แรงโอบกอดจากคนที่อยู่ทางด้านหลังส่งผลให้ร่างบางเซมาด้านหน้าเล็กน้อย ดีที่ท่อนแขนแกร่งโอบรั้งเอวคอดให้กลับเข้าไปกระแทกกับร่างกายแข็งแรงอีกครั้ง พลอยชมพูเอี้ยวใบหน้ากลับไปมอง เลยถูกอีกฝ่ายฝังปลายจมูกโด่งคมลงบนแก้มเนียนหนักๆ
ไคเลอร์หอมแก้มเธอฟอดใหญ่ๆ ติดกันสามครั้งก่อนที่เราทั้งคู่จะสบตากัน
“เป็นอะไร อยู่ๆ ก็ขอตัวเดินออกมา มีอะไรหรือเปล่า หรือไม่ชอบที่สองคนนั้นมันพูด” พลอยชมพูเม้มริมฝีปากก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“เปล่าค่ะ พลอยแค่สับสนนิดหน่อย”
“สับสนเรื่องอะไร”
“เรื่องที่พี่เลอร์บอกว่าพลอยเป็นคนสำคัญ” ไคเลอร์ทำท่าคิดตามก่อนจะพยักหน้ารับ
“พี่ว่าพี่พูดชัดเจนแล้วนะ หรือมีตรงไหนที่ยังไม่แน่ใจและไม่ชัดเจน”
“พลอยแค่ไม่คิดว่าระหว่างเรา มันจะมีวันนี้ต่างหากค่ะ”
“เป็นคนคิดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ”
“ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป มันปุบปับไปหมดเลย”
“งั้นลองบอกพี่หน่อยได้ไหมว่าพี่ต้องทำยัง
