พลอยชมพูอมยิ้มออกมาอย่างชอบใจในตอนที่มองพ่อของลูกลงมือบีบนวดที่ขาของเธอ นิ้วยาวทั้งห้าวางขย้ำลงเบาๆ ไม่ทิ้งน้ำหนักมากจนเกินไปเพราะกลัวว่ามันจะทำให้เธอเจ็บแล้วผิวช้ำ นอกเหนือจากการระมัดระวังเรื่องการลงแรง ก็เห็นจะเป็นการอดทนต่อความรู้สึกของตัวเองที่มันกำลังทำให้เขารวนอยู่ในตอนนี้
บ่อยครั้งที่พ่อของลูกหายใจติดขัด และหลายครั้งที่เขาเลือกที่จะเบือนหน้าหนี ปล่อยให้มือสัมผัสอยู่แบบนั้น แต่สายตาไม่กล้าจับจ้อง ราวกลับกลัวว่าจะต้านทานความรู้สึกของตัวเองไม่ไหวยังไงยังงั้น
“พี่เลอร์ ขยับขึ้นมาบีบด้านบนอีกหน่อยได้ไหมคะ มันปวดตรงต้นขามากเลยค่ะ”
“ให้ขยับขึ้นด้านบนอีกเหรอ”
“ใช่ค่ะ ขยับขึ้นมาเลย พลอยเมื่อยมาก” คนฟังลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก แต่ในเมื่อเธอออกคำสั่ง เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหลีกเลี่ยงได้อยู่แล้ว แค่เธอบอกว่าเมื่อย เขาก็พร้อมที่จะนวด และบ่อยครั้งที่เผลอลูบแทนการนวด มันเป็นอะไรที่โค
