หลังจากที่ปราณเพลิงออกไปแล้วนริศราก็รีบนำยาส่วนตัวออกมากินทันที อาการของเธอต้องใช้ยาสำหรับรักษาผู้ป่วยเนื้องอกในสมองเท่านั้น จึงจะสามารถบรรเทาอาการเจ็บปวดได้ เธอกำลังจะเข้าไปเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปหาหมอ แต่เสียงกดกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
ติ๊งหน่อง! ติ๊งหน่อง!
ปราณเพลิงคงลืมอะไรแน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นก็รีบก้าวเดินออกไปเปิดประตูห้องทันที
“ลืมอะไรเหรอคะพี่ปราณ...”
ทันทีที่เปิดประตูแง้มออกก็ทำให้เมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนชัดๆ ร่างบางถึงกับยืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหายไปทันที มือที่จับลูกบิดก็ค้างไว้อย่างนั้นทำอะไรไม่ถูก
“สวัสดีจ้ะ...ปลายฟ้า”
หญิงวัยกลางคนเป็นฝ่ายทักทายก่อน ท่านคุ้นหน้าคุ้นตาหญิงสาวตรงหน้าดีอยู่แล้วเพราะเป็นเลขาของลูกชาย ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่จะได้นั่งคุยกันแบบจริงๆ จังๆ สักที รอยยิ้มหวานระบายบนใบหน้าอย่างเป็นมิตร ต่างการเจ้าของห้องที่หน้าซีดเผื
