เงียบเฉียบ~
นี่มันคือบรรยากาศอะไรกันเจ้าค่ะ!!!! มันเงียบเกินไปแล้ว ทั้งที่อาหารวางเรียงรายดูน่ากิน แต่กลับไม่กล้าแม้แต่ขยับช้อนตักกิน จะอะไรซะอีกล่ะ ก็คุณป๊ากับทะเลเล่นนั่งจ้องตากันไม่วางตาเลย เนี่ยประมาณ 5 นาทีแล้วนะ อีแม่เอ๊ยยยยย ฉันควรหายใจไหมเนี่ยยยยย
“หายใจก่อน” ทะเลว่าขึ้น
“อ้อ… อื้ม” เหมือนคนข้างๆ รับรู้อาการของฉันได้ ทะเลจึงตักกุ้งให้ ฉันเลื่อนสายตามองทางคุณป๊านิดๆ ง่าาาาามองเก๊าตาไม่กะพริบเย้ยยย
“เลิกเกรงได้แล้วยัยตัวแสบ”
“ก… ก็คุณป๊าเงียบอ่ะ” จะไม่ให้โลมาไม่เกรงได้ไง เกิดจู่ๆ คุณป๊าชักปืนออกมายิงทะเลล่ะ หืยยยยย ฉันคงตกใจข้าวติดคอตายก่อนคุณป๊ายิงแน่ๆ ไม่ได้ๆ ต้องจับตาดูท่าทีท่านนายพลก่อน
“ไม่วางใจป๊าว่างั้น?”
“ไม่ใช่สักหน่อย” แค่นิดนึงเท่านั้น พูดไม่ได้เดี๋ยวได้โดนไล่ออกจากบ้าน โทษฐานทำผิดหน้าที่ ซึ่งท่านนายพลได้กล่าวไว้ว่า เป็นผู้หญิงอย่าออกตัวปกป้องผู้ชาย มันจะดูไม่งาม
