“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณสองคนจะเป็นอะไรกัน และเคยทำอะไรร่วมกันมา แต่ผมแค่ไม่อยากให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของผมต้องมาเสียหาย เพราะเมีย... สวมเขา” เขาจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตากร้าวกระด้าง
“ไม่มีใครเขาคิดอะไรสกปรกแบบที่ในหัวของคุณมักจะคิดหรอกค่ะ คุณศาสตรา”
“ถึงฉันจะคิดสกปรก แต่ฉันก็ไม่เคยทำตัวสกปรกแบบเธอก็แล้วกัน จอมนาง”
“นี่คุณ...”
“คุณศาสตราครับ ผมกับจอมนางไม่มีอะไรกันจริงๆ ครับ ผมก็แค่แวะมาลาเธอเฉยๆ” ภูวริศพยายามช่วยอธิบาย แต่ไม่มีผลอะไรเลย
“หย่าให้ฉันแล้วก็ไปแต่งงานกับคนที่เธอต้องการซะ”
จอมนางน้ำตาซึม กัดปากแน่นด้วยความอดสู
“ฉันไม่หย่า จะอยู่แบบนี้แหละ จะอยู่ในคุณอกแตกตายไปเลย”
“จอมนาง!”
“ไม่มีอะไรกับฉันแล้วใช่ไหมคะ เชิญกลับไปค่ะ ฉันกับพี่ภูมีธุระต้องคุยกัน” แล้วหล่อนก็คว้ามือของภูวริศมากุมเอาไว้
“ไปกันค่ะพี่ภู ไปคุยที่ห้องทำงานของจอมเถอะ”
“เดี๋ยวก่อน”
ศาสตราโกรธจัดจนสันกรามถูกขบนูนเ
