เมียบังเอิญของมาเฟีย

ค่าพรหมจรรย์

สายๆ ของวันเสาร์ที่อากาศแสนจะอึมครึมเพราะเป็นช่วงที่พายุเข้าทั่วทั้งประเทศ เอริญาลืมตาขึ้นช้าๆ หญิงสาวรู้สึกปวดศีรษะและปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นตาทั้งผ้าม่านสีหวาน เตียงนอนนุ่มที่ต่างจากหอพักของตนเองอย่างลิบลับ สมองกำลังประมวลผลอย่างหนักว่าที่นี่คือที่ไหน บรรยากาศรอบตัวไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อยอีกทั้งกลิ่นหอมแปลกๆ ที่ลอยมาปะทะจมูกก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกถึงความผิดปกติ

หัวใจของเอริญาหล่นวูบ เธอค่อยๆ หันหน้าไปมองข้างกายอย่างช้า และภาพที่เห็นก็ทำให้เลือดในกายสูบฉีดไปทั่วใบหน้า ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เปลือยท่อนบนนอนหลับอยู่ข้างๆ ใบหน้าคมคายที่เห็นเพียงเลือนรางเมื่อคืนบัดนี้อยู่ใกล้เพียงเอื้อม เขาดูสงบนิ่งเธอมองเขาอย่างใช้ความคิดเพราะดูแล้วชายหนุ่มคนนี้ไม่น่าจะใช่เสี่ยสมานตามที่คนรักของเธอให้มาพบ

หญิงสาวกำลังใช้ความคิดว่าเธอมาอยู่บนเตียงของเขาได้ยังไง แล้วเหตุการณ์เมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำ

ในขณะที่สายตากำลังสำรวจไปบนรอยสักรูปเถากุหลาบพันอยู่กับปืนเหนือหน้าอกอยู่นั้นชายหนุ่มก็เริ่มขยับ เอริญารีบหันกลับมานอนตะแคงและหลับต่อทั้งที่อยากจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้แต่ร่างกายก็ปวดเมื่อยและระบมจนยากที่จะลุกหนี

รามิลมาเฟียหนุ่มลูกครึ่งไทย-รัสเซียลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองแผ่นหลังขาวเนียนที่มีรอยแดงกระจายประปรายแล้วกระตุกยิ้ม เมื่อคืนผู้หญิงที่เอเย่นหาให้ถูกใจเขามากกว่าทุกคนที่ผ่านมา เขาอยากใช้บริการเธอต่อแต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจต้องการเพราะต้องบินไปเจรจาธุรกิจต่อ

เขาลุกขึ้นเข้าไปอาบน้ำและกลับออกมาอีกครั้งขณะที่หญิงสาวยังคงนอนนิ่งอยู่ในท่าเดิม ชายหนุ่มเข้าใจดีว่าเมื่อคืนทั้งเธอและเขาต่างก็ถูกวางยาด้วยกันทั้งคู่ และเขาต้องจัดการคนทำเรื่องนี้กับเขา ส่วนเธอนั้นรามิลไม่รู้เลยว่าทางเอเย่นให้เธอกินยาก่อนมาเจอเขาหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีเวลามากพอสำหรับถามเรื่องนี้

มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงแล้วก้มลงจูบไปบนไหล่เธอเบาๆ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู

“ฉันจ่ายค่าตัวให้เอเยนต์เธอไปแล้วนะ แต่เช็คที่วางอยู่บนโต๊ะนั่น ฉันจ่ายให้เธอต่างหาก ถือเป็นค่าพรหมจรรย์ของเธอก็แล้วกันนะ อีกอย่างเมื่อคืนเธอก็ทำให้ฉันปล่อยได้หลายน้ำ หวังว่าเธอคงไม่ต้องรับแขกอีกนาน”

คำพูดเย็นชาและดูถูกที่กระซิบอยู่ข้างหูเหมือนมีดกรีดลงกลางใจของเอริญา หญิงสาวตัวสั่นเทาน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงขายบริการ ผู้หญิงที่ถูกส่งมาปรนเปรอเขา เธอเสียความบริสุทธิ์ที่หวงแหนให้กับชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขาและเขายังเห็นว่าเธอเป็นแค่สินค้า คำพูดบาดลึกนั้นทำร้ายจิตใจเธอจนเกินจะรับไหว

เอริญายังคงนอนอยู่ที่เดิมเพราะอ่อนแรงทั้งกายและใจเกินกว่าจะลุกขึ้นได้จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตู เมื่อรู้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในห้องตามลำพังก็ร้องไห้อย่างหนักเพราะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

หญิงสาวกำลังนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ตนเองจะมาที่โรงแรมนี้แต่แล้วเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน

เอริญารีบเช็ดน้ำตาให้แห้งเพราะไม่อยากจะให้ผู้ชายคนนั้นเห็นถึงความอ่อนแอ

“คุณค่ะ ขอป้าเข้าไปนะคะ”

เสียงที่เรียกจากทางด้านนอกทำให้หญิงสาวรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังไม่ได้ลุกจากที่นอน เธอรีบซุกตัวใต้ผ้าห่มและดึงขึ้นคลุมศีรษะไว้

“นอนแบบนั้นจะหายใจออกได้ยังไงคะคุณ ป้ารู้นะคะว่าคุณตื่นแล้ว ป้าเอายามาให้ค่ะ”

“ยาอะไรคะ” หญิงสาวถามแต่ยังไม่ยอมเปิดผ้าห่มออกเพราะไม่อยากให้ใครเห็นหน้า

“มียาคุมฉุกเฉินกับยาแก้อักเสบค่ะ ยาคุมคุณต้องรีบทานตอนนี้เลยนะคะแล้วก็ทานอีกเม็ดพรุ่งนี้เช้าค่ะ ป้าจะวางไว้ให้พร้อมกับอาหารนะคะ เดี๋ยวป้าจะไปหาชุดมาให้เปลี่ยน ถ้าคุณอยากได้อะไรก็โทรบอกป้าได้นะคะ ใช้โทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์บาร์ได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เสียงปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งเอริญาเปิดผ้าห่มออกแล้วเห็นถาดอาหารและยาวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง หญิงสาวหยิบขึ้นมาทานก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อโดยไม่แตะต้องอาหารแม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกหิวมากแต่เธอก็อยากจะนอนพักมากกว่า

หญิงสาวหลับไปอีกครั้งเพราะความเหนื่อยล้าและตื่นขึ้นมาหลังจากผ่านไปเกือบสองชั่วโมง เธอเดินเข้าห้องน้ำช้าๆ แม้ความเจ็บปวดทุเลาลงบ้างแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ก้าวขา

เอริญาไม่คิดเลยว่าครั้งแรกของผู้หญิงจะเจ็บมากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกเหมือนกันไหม หรือที่เพราะเป็นแบบนี้มันจะมาจากอะไรบางอย่างที่อยู่ในน้ำส้มทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเองและยินยอมไปกับผู้ชายแปลกหน้าอย่างง่ายดาย

เมื่อออกมาจากห้องน้ำก็เห็นชุดนะศึกษาชุดใหม่แขวนไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้าและยังมีชุดชั้นในแขวนไว้อีกด้วย ทั้งชุดนักศึกษาและชุดชั้นในที่ดูจากขนาดแล้วก็พอดีกับตัวเธออย่างน่าประหลาดใจ หญิงสาวรีบสวมชุดแล้วเดินออกมามองเช็คที่วางอยู่บนโต๊ะ

“หนึ่งล้านบาท”

เธอตกใจกับตัวเลขในนั้นและลังเลว่าจะหยิบมันไปดีหรือเปล่า แต่เสียงในหัวก็บอกว่าเธอควรจะรับมันไว้ในเมื่อเขาได้เอาสิ่งที่สำคัญของเธอไปแล้วเธอก็ควรได้รับสิ่งตอบแทนและหวังว่าจากนี้คงจะไม่ได้เจอกับเขาอีก

หญิงสาวเดินออกมาจากห้องและโล่งใจเมื่อไม่เจอใครที่หน้าห้อง เธอรีบลงจากลิฟต์แล้วเดินออกจากโรงแรมโดยทำตัวให้เป็นปกติที่สุด