เจ้าเมืองซางซุยอยู่รับประทานอาหารกับหนิงเซียนหยา อ้อยอิ่งอยู่นานจนถึงปลายยามซื่อตะวันใกล้ตรงหัวจึงยอมกลับ
ร่างสูงกอดรัดนางอยู่นานไม่ยอมปล่อยร่างนุ่มออกจากวงแขน การได้ครอบครองแม้เพียงไม่กี่ชั่วยาม ได้พูดคุยได้พบหน้า แม้ไม่ได้นึกถึงฉากสวาทเร้นกามอย่างร้อนฉ่า ความสุขล้นยังฉายชัดผ่านแววตาคมกล้า
เพียงได้พูดคุย เพียงได้เห็นรอยยิ้ม หยางลี่เฉวียนนึกละโมบอยากได้นางมาครองทั้งกายใจ เพียงนางคีบผักตักน้ำแกงให้ แต่ห้วงคำนึงกลับนึกไปถึงรักใคร่ดั่งสามีภรรยา
จะดีเพียงใดหากหนิงเซียนหยาเป็นผู้คีบกับข้าว เป็นผู้เช็ดหน้าให้เขายามกลับถึงจวน ได้นอนกอดนางชมดาวใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ได้ควบม้าเคียงคู่ในทุ่งดอกไม้ผลิบาน อยู่ดูแลกันไปจนถึงยามแก่เฒ่าชรา
หลังจากดึงเวลาอยู่นานจนกาน้ำชาเย็นชืด หยางลี่เฉวียนจึงยอมออกจากห้องลับบนชั้นลอย เดินตามบันไดเวียนลงมาด้านล่าง ผู้คุ้มกันสองคนยืนรอรับเขาเช่นเคย หอแดงเปิดกิจการหลังเ
