โปรเจกต์ลับฉบับเด็กฝึกงาน

เกินต้าน

ตอนที่ 10

“โอ๊ย!! คุณกรกฎนี่ตลกจริง ๆ เลยนะคะ!” แซนดี้หัวเราะเสียงใสราวกับกระดิ่งแก้ว ยกมือเรียวสวยขึ้นป้องริมฝีปากอิ่มอย่างงดงาม หลังจากที่กรกฎเล่าเรื่องขำขันสุดฮาให้เธอฟังระหว่างนั่งรถมาด้วยกัน

“เล่าได้น่าติดตามกว่าบทในละครที่แซนดี้เล่นอีกค่ะเนี่ย!” เธอเอียงศีรษะมองกรกฎด้วยแววตาเป็นประกายระยิบระยับ ราวกับเด็กน้อยกำลังชื่นชมของเล่นชิ้นใหม่

“ผมก็แค่อยากให้คุณผ่อนคลายหลังจากทำงานหนักน่ะครับ คุณแซนดี้เองก็ทำได้ยอดเยี่ยมมาก ๆ เลยนะครับวันนี้” กรกฎตอบกลับด้วยรอยยิ้มสุภาพ แต่ก็ไม่ได้ขยับแขนหลีกหนีสัมผัสแผ่วเบาจากผู้โดยสารด้านข้าง ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกถึงความจงใจที่เนินอกอวบใหญ่ของเธอกำลังเบียดชิดอยู่บนท่อนแขนของเขาอย่างแนบแน่น

“ถึงแล้วครับคุณแซนดี้” พอเขาพูดจบเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถเขาง่าย ๆ

“จริง ๆ แล้ว แซนดี้ประทับใจคุณกรกฎตั้งแต่วันแรกที่เห็นเลยนะคะ” แซนดี้กระซิบเสียงหวานข้างหูเขา จนกรกฎรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดรินอยู่ข้างแก้ม ราวกับกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นผ่าน

“คุณเป็นผู้ชายที่ดูฉลาด มีเสน่ห์… แล้วก็ดูอบอุ่นมาก ๆ เลยค่ะ” เธอเลื่อนมือจากแขนไปสัมผัสที่ไหล่กว้างของเขาอย่างจงใจ นิ้วเรียวสวยคลึงเบาๆ อย่างยั่วยวน

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับคุณแซนดี้” กรกฎตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงรักษาความสุภาพไว้ได้อย่างดีเยี่ยม แต่ทว่าในใจกลับเริ่มรู้สึกถึงความหวั่นไหวเล็กน้อยกับคำพูดและการกระทำที่ตรงไปตรงมาอย่างไม่ปิดบังของเธอ

“เรียกแซนดี้เฉย ๆ ก็ได้ค่ะ คุณกรกฎ” เธอกระชับมือที่วางบนไหล่เขาเล็กน้อย ส่งสายตาหวานเยิ้มราวกับจะละลายหัวใจเขา

“งั้นคุณเรียกผมว่ากรเฉย ๆ ก็ได้ครับ” กรกฎเอ่ยชื่อเธอเบาๆ ริมฝีปากของเขาเผลอยกยิ้มบางๆ อย่างห้ามไม่อยู่

“กรค่ะ… งั้นคืนนี้ขากลับคุณไปส่งแซนดี้ที่คอนโดหน่อยได้ไหมคะ? เผื่อแซนดี้เมาแล้วขับรถกลับไม่ไหว” เธอถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ราวกับลูกแมวกำลังอ้อนเจ้าของ ดวงตาคู่สวยฉ่ำหวานจับจ้องเขาอย่างไม่ละสายตา

“ได้สิครับ… แซนดี้” กรกฎเอ่ยชื่อเธอแผ่วเบา ราวกับกำลังลิ้มรสคำหวาน ความใกล้ชิดและกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาจากร่างบางของเธอเริ่มทำให้สติของเขาเตลิด

“ขอบคุณค่ะ” แซนดี้หัวเราะคิกคักอย่างพอใจ ขยับเข้ามาใกล้ชิดเขามากขึ้นอีก จนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างร่างกาย กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนร่างของเธอกระทบโสตประสาทของเขาอย่างจัง กรกฎรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนขอบเหวที่พร้อมจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ เขาจึงรีบเอ่ยตัดบท

“ผมว่าเรารีบลงไปในงานเลี้ยงกันดีกว่าครับ” เขาพูดเร็วๆ พลางผุดลุกขึ้นจากเบาะหนังนุ่ม แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้เธอ

แซนดี้ยิ้มหวาน ยื่นมือเรียวสวยมาตรงหน้าเขา

“แซนดี้ขอควงคุณเข้าไปได้ไหมคะ?” น้ำเสียงของเธอออดอ้อนจนคนฟังแทบละลาย

กรกฎชะงักไปเล็กน้อย มองมือที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจยื่นแขนไปให้เธอควงอย่างสุภาพ

“อ๋อ ได้ครับ” เขากล่าวเสียงแผ่วเบา และพยายามควบคุมความรู้สึกที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในใจ

บรรยากาศบาร์ด้านนอกนั้นคึกครื้นด้วยเสียงดนตรีอิเล็กทรอนิกส์บีทหนัก ๆ ที่กระหึ่มก้อง แต่สำหรับห้องวีไอพีที่ทีมงานจับจองไว้นั้น กลับอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะคิกคักและเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วที่ดังแข่งกับเสียงเพลง แสงสีสลัวไล่เฉดตั้งแต่ม่วงครามไปจนถึงแดงก่ำ สาดส่องต้องร่างระหงของดารานางแบบสาวที่ปรากฏกายในชุดมินิเดรสสีหวานหยดย้อย เนื้อผ้าแนบสนิทไปกับทุกส่วนสัด เผยให้เห็นทรวดทรงองค์เอวที่โค้งเว้าราวกับนางพญาที่กำลังอวดโฉม

ร่างบางระหงเดินคลอเคลียอยู่เคียงข้างหนุ่มสุดหล่อตลอดเวลา ราวกับดอกไม้ที่โอนเอนตามแรงลมที่พัดพามาเบาๆ มือเรียวสวยของเธอแตะแขนของเขาบ้าง คล้องแขนบ้าง หรือแม้กระทั่งแสร้งสะดุดเล็กน้อยเพื่อให้ได้ซบไหล่กว้างของเขาอย่างแนบชิด ก่อนหน้านี้ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเธอเดินทางมาถึงบาร์ได้อย่างไร รู้เพียงแต่ว่าเธอปรากฏตัวข้างกายหัวหน้าการตลาด ราวกับเงาที่ติดตามตัว