานะเราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่เป็นเพื่อนที่นอนด้วยกันได้ อยากเอาก็นัดเจอ เอาเสร็จก็แยกย้าย ไม่มีพันธะไม่มีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง เธอจะนอนกับผู้ชายคนอื่นด้วยก็ได้ฉันไม่ถือ’ ‘คิณณ์ก็จะ... นอนกับผู้หญิงคนอื่นด้วยใช่ไหม?’ ‘ใช่... เธอคงไม่คิดว่าฉันจะนอนกับเธอแค่คนเดียวหรอกนะ?’ ‘แล้วเราต้องนอนด้วยกันไปถึงเมื่อไหร่’ ‘เธอมีแฟนแล้วงั้นเหรอ?’ ‘เปล่า พริ้งยังไม่มีแฟน... คิณณ์ก็รู้ว่าพริ้งไม่เคยมีใคร’ นอกจากเขาจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ เขายังเป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในหัวใจเธอด้วย ‘ถ้างั้นก็ไม่ต้องรีบร้อนที่จะจบเรื่องระหว่างเรา นอนกับฉันเธอก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ก็ถือซะว่าซ้อมเก็บเกี่ยวประสบการณ์ก่อนมีแฟนจริงไง รับรองว่าฉันจะสอนเธอทุกอย่าง’ นั่นคือข้อตกลงของเรา ข้อตกลงที่ไม่มีใครรู้นอกจากเราสองคน ก่อนเดินออกจากโต๊ะก็ไม่ลืมที่จะหันกลับไปมองจุดที่ร่างสูงเคยยืนอยู่อีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้จุดที่เธอมองจะไม่มีร่างสูงหุ่นนายแบบของชายหนุ่มเจ้าของงานแล้ว แต่เธอก็ยังอยากมอง มองเพื่อจะบอกเขาว่า ‘ลาก่อน... พริ้งขอให้คิณณ์โชคดีนะ ในสายตาคิณณ์พริ้งอาจจะไม่มีค่าไม่มีความสำคัญอะไรเป็นแค่เพื่อนนอนแก้เหงาวันๆ แต่สำหรับพริ้งคิณณ์คือผู้ชายคนแรกที่สอนให้พริ้งรู้จักความสุขระหว่างชายหญิง รู้จักความรู้สึกรักว่ามันเป็นยังไง...’ ‘พริ้งรักคิณณ์นะ’ มือเรียวสวยค่อนไปทางซีดสไลด์ปิดหน้าจอไอแพดหลังจากอ่านนิยายตอนล่าสุดจบ อ่านนิยายมาเป็นพันเรื่องไม่เคยรู้สึกชอบหรือว่าอินกับตัวละครอื่นที่ไม่ใช่นางเอกมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอินกับชีวิตตัวประกอบของเรื่องทั้งที่ผู้เขียนบรรยายถึงไม่กี่หน้า ซึ่งก็คงอีกไม่นานที่ตัวละครนี้จะหายเข้ากลีบเมฆ เพราะไม่ใช่ตัวละครเอกและไม่ได้มีบทบาทสำคัญอะไรเป็นเพียงตัวประกอบที่มาเพิ่มความแบดให้กับตัวร้ายว่าอดีตที่ผ่านมาก่อนเจอนางเอกเขาเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจและใช้ผู้หญิงเปลืองมากแค่ไหน เปลืองชนิดที่ผู้เขียนบรรยายเอาไว้ว่าตัวร้ายที่เกือบจะเพอร์เฟคคนนี้ใช้ผู้หญิงเปลืองเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยกว่าเปลี่ยนรองเท้าด้วยซ้ำ ‘พิมพ์พลอย หรือ พริ้ง’ คือตัวประกอบที่เธอกำลังพูดถึง ชีวิตที่เกิดมาเป็นเด็กกำพร้าถูกพ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็กก็น่าสงสารมากพออยู่แล้วยังต้องมารันทดซ้ำเพราะตกหลุมรักตัวร้ายของเรื่องอย่าง ‘คิณณ์ณภัทร หรือ คิณณ์’ ผู้ชายร้ายกาจที่มองทุกคนด้วยสายตาว่างเปล่า มองทุกคนเป็นเพียงอากาศธาตุ สายตาอบอุ่นรวมถึงหัวใจของเขามีไว้สำหรับนางเอกของเรื่องคนเดียวเท่านั้น เธออยากอ่านนิยายเรื่องนี้ให้จบอยากรู้ว่าบทสรุปของเรื่องจะเป็นยังไง ทว่าก็คงเป็นได้แค่ความฝัน เพราะนิยายเรื่องนี้คนเขียนยังเขียนไม่จบ เพิ่งเขียนได้แค่ไม่กี่ตอนซึ่งอีกนานกว่าจะเขียนจบ และเธอก็คงไม่โชคดีมีชีวิตอยู่จนถึงวันนั้น “ฉันสงสารเธอจริงๆพิมพ์พลอย ถ้าเธอชอบพระเอกเธออาจจะโชคดีกว่านี้ เพราะอย่างน้อยพระเอกก็ไม่มีวันนอนกับเธอแน่ๆ เมื่อไม่ต้องนอนด้วยกันความผูกพันก็อาจจะไม่เกิดขึ้น แต่เธอโชคร้ายที่มาชอบตัวร้ายก็เลยต้องเสียใจและเสียตัวให้เขาฟรีๆ” “เธออาจจะโชคร้ายกับความรักครั้งแรกแต่เธอโชคดีกว่าฉันเยอะพิมพ์พลอย แค่อยากจะอ่านนิยายเรื่องนี้ให้จบฉันยังไม่มีโอกาส แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ขอให้คนเขียนใจดีกับเธอมากๆนะพิมพ์พลอย ขอให้เธอเจอกับความรักที่สวยงาม”