ต อ น ที่ 4 เอาสดเท่าไหร่?

2400 Words

ต อ น ที่ 4 เอาสดเท่าไหร่? คอนโดวัลดัส หลังจากแวะให้โรแซนทานข้าวทานยาเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็พาเธอมายังคอนโดของเขาตามจุดมุ่งหมายเดิมที่วางเอาไว้ก่อนหน้านี้ “บอสให้แซนนอนห้องไหนคะ” โรแซนเอ่ยถามเพราะรู้ดีว่าวัลดัสไม่นอนร่วมเตียงกับผู้หญิงคนอื่น “ที่นี่มีห้องเดียว” วัลดัสตอบเสียงเรียบ เพราะถึงแม้ห้องพักของเขาจะมีขนาดครอบคลุมทั้งชั้น แต่เขาก็มีเพียงห้องนอนแค่ห้องเดียวเท่านั้น เพราะเขาไม่คิดจะพาใครมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก “แล้วให้แซนนอนไหนคะ” โรแซนถามต่อ “ห้องเดียวกับฉัน เตียงเดียวกับฉัน” “แต่บอสไม่ชอบนอนร่วมเตียงกับคนอื่นนี่คะ” “เธอควรจะเป็นข้อยกเว้นไม่ใช่เหรอ เพราะฉันอุตส่าห์ยอมแลกด้วยข้อตกลงของเธอ” วัลดัสเดินเข้ามาจูบลงบนเรือนแก้มซีดเซียวของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ทว่ากลับทำให้โรแซนขนลุกในทันที “ช่วยแนะนำห้องหน่อยได้ไหมคะ มีห้องหวงห้ามอะไรทำนองนั้นไหมคะ” “เธอรู้จักแค่ห้องเดียวก็พอ” วัลดัสบอกพร้อมกับเดินนำเธอไปอีกฝั่งหนึ่งทางด้านเดียวกันกับห้องนอน แกร๊ก~ วัลดัสใช้ลายนิ้วมือตัวเองเปิดเข้าไปภายในห้อง พร้อมกับเดินไปนั่งรอคนตัวเล็กที่เดินตามหลังเข้ามาสำรวจภายในห้องด้วยสายตาราบเรียบ ดวงตากลมโตมองอุปกรณ์ร่วมรักแบบต่างๆ ภายในห้องสีแดงเพลิงด้วยสายตาตกตะลึงเป็นอย่างมาก เธอพอจะรู้ว่าเขามีรสนิยมทางเพศที่รุนแรง แต่ไม่คิดว่ามันจะซาดิสม์ขนาดนี้ “บอสคะ แซนไม่...” “อย่าคิดที่จะเปลี่ยนใจ เพราะข้อตกลงที่เธอยื่นมาก็ใช่ว่าจะเป็นข้อตกลงที่ฉันยอมรับได้ง่ายๆ ของที่เธอเห็น ตอนนี้เธออาจจะมองดูว่ามันน่ากลัว แต่ถ้าได้ลองแล้วเธออาจจะชอบก็ได้นะ” วัลดัสเหยียดยิ้มด้วยแววตาดุดัน จนโรแซนรู้สึกประหม่า “เลือกมาสักอันสิ” “วะ...วันนี้แซนอยากพักก่อนค่ะ” โรแซนตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ถ้าให้ฉันเลือก เธอจะแย่เอานะ” น้ำเสียงราบเรียบที่เต็มไปด้วยคำขู่ทำให้โรแซนค่อยๆ เดินมองดูอุปกรณ์ภายในห้องอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะตัดสินใจหยิบกุญแจมือหนังสีดำมาแทน เพราะน่าจะปลอดภัยที่สุดในบรรดาอุปกรณ์ร่วมเพศต่างๆ แล้ว “เลือกเบสิกจังเลยนะ” “มันก็ต้องเริ่มจากเบสิกกันก่อนไม่ใช่เหรอคะ” โรแซนเดินลงไปนั่งคุกเข่ากลางหว่างขาของมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะเป็นฝ่ายใช้กุญแจมือที่หยิบมาพันธนาการข้อมือของเขาเอาไว้ เพราะหากปล่อยให้เขาเป็นคนทำคืนนี้เธอคงไม่มีแรงเดินแน่ๆ “คิดดีแล้วเหรอที่จะให้ฉันรับบทเป็นทาส” “ที่ทำงานก็เป็นนายอยู่แล้ว อยู่ด้วยกันยอมเป็นทาสแซนไม่กี่นาทีจะเป็นอะไรไปคะ” โรแซนตอบกลับอย่างใจเย็น ถึงแม้ตอนนี้ในใจของเธอจะเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมาก็ตาม วัลดัสปรายตามองการกระทำของหญิงสาวด้วยความชอบใจ นอกจากความเย่อหยิ่งแล้วเธอก็ยังเป็นคนที่กล้าหาญบ้าบิ่นในเวลาเดียวกัน ทำให้เธอยิ่งดูเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์และน่าค้นหามากขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากันอย่างชั่งใจ ขณะพยายามปลดกระดุมกางเกงของมาเฟียหนุ่มออกอย่างเชื่องช้า เธอแอบลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นขนาดและความใหญ่โตของมันเต็มสองตาชัดๆ เป็นครั้งแรก ใบหน้าหวานเหลือบมองมาเฟียหนุ่มที่จ้องมองการกระทำของเธอด้วยความรู้สึกประหม่า ถึงแม้จะไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่เพราะการทำงานเป็นเลขาให้มาเฟีย ทำให้เธอคบใครได้ไม่นานก็เลิกราไป เพราะเธอไม่สามารถให้ในสิ่งที่อดีตคนรักของเธอต้องการได้ ทั้งเวลาและร่างกาย โรแซนพยายามสงบจิตใจยื่นมือไปกำลำกายใหญ่ที่มือเธอไม่สามารถโอบมิดเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกับมันโดยการรูดขึ้นลงช้าๆ สัมผัสสากๆ และนุ่มมือในเวลาเดียวกันทำให้เธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้นกับประสบการณ์แปลกใหม่ในครั้งนี้ “ซี้ด!” วัลดัสเชิดหน้าสบถดังลั่น เมื่อโรแซนตวัดปลายลิ้นอุ่นร้อนเพราะพิษไข้ลงบนหัวเห็ดปลายบานเบาๆ “อืม” โรแซนเริ่มรู้สึกมีความมั่นใจอีกครั้งเมื่อเหลือบเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของมาเฟียหนุ่ม ทำให้เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะเอาใจเขาในเวลาเพียงสั้นๆ วัลดัสจ้องมองริมฝีปากเล็กที่อมรูดลำกายใหญ่ของเขาด้วยอารมณ์กระสันที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา โดยเฉพาะหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเป็นเลขาสาวที่เขาไม่เคยคิดจะมีความสัมพันธ์ด้วย ยิ่งทำให้เขารู้สึกกระสันมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก โรแซนเป็นผู้หญิงเก่งที่ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยแม้แต่เรื่องเดียว ทั้งเรื่องงาน รวมถึงเรื่องบนเตียงที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้ ถึงแม้จะดูออกว่ามันดูเงอะงะในตอนแรก แต่เธอก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วโดยที่เขาไม่ต้องสอนอะไรเลย “อึก!” ใบหน้าหวานแดงก่ำ เมื่อวัลดัสกดศีรษะเธอให้ลงไปลึกจนสุดโคนทำให้เธอสำลักกับความใหญ่โตของเขาจนแทบหายใจไม่ออก “คอลึกเหมือนกันนี่” วัลดัสเหยียดยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะปล่อยมือออก เมื่อเห็นสายตาของเธอเริ่มเลื่อนลอย “แค่ก! แค่ก!” โรแซนรีบสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ เมื่อร่างกายได้รับอิสระ พร้อมกับเหลือบมองความซาดิสม์ของมาเฟียหนุ่มด้วยสายตาราบเรียบ “ถุงยางอนามัยอยู่ไหนคะ” โรแซนเอ่ยถามเสียงเรียบ เธอเหนื่อยเต็มที อยากจะรีบทำให้มันจบๆ ไป “ไม่มี” “บอสว่าไงนะคะ” “ฉันไม่คิดจะพาผู้หญิงมาที่นี่ เลยไม่มีถุงยางติดไว้” “งั้นบอสมีห้องนี้ไว้ทำไมคะ ถ้าไม่คิดจะพาใครมา” “เผื่อเจอคนที่ถูกใจอย่างเธอไง” วัลดัสปรายตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา “งั้นแซนขออนุญาตไม่ทำต่อนะคะ มันไม่คุ้มที่แซนจะเสี่ยงโรคจากบอส” “เหมือนเธอจะลืมนะ ว่าเราเอากันสดไปสองครั้งแล้ว” “แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่อุบัติเหตุค่ะ มันเป็นธุรกิจ” “หึ เธอเป็นผู้หญิงหิวเงินขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” วัลดัสแค่นหัวเราะราวกับเป็นเรื่องขบขัน “ก็เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเปรียบไงคะ ความสัมพันธ์ที่ไม่มีความรู้สึก ก็ควรจะต้องมีกฎที่ชัดเจน” “งั้นถ้าฉันเอาสดเธอจะเรียกเท่าไหร่” วัลดัสเลิกคิ้วมองเลขาสาวด้วยสายตาเหยียดหยาม ราวกับว่าเรื่องเงินไม่ใช่ปัจจัยสำคัญอะไรสำหรับเขา เขาสามารถให้เธอได้มากเท่าที่เธอต้องการ “หนึ่งร้อยล้านค่ะ ถ้าบอสจะสดตลอดความสัมพันธ์ของเรา” โรแซนตอบกลับอย่างไม่มีทางเลือก ตอนนี้เธอทำได้แค่ทำให้ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบน้อยที่สุด “พรุ่งนี้เงินจะเข้าบัญชีเธอหนึ่งร้อยล้านบาท หวังว่าเธอจะทำให้ฉันพึงพอใจคุ้มค่ากับเม็ดเงินมหาศาลที่ฉันจ่ายให้เธอนะ” โรแซนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะลุกขึ้นปีนไปนั่งคร่อมหน้าตักแกร่งของมาเฟียหนุ่มอย่างเชื่องช้า เธอค่อยๆ ดันความเป็นชายที่มีขนาดใหญ่เกินมาตรฐานของวัลดัสเข้าไปใจกลางช่องทางรักบวมช้ำด้วยสีหน้าทรมานอย่างเห็นได้ชัด “อึก!” โรแซนกัดริมฝีปากบางเพื่อระบายความเจ็บปวดจากใจกลางความเป็นสาว แต่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก วัลดัสขบกรามแน่นด้วยความเสียวซ่าน เมื่อโรแซนนำเอาลำกายใหญ่เข้าไปในกายเธอจนสุดโคน ก่อนจะค่อยๆ ขยับขึ้นลงอย่างเนิบนาบ เพื่อให้ร่างกายได้ปรับตัวค่อยๆ ข่มความเจ็บปวดเอาไว้แล้วเร่งจังหวะรักให้หนักหน่วงขึ้นสนองความต้องการของมาเฟียหนุ่ม ปึก! ปึก! ปึก! สะโพกมนขยับขึ้นลงอย่างหนักหน่วงซ้ำๆ จนกลีบกุหลาบแดงบวมช้ำแสบเคือง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากฝืนร่างกายตัวเองเพื่อสนองความต้องการของมาเฟียหนุ่ม ดีกว่าให้เขาเป็นคนคุมเกมด้วยตัวเอง “อึก! อ๊า” ใบหน้าหวานซบหน้าลงบนบ่าแกร่งด้วยสีหน้าทรมาน มือเรียวโอบกอดลำคอหนาเอาไว้ น้ำเสียงหวานที่ครางกระเส่าออกมาเป็นระยะๆ ยิ่งทำให้อารมณ์ดิบเถื่อนในกายของมาเฟียหนุ่มลุกโชนขึ้นจนยากเกินจะดับลงในตอนนี้ “แรงอีก” วัลดัสออกคำสั่งเสียงเรียบ “แซนเจ็บ แรงกว่านี้แซนรับไม่ไหวหรอกค่ะ” โรแซนบอกเสียงเบา เพราะดูเหมือนว่ายาที่เธอทานเข้าไปก่อนหน้านี้จะไม่ได้ช่วยให้พิษไข้ของเธอลดลงเลย หนำซ้ำเขากลับมากระตุ้นให้มันแย่ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก “แน่ใจเหรอว่าจะให้ฉันทำเอง” คำขู่ของวัลดัสทำให้โรแซนกัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวดเอาไว้ แล้วเร่งจังหวะรักให้หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม จนรู้สึกได้ถึงความแสบเคืองตรงช่องทางรัก “อ๊ะ...อ๊า” โรแซนซบใบหน้าลงบนบ่าแกร่งอย่างหมดแรง แต่สะโพกมนก็ยังคงทำหน้าที่อย่างต่อเนื่องจนกระทั่งแก่นกายใหญ่กระตุกเกร็งถี่ๆ “ฉันใกล้แล้ว” โรแซนก้าวลงจากแก่นกายใหญ่ก่อนจะใช้ริมฝีปากเรียวสานต่ออารมณ์กระสันของมาเฟียหนุ่มให้ปลดปล่อยออกมาใส่โพรงปากของเธอแทนการปล่อยในตัวเธอเหมือนครั้งก่อน ถึงแม้เขาจะอยากปล่อยในตัวเธอมากกว่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าปากนุ่มๆ ของเธอก็ทำให้เขาพึงพอใจได้ไม่แพ้กัน เขาจึงไม่ได้ต่อว่าอะไร “อ๊าสสสสสสสส” แก่นกายใหญ่กระตุกเกร็งปลดปล่อยสายธารน้ำรักเข้าไปในโพรงปากเล็กทุกหยาดหยด เขาจ้องมองใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาวด้วยแววตากดดัน ทำให้เธอต้องจำใจกลืนมันลงไป “รู้ใจฉันกว่าที่คิดนะ” วัลดัสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมออกไปจากห้องนี้ “จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วรีบตามฉันออกไปข้างนอก” โรแซนที่นั่งอ่อนแรงอยู่ตรงโซฟามองตามแผ่นหลังกว้างของมาเฟียหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจ กับความรุนแรงของเขา นี่ขนาดเธอเป็นคนคุมเกมเขายังบังคับให้เธอต้องใช้ความรุนแรงจนช่องทางรักที่บวมช้ำเป็นทุนเดิมต้องอักเสบหนักขึ้นกว่าเดิมเสียอีก “ไอ้คนซาดิสม์!” โรแซนสบถออกมาด้วยความอัดอั้น ก่อนจะพยุงร่างกายที่บอบช้ำลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้า แล้วเดินตามเขาออกไป “พรุ่งนี้ตารางงานฉันมีอะไรบ้าง” วัลดัสที่นั่งสูบบุหรี่อยู่กลางห้องเอ่ยถามโรแซนที่เดินออกมาจากห้องแดง ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นี่มันนอกเวลางานนะคะ ถ้าบอสจะใช้งานยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้ แซนขอเงินเดือนเพิ่มด้วยนะคะ” “ร้อยล้านยังไม่พออีกรึไง” “มันคนละส่วนกันค่ะ แล้วก็คนละส่วนกับค่าเลี้ยงดูที่บอสจะต้องจ่ายให้แซนต่างหากนอกเหนือจากเงินเดือนของเลขาด้วยค่ะ” โรแซนบอกด้วยท่าทางหยิ่งยโส ทว่าวัลดัสกลับแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ “โลภมากมักลาภหายนะ” “ให้ไม่ได้เหรอคะ ถ้างั้นแซนก็คงต้องขอตัวลากกระเป๋ากลับก่อนนะคะ” โรแซนระบายยิ้มอ่อนหวานส่งไปให้มาเฟียหนุ่มด้วยสายตาท้าทาย “เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันอยู่แล้ว กอบโกยจากฉันให้ได้มากที่สุดเท่าที่เธออยากจะทำก็แล้วกัน แต่ฉันมั่นใจว่าเธอคงไม่ได้หอบเงินฉันหนีไปง่ายๆ หรอก” วัลดัสเอียงคอมองเลขาสาวด้วยสายตาลึกลับยากจะคาดเดา “งั้นวันนี้แซนขอไปพักก่อนนะคะ” โรแซนบอก ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องนอน เธอจัดการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย แล้วมานอนซมบนที่นอนหนานุ่มอย่างหมดสภาพ ตกดึก วัลดัสเดินเข้ามาภายในห้องนอนในเวลาเกือบสามทุ่มกว่า เขาปรายตามองร่างบางที่นอนบนที่นอนของเขาด้วยความรู้สึกแปลกไปจากทุกวัน เพราะปกติแล้วเขาจะพบเพียงความว่างเปล่าบนเตียงนอนเท่านั้น วัลดัสส่ายหน้าไล่ความคิดแปลกๆ ออกไป ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานมากนักเขาก็เดินกลับออกมาในชุดคลุมอาบน้ำสีน้ำเงินเข้ม วัลดัสที่ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน พร้อมกับเอื้อมมือไปหมายจะสวมกอดคนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย เมื่ออุณหภูมิในร่างกายของหญิงสาวร้อนฉ่าจนน่าตกใจ “โรแซน” วัลดัสเอ่ยเรียกคนตัวเล็กเบาๆ แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเธอ ทำให้เขาต้องเขย่าตัวเธอเบาๆ เพื่อเรียกเธออีกครั้ง แต่เธอกลับปัดมือเขาออกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลืมตามามองเขาด้วยซ้ำ “อื้อ!” โรแซนพึมพำในลำคอเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด เมื่อถูกรบกวนการพักผ่อน วัลดัสถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะยื่นมือไปแตะลงบนหน้าผากมนเพื่อวัดไข้เบาๆ วัลดัสถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาบารอนมือขวาคนสนิท (ครับนาย) “มีไข้ต้องทำไง” วัลดัสกรอกเสียงลงไปยังปลายสายด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก (นายไม่สบายเหรอครับ ให้ผมตามหมอให้ไหมครับ) “ไม่ต้อง น่าจะเป็นไม่เยอะ มึงบอกมาก็พอว่าต้องทำไงไข้ถึงจะลด” (ก็น่าจะต้องเช็ดตัวให้ไข้ลด แล้วก็ทานยาลดไข้นะครับ ให้ผมซื้อเข้าไปให้ไหมครับ) “ไม่ต้องกูมีอยู่” วัลดัสกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะตัดสายบารอนไป เพราะเขาจำได้ว่าโรแซนได้ซื้อยาลดไข้ติดมาด้วยก่อนกลับมาที่คอนโด เขาปรายตามองร่างบางอย่างปลงตก ก่อนจะก้าวลงจากเตียงนอนไปเตรียมอุปกรณ์ตามที่บารอนแนะนำเพื่อมาเช็ดตัวให้คนตัวเล็กอย่างไม่มีทางเลือก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more