เคล้ง!
เสียงกระถางต้นไม้ฟอกอากาศเล็กๆ ที่วางบนเคาน์เตอร์ภายในห้องน้ำหล่นกระทบกับพื้นกระเบื้องจนเสียงดังเล็ดลอดออกมาให้คนสองคนที่กำลังเผชิญหน้ากันได้ยินพร้อมกัน
พลอยชมพูสบตากับคนตรงหน้า รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจเพียงแค่คิดว่าเธอกำลังทำให้คาลวินผิดหวัง เขาไม่ควรต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แม้ความจริงทั้งเธอและเขาจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ตาม
“วะ… วิน คือฉัน…”
“เผลอวางต้นไม้ไว้หมิ่นเหม่ใช่ไหมพลอย พอโดนน้ำมันก็ลื่น” คาลวินชิงพูดขึ้นมาก่อน ยิ่งพอเห็นสีหน้าของเธอเขาก็ยิ่งไม่อยากจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“แค่สงสัยว่าตอนเดินมาหาเธอได้หยิบของมาลืมไว้ที่นี่หรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าจะลืมมั้ง ขอโทษที่มารบกวนนะ ไปอาบน้ำต่อเถอะ ไม่กวนแล้ว”
“มาที่นี่เพราะลืมของจริงๆ เหรอวิน” พลอยชมพูตัดสินใจถาม มาถึงตอนนี้เริ่มมีความรู้สึกแล้วว่ามันมีบางอย่างที่ไม่ปกติ คาลวินไม่ลืมของที่ห้องเธอแน่ มันต้องมีเหตุผลอย่างอื่นที่ทำให้เขามา
