"แล้วปกติแม่เคยสนใจที่ไหนล่ะ หนูเรียนที่ไหนแม่ยังจำไม่ได้เลยเธอ" ขวัญข้าวเอ่ยออกไป ตามสิ่งที่เธอรับรู้มาตลอด แต่เธอไม่รู้เลยว่าเธอคือความภูมิใจของมารดา แม้ว่าท่านจะไม่พูดออกไป แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่นางขวัญใจพึงพอใจในชีวิตของตนเอง ถึงแม้ว่านางจะไม่รู้เลยว่าบิดาของขวัญข้าวคือใคร เพราะบิดาของขวัญข้าวก็คือลูกค้าของนางคนหนึ่ง แต่นางก็ดีใจที่ในชีวิต นางได้มีโอกาสเป็นแม่ใครสักคน และเด็กผู้หญิงในวันนั้น ก็เติบโตมาเป็นหญิงสาวสวย ที่อนาคตข้างหน้ากำลังจะไปได้ดี แต่จะให้คนที่ปากแข็งอย่างนางไปบอกรักบุตรสาว แล้วก็ทะนุถนอมอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แบบนั้นนางทำไม่เป็นแน่ๆ
"แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปจำล่ะ ทุกวันนี้ทำงานทุกคืน กลางวันก็กินเหล้า เอ็งก็พูดแปลกๆ" นางขวัญใจเอ่ยออกมาเช่นนั้น เพราะว่านางไม่อยากให้บุตรสาวสงสัยในตัวนาง การแสดงความรักที่ช้าไปยี่สิบกว่าปี มันไม่ควรจะแสดงออกมาหรอก เก็บไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ
