20
คนดื้อด้าน
วันต่อมา...
“ครับน้าภา...ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ” ภากรโทรคุยกับนวมลแม่ของเด็กสาวตั้งแต่เช้าตรู่ รายงานให้รู้ว่าตอนนี้คนตัวเล็กอยู่กับเขาอย่างปลอดภัยดี แม้เมื่อคืนจะส่งข้อความไปบอกแล้วก็ตาม
คุยเสร็จเขาก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้อง เห็นเด็กสาวยังคงนอนหลับปุ๋ยอยู่บนนั้นก็พ่นลมหายใจออกมาทีหนึ่งอย่างนึกโล่งอกที่ไม่เห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าหวานแล้ว
“เฮียคิดถึงหนูมากเลยรู้ไหม...” เขาเอ่ยเสียงเบาขณะที่ยื่นมือไปเกลี่ยแก้มใสอย่างทะนุถนอม
เมื่อคืนเด็กสาวเอาแต่ร้องไห้และไล่เขาออกจากห้อง เขาก็เลยจำใจต้องทำตามที่เธอบอก แต่ก็ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูจนดึกดื่น รอจนกระทั่งมั่นใจว่าเธอหยุดร้องไห้และหลับไปแล้วจึงเดินเข้าไปเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ ก่อนจะเดินออกไปนอนที่โซฟาคนเดียว
“อื้อ~”
เสียงหวานครางงึมงำ พลิกตัวหันไปอีกด้านเมื่อถูกอะไรบางอย่างรบกวนการนอน ภากรยกยิ้มขึ้นน้อยๆ ก้มลงไปหอมแก้มใสแล้วจ
