“ไม่มี”
“งั้นก็กลับไปอยู่ในที่ของเธอดิ ไม่เคยบอกนะว่าจะช่วยฟรีๆ”
ปากดี!
แต่ปากดีให้ได้ตลอดเถอะ…
ทั้งอลันและไบรอัน ที่มองคนสองคนสลับกันคิดอยู่ในใจ…
“จะทนอยู่แบบนี้ไปเพื่ออะไร แค่ไหนถึงจะพอ”
“ก็จนกว่าฉันจะเบื่อ จนกว่าฉันจะพอใจ” พลอยชมพูมองคนตรงหน้า ตาพร่ามัวไปหมดเพราะน้ำตามันเอาแต่ไหลลงมาซ้ำๆ
“ยังไม่ไป… หรืออยากเห็นฉันทำแบบที่ทำกับเธอเมื่อคืนกับผู้หญิงคนนี้ให้เธอดู ได้นะ ไม่ได้ติดกลิ่นใครเป็นพิเศษอยู่แล้ว เอาได้หมดถ้าพอใจจะเอา” ไคเลอร์กระชับวงแขนเพื่อโอบเอวคนตรงหน้าให้แน่นขึ้น
แค่คำพูดยังทำให้เธอเจ็บเจียนตาย อย่าปล่อยให้ถึงขั้นนั้นเลย ไม่ไหวหรอก ไม่ไหวจริงๆ
“ไปกับพี่” ไบรอันดึงแขนขาวของคนที่ยืนน้ำตาตกออกมาจากตรงนั้นอย่างทนไม่ไหว เฮียเลอร์แม่งเกินจะเยียวยาแล้วจริงๆ
“…ไหวไหมครับ” ใบหน้าหล่อเหลาหันถามคนที่ยกมือขึ้นปิดหน้า สังเกตจากแววตารู้เลยว่าเธอไม่มีทางออก
จนตรอกเพราะอีกคน
