@วันต่อมา
“…วิน ตื่นแล้วเหรอลูก” คุณคริสทักทายบุตรชายคนเล็กด้วยรอยยิ้มอบอุ่นทันทีที่คาลวินลงจากชั้นสองแล้วตรงมายังโต๊ะอาหาร
“ขอโทษที่ลงมาช้านะครับ”
“ไม่เป็นไรเลยลูก แล้วน้องพลอยล่ะทำไมไม่ลงมาพร้อมกัน”
“พลอยไม่ค่อยสบายครับแม่ เมื่อคืนตากฝนเข้าบ้าน วินเลยจะมาบอกให้แม่บ้านเตรียมข้าวต้มให้เดี๋ยววินเอาขึ้นไปให้พลอยด้านบน”
“แล้วไปยังไงมายังไงถึงได้ตากฝน วินพาน้องพลอยไปหาหมอดีไหมลูก เป็นอะไรมากหรือเปล่า” แว๊บหนึ่งที่คาลวินหันมองพี่ชายตัวเองที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร เอาจริงๆ ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านั้นกลัวเฮียจะหาเรื่องขึ้นมาอีก
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวให้ทานข้าวทานยาแล้วพักผ่อน”
“เอางั้นเหรอลูก แล้ววินแต่งตัวแบบนี้แปลว่าวันนี้ต้องไปเรียนเหรอ”
“ครับ พอดีว่ามีเรียนเช้า บ่ายๆ จะรีบกลับมา”
“แม่มีธุระข้างนอกไม่เกินสองชั่วโมง ไว้เรียบร้อยแม่ขึ้นไปดูแลให้นะลูก เดี๋ยวให้แม่บ้านยกข้าวต้มขึ้นไปด
