“เมื่อไหร่จะไปสักที รำคาญ” ทัศกรไล่อีกรอบ คราวนี้สมยศจากไปจริงๆ เขาถอนใจเฮือกใหญ่ มองทัศกรอีกครั้งก่อนล่าถอยออกไป
ทัศกรอ่านยากจริงๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่...
ในระหว่างที่สมยศกำลังจะกลับ พิมพ์ประภามาคอยดักรอชายหนุ่มอยู่ทางออกจากไร่ โดยไม่ให้ใครเห็น สมยศจำต้องคุยกับหล่อนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“คุณมีอะไรกับผมครับ”
“ไม่เห็นต้องถาม สรุปแล้วคุณกับพ่อของคุณ ได้คุยกันหรือยัง”
“คุยเรื่องอะไรครับ”
“เรื่องพินัยกรรมค่ะ”
“คุยกันแล้วครับ” เขาตอบตามจริง
“สรุปว่ายังไง คุณกับพ่อของคุณยอมช่วยฉัน หมายถึงช่วยภูเขาหรือเปล่า” พิมพ์ประภาเปลี่ยนคำพูดทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วอย่างกังขา
“ผมไม่เห็นคุณภูเขาพูดอะไรเลยนี่ครับ”
“เขาให้ฉันมาพูด เขาไม่อยากพูดเอง”
“ให้คุณภูเขามาพูดดีกว่าครับ ถ้าเป็นเขามาคุยเอง ผมอาจจะยอมช่วยก็ได้ คนอื่นที่ไม่ได้ถูกระบุในพินัยกรรม ผมไม่พูดด้วยครับ”
“นี่! คุณหาว่าฉันเป็นคนนอกอย่
