หยางลี่เฉวียนก้มมองกระดาษในมือ ลู่เจินยังเขียนอักษรใส่ในกระดาษหลายแผ่น ชายพิการก้มหัวคารวะเจ้าเมืองซางซุย ลู่เจินนั่งอยู่บนรถเข็นทำท่าทีตื่นกลัวเล็กน้อย กายสั่นเทาค้อมกายทำความเคารพอย่างลนลาน
"ไม่ต้องมากพิธี อย่าได้ตื่นกลัว ข้าให้คนนำเจ้ามาสืบความเท่านั้น"
ลู่เจินส่งเสียงอย่างคนใบ้ ใช้ภาษามือบอกว่าตนเจ็บปวดเสียใจจากเรื่องในอดีต แขนข้างซ้ายห้อยตกอยู่ข้างลำตัว ขยับได้เล็กน้อย ขาทั้งสองข้างเล็กลีบอย่างเห็นได้ชัด เขานั่งอยู่บนรถเข็น ตวัดเขียนพู่กันบนกระดาษอีกหลายแผ่น ล้วนแล้วแต่แสดงอักษรคำเดิมซ้ำ ๆ
"ใครเป็นผู้ทำร้ายเจ้า รวมถึงผู้คนทั้งขบวนคุ้มภัย"
ลู่เจินหลั่งน้ำตาพยายามส่งเสียงเปล่งถ้อยคำในกระดาษ ร่างกายสั่นเทาร่ำไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา
หยางลี่เฉวียนมองด้วยความสะท้อนใจกึ่งสังเวช
"หนิงเล่อ" พ่อเมืองซางซุยเปล่งเสียงแทนลู่เจิน
ลู่เจินพยักหน้ารับทั้งน้ำมูกน้ำตายังเปรอะเต็มหน้า
"ข้าจะให้หมอ
