“อ้าวเหรอคะ เอยไม่เห็นรู้เลยว่าจะมีคนอื่นมาที่นี่นอกจากเอย” กุลพัทธ์ตาโตด้วยความประหลาดใจ และก็รู้สึกดีใจขึ้นมาที่จะมีเพื่อนร่วมงานมาทำงานที่ดอยแห่งนี้
“เห็นตะแวเขาบอกมาค่ะ นี่แมะจูก็รออยู่เหมือนกันค่ะ” แมะจูกล่าวถึงคำบอกเล่าของตะเวสามีของเธอ
“ดีเลยค่ะ เอยจะได้มีเพื่อน” กุลพัทธ์ยิ้มกริ่มด้วยความยินดี มันเป็นยิ้มที่หายไปตั้งแต่เกิดเรื่องของเธอกับคิรากร
“คุณหมอสวยจังเลยนะคะ แมะจูอิจฉาคุณหมอมากเลย” แมะจูมองใบหน้ากุลพัทธ์ด้วยความชื่นชม เพราะเธอทั้งสวยและใจดี ที่สำคัญการมาเป็นแพทย์อาสาที่นี่ไม่ได้เงินเดือน และมีแต่ความลำบาก เธอยังเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่ ดังนั้นแมะจูจึงรู้สึกประทับใจในตัวของหญิงสาวเป็นอย่างมาก
“ไม่ต้องชมเอยหรอกค่ะ คุณแมะจูก็สวยเหมือนกัน” กุลพัทธ์กล่าวชื่นชมแมะจูเพราะเธอสวยใสแบบชาวบ้าน ที่ไม่ได้ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง มีเพียงแค่แป้งทานาคาเท่านั้น แต่กุลพัทธ์เองก็มองว่า
