“ยายหนูทัดล่ะคะพี่ไพ” เธอเอ่ยถามถึงบุตรสาว คิดถึงเหลือเกิน อยากกอดอยากหอม อยากนอนหลับไปด้วยกัน เธอป่วยแบบนี้ ไม่ได้ตื่นมาเล่นด้วย คงงอแงน่าดู
“หลับปุ๋ยไปแล้วค่ะ วันนี้เล่นซนเหลือเกิน ตามประสาเด็กแหละค่ะ” ประไพนั้นเอ็นดูทัดดาวเหลือเกิน พูดไปก็ยิ้มไป กานพลูเห็นแล้วนึกขอบคุณความเมตตาปรานีของประไพ
“พี่ไพคงเหนื่อยแย่”
“เหนื่อยอะไรกันล่ะ มีความสุขจะตายไป นี่ถ้าพี่มีลูกก็คงดี อายุเยอะๆ แล้ว สามีก็ไม่มี ลูกก็ไม่มี มันเหงาจะตายไปค่ะ”
“ขอบคุณนะคะที่พี่ไพเอ็นดูยายหนู”
“ไม่ต้องขอบอกขอบใจอะไรหรอก รีบกินเสียเถอะ เดี๋ยวเย็นชืดจะไม่อร่อย” ประไพจัดการให้กานพลูได้กินข้าวกินยา พออิ่มเธอก็นึกถึงคำพูดของทัศกรเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาได้
“พี่ไพคะ คุณภูเขาล่ะคะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ”
“เป็นยังไงนี่คือยังไงล่ะจ๊ะ” ประไพถามยิ้มๆ กานพลูหน้าแดง กะพริบตาปริบๆ ไม่รู้จะตอบยังไงดี
“ถ้ารักเขาก็ทำให้เขารู้ว่ารัก เขาจะรักไ
