“ยายจ๋า ยาย...” โมรินเอ่ยเรียกผู้เป็นยาย หลังกลับจากไปเก็บยอดขี้เหล็กมาทำแกงในมื้อเย็นของวัน
“ยอดขี้เหล็กเยอะเชียว วันนี้ทำแกงขี้เหล็กปลาย่างกัน” ยายผินเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ปวดท้องจังเลยจ้ะยายจ๋า” โมรินกุมหน้าท้องตัวเอง ก่อนจะร้องออกมา
“ปวดท้องคลอดแล้วรึ” คุณยายตกใจระคนดีใจ ก่อนที่จะรีบไปตามเพื่อนบ้าน เพื่อพาหลานสาวไปหาหมอที่อนามัย
ผ่านไปไม่นาน โมรินก็คลอดลูกสาว สร้างความดีใจให้แก่หญิงสาวเป็นอันมาก
“ยายจะเลี้ยงเหลนเอง หน้าตาน่าเกลียดน่าชังเสียจริง” ประโยคของผู้เป็นยายทำให้โมรินรู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก
การเลี้ยงดูบุตรสาวไม่ได้ลำบากอะไร เพราะมียายคอยช่วยเหลือ หน้าตาของบุตรสาวตัวน้อยละม้ายคล้ายคลึงกับพันไมล์พ่อของลูกเสียเหลือเกิน นั่นยิ่งตอกย้ำให้เธอคิดถึงเขาไม่จืดจาง เพราะถึงตัวเขาจะไม่อยู่ แต่ก็สร้างอีกชีวิตหนึ่งให้เธอได้หวนระลึกถึงอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก
“ดีนะที่มีคุณยาย ไม่อย่า
